Blakemore Family. Tom 3. Katherine - ZAKOŃCZONA

Rozdział trzydziesty ósmy

Carter

Poprzedniego wieczoru próbowałem dodzwonić się do Jacoba, ale oczywiście bezskutecznie. To wkurwiało mnie coraz bardziej. Odliczałem dni do tego pieprzonego ślubu i czułem coraz większą presję. Chyba nigdy w życiu nie bałem się tak, jak w tamtej chwili. Strach przed jej stratą zabijał mnie od środka. Pragnąłem, by to wszystko skończyło się jak najszybciej i wszystko wskazywało na to, że tak też właśnie będzie.

– Jacob dalej milczy? – Katherine stanęła przede mną z kubkiem kawy w dłoni.

– Tak – wysyczałem. – Zajebisty moment sobie wybrał na wakacje.

– Przez ojca nie zapytałam cię o to wczoraj... zaprowadziłeś porządek na terenie?

Kiedy się uśmiechnęła, cały świat wydawał się nabrać barw.

– To nie było trudne, ale jeśli dalej tak będzie, ludzie przestaną drżeć na dźwięk nazwiska Blakemore. Jacobowi kiedyś na tym zależało, teraz zmieniło się wiele, a ja nie do końca potrafię się w tym odnaleźć.

Usiadła obok mnie i posłała mi spojrzenie pełne zrozumienia.

– Ma teraz inne priorytety.

– Nie mam mu tego za złe. Doskonale go rozumiem. Po prostu brakuje nam jasnych zasady, które kiedyś były kurewsko istotne.

– Może za kilka dni wszystko się zmieni.

Właśnie tego bałem się najbardziej. Zanim jej odpowiedziałem, zadzwonił mój telefon. Na ekranie wyświetlił się numer Jacoba, a ja od razu poczułem, jak bardzo się wkurwiam.

– No, kurwa, nareszcie! – krzyknąłem, gdy tylko odebrałem połącznie.

– Wiem, że nie powinniśmy znikać bez wyjaśnień.

– Naprawdę? Co ty mi powiesz.

– Jesteśmy w domu.

– Więc postarajcie się tam zostać jeszcze godzinę, żebym mógł ci własnoręcznie wpierdolić. – Rozłączyłem się i spojrzałem na Katherine. – Zbieraj się, mała. Twój braciszek postanowił wrócić.

Kat poderwała się z kanapy i szybkim krokiem udała się w stronę schodów. Czekając na nią udało mi się nawet nieco uspokoić. Byłem wkurwiony na Jacoba, ale liczyłem, że jego wyjaśnienia będą wystarczające, bym nie miał ochoty strzelić mu w kolano.

Pół godziny później wyszliśmy z domu Katherine. Siadłem za kierownicą samochodu, z myślą, że jak najszybciej muszę znaleźć się u Jacoba.

– Całe szczęście wrócił przed ślubem – westchnęła kobieta.

– Musiał. Gdyby tego nie zrobił, wszyscy mielibyśmy przesrane.

– Może próbował dowiedzieć się czegoś na własną rękę?

– Nie. Wtedy nie zbierałby ze sobą Avery.

– Wątpię, żeby chodziło o zwykłe wakacje od tego bagna.

– Ja także, ale Jacob słynie z zaskakujących pomysłów.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce, wyskoczyłem z samochodu i niemal pobiegłem w stronę domu. Spotkałem ich w salonie. Avery szybko podeszła do Katherine i zabrała ją na górę.

– Wyjaśnisz? – zapytałem Jacoba, gdy zostaliśmy sami.

– Byliśmy we Francji.

– We Francji? – zapytałem z niedowierzaniem. – Postanowiłeś oświadczyć się jej na wieży Eiffla?! Właśnie, kurwa, teraz?

– Niezupełnie. Wzięliśmy tam ślub.

Patrzyłem na niego, zastanawiając się, czy powinienem mu pogratulować, czy jednak rzucić się na niego.

– Dlaczego akurat teraz?

– Bo nie wiem, jak długo jeszcze pożyję. Do ślubu? Kilka dni po nim? Może jeszcze wiele lat, ale nikt nie może mi tego zagwarantować.

– Pieprzony romantyk – rzuciłem pod nosem.

– Sam nie jesteś lepszy.

– Mogłeś przynajmniej powiedzieć.

– Wolałem, żeby nikt o tym nie wiedział. Nie teraz, Carter.

– Twój brat żeni się tylko po to, by twój ojciec przestał szaleć i powiększył rodzinę. Naprawdę myślisz, że wasz ślub zrobiłby na kimkolwiek wrażenie, kiedy wokół panuje jeden wielki chaos?

– Być może nie, ale byłbyś w stanie dać mi gwarancję, że mój szanowny ojciec nie chciałby nam przeszkodzić?

Zacisnąłem usta. Nie, nie mógłbym dać mu takiej gwarancji. Jordan był zdolny do wszystkiego i od początku wiadome było, że nie akceptuje Avery. Być może po ślubie Alexandra postanowiłby zająć się właśnie nią? Na przykładzie Vincenta wiedzieliśmy, że jedynie ślub może pomóc w takiej sytuacji.

– Mi jednak mogłeś powiedzieć.

– Ale mówię ci to teraz. To nie ma znaczenia. Liczy się jedynie fakt, że Avery jest moją żoną i ojciec musi to zaakceptować.

– Myślę, że nawet gdyby nią nie była, miałby co robić.

– Wydarzyło się coś o czym powinienem wiedzieć?

– Był wczoraj u Katherine i kazał jej ukryć się zaraz po ślubie. Podobno Killian stwarza dla niej realne zagrożenie. Kat rozmawiała z Alexem, okazuje się, że nie mogę być z nią, bo Jordan szykuje wielkie spotkanie dzień po ślubie, na którym mamy pojawić się wszyscy.

– Spotkanie rodzinne? Co on, kurwa, kombinuje – wysyczał wściekły.

– Tego nie wiem, ale nie zostawię Katherine samej.

– Spokojnie, coś wymyślimy.

– Co takiego?

Patrzył przed siebie, wyraźnie skupiony na swoich myślach. O ile jego pomysły bywały często dość nielogiczne i bez prawa powodzenia, zdarzały mu się jednak przebłyski geniuszu. W prawdzie nie liczyłem na rozwiązanie wszystkich moich problemów, ale potrzebowałem przynajmniej punktu zaczepienia. Czegoś, co pomoże mi być z Katherine i nie narazić nikogo na gniew starego Blakemora. Musiałbym być w dwóch miejscach jednocześnie, lub znaleźć inny sposób.

– Nie możesz być z nią od razu, ale po tym pieprzonym spotkaniu...

– A jeśli ten dzień będzie decydujący? – przerwałem mu w połowie zdania. – Jeśli coś pójdzie nie tak i będzie sama? Albo z jakiegoś powodu nie będę mógł do niej dołączyć? Twój ojciec czegoś chce i chce tego od nas wszystkich. Nie wiemy, co to takiego i co się wydarzy później.

– Masz rację – przyznał zaniepokojony. – A jeśli Katherine ukryje się tutaj? Najciemniej pod latarnią.

– Myślisz, że to może się udać?

– Musimy jedynie dobrze się do tego przygotować. Zrobić wszystko, by każdy był przekonany, że opuściła miasto. Przygotować się na wypadek, gdyby ktoś ją śledził. Znaleźć idealny moment, w którym samochód, do którego wsiądzie, zmienił pasażera, a ona wróciła tutaj.

– Mamy mało czasu.

– Musi nam wystarczyć.

Kiwnąłem głową w geściezgody. Nie mieliśmy lepszych pomysłów, więc musieliśmy skupić się na nim. KiedyKatherine i Avery dołączyły do nas, powiedzieliśmy im o tym, co planujemyzrobić. To było jedyne rozwiązanie. Wokół domu Jacoba kręciło się wielu ludzi,a dzięki temu było tu bezpiecznie. Nikt nie mógł wejść na posesję niezauważony.Kat się zgodziła, więc pozostało nam jedynie się przygotować.