YUÁNFÈN|BXB

22-"Sevgilim Olur Musun?"

Bir önceki bölümün yorumları o kadar fazlaydı ki ilk kez bu kadar fazla yorum aldım teşekkür ederim ♥️

~~~~

"Ne?"

Ozan karşımda şok olmuş bir şekildeydi. Donup kalmıştı onu sevdiğimi söyledikten sonra. Uzun bir süre sonra da ne diye sormuştu. Gülümseyip yaklaştım ona. Dudaklarına küçük bir öpücük kondurup kulağına doğru ilerledim ve fısıldadım.

"Seni seviyorum, çok seviyorum."

Ellerimin altında titreyen vücuduna daha sıkı sarıldım. Bir yaprak gibi kollarımda titriyordu. Kendine gelmesini bekledim bir süre sırtını okşayarak.

"Rüya mı görüyorum ben şu an? Beni mi seviyorsun sen? Az önce öptün ama rüya olsa hissetmem ki değil mi?"

"Bilmem hissediliyor mu ki? Tekrar deneyelim istersen."

Bu şaşkın ve tatlı hâlleri aklımı başımdan alıyordu resmen. Hâlâ inanmıyordu gerçek olduğuna. İnandırmak için yaklaştım tekrardan ona, dudaklarımı dudaklarına bastırıp bekledim bir süre. Bu sefer onun başlatmasını istiyordum öpücüğü.

Boynumdaki kolu sıklaştı bir eli yanağıma çıktı ardından. Çok geçmeden dudaklarını hareket ettirmeye başladı. Üst dudağımı dudakları arasına alıp öperken kendimi kaybedecektim neredeyse. Ellerimden birini beline diğerini ise saçlarına atıp daha çok çektim kendime. Yarın yokmuş gibi öpüyordum o güzel dudaklarını.

Nefessiz kalmaya başlayınca şapırtılı bir sesle ayrıldık birbirimizden. Gözlerini açıp yüzüme baktı. Gözleri çok güzel bakıyordu bana. Sözcükler ile söylemediği sevgisini orada hissediyordum. Kollarını boynuma sarıp bana sarıldı. Yüzünü boynuma gömdüğünde sıcak bir ıslaklık hissettim.

Ağlıyordu.

Ağlamasının sebebi bendim fakat iyi olarak bendim buna eminim. Beni sevdiğini biliyordum. Bu zamana kadar bana hep farklı davranmıştı. Farklı bakmıştı hep. Konduramamıştım başlarda ama son zamanlarda bu ihtimaller daha da artmaya başladı.

"Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim. Sen de beni seviyorsun. Çok seviyorum seni, çok aşığım çok."

Kollarını daha sıkı sarmaya başladı boynuma. Söylediği cümleler kalbimin atış hızını daha da fazlalaştırdı. O da beni seviyordu. Benim onu sevdiğim gibi.

Beline sıkıca sarılıp daha da çektim kendime onu. Kollarımın arasından kaybolmasın, yeri hep burası olsun istiyordum artık. "Sen de mi seviyorsun beni?" Diye sordum konuşmasını istediğim için. Susmasını istemiyordum artık.

"Sevgi o kadar az kalır ki sana hissettiklerimin yanında. Çok farklısın ben de."

Bu sevgi çok fazlaydı. Beni sevdiği için ağlayan biri vardı. Seviyordum, seviliyordum. Ozan, benim minik bebeğim, güzelliğim. Mahvediyordu beni. Kollarımın arasında bu denli ağlarken mutluluktan olduğunu bilmek çok değişik duygular hissettiriyordu bana.

"Ben de seni çok seviyorum."

Yüzünü boynumdan çekip, bana dikti bakışlarını. Gözleri bana çok güzel bakıyordu. Tek kıymetlisi benmişim gibi, değerliymişim gibi. Bu bakış çok yabancıydı bana.

"Ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Ben hep tek taraflı seveceğim sandım seni. Şimdi sen de seviyorsun beni. Çok mutluyum, çok fazla."

"Ben de güzelim, ben de çok mutluyum."

Yüzümün her noktasını ezberlemek ister gibi bakıyordu. Eli yanağıma çıktığında yavaşça okşamaya başladı. Elinin altında küçük bir çocuk gibi eriyordum resmen. Dokunuşları rahatlatıyordu beni. Gözlerimi kapatıp beni sevmesine izin verdim.