YUÁNFÈN|BXB

23-"Benim Sevgilim"

Hatırlatma;

Yasin bu dudakları öptü.

Hatırlatma bitti.

Bir şey sormak istiyorum. Bölümler neden atlanıyor? Bir önceki bölümlerin hepsinde tutarsızlık var. Hayır bölümler hoşunuza gitmiyorsa söyleyin. Ben de ona göre düzeltmeye çalışırım.

~~~~

Ozan'dan

Bazen olur da her şey size rüya gibi gelir ve gerçeklik algınız yok olur ya tam da öyle bir andaydım.

İnanmakta güçlük çektiğim şeyler oluyordu. Berbat geçen günümün gecesi sevdiğim adam bana aşkını itiraf etmişti. Çocukluktan beri sevdiğim adam beni seviyordu artık. Benim sevgilimdi.

İnanmıyorum Yasin benim sevgilimdi.

Beni seveceğine asla inanmamıştım bu zamana kadar. Çünkü başkasına aşıktı, çok seviyordu onu. Yani bana öyle söylemişti en azından. Belki de bitmişti sevgisi ya da sevmemişti onu hiç.

Ne olduğunu tam olarak bilmiyordum ama Yasin bana yalan söylemezdi. Ona tüm kalbimle inanıyorum.

"Ben yürürdüm ama."

"Biliyorum bebeğim ama ben taşımak istiyorum seni."

Depodan çıktığımız gibi Yasin beni sırtına almıştı. Ne olduğunu anlamamıştım bile. Bir süre sonra ayakkabılarımı ve çoraplarımı da çıkarınca neden yaptığını anladım. Çoraplarıma kadar ıslanmıştım çünkü.

"Peki o zaman."

Bacaklarımı daha da sıkı tuttuğunda boynuna sarıldım iyice. Burnumu ensesine yasladığımda saçlarının kokusunu çektim içime. O kadar güzel kokuyordu ki. Dünyadaki bütün çiçeklerin kokusu onda toplanmıştı sanki.

Çiçeklere aşık birisiydim.

Yasin'e daha çok aşık birisiydim.

Hafif esen rüzgar ve gecenin karanlığında sadece ikimiz vardık. Sokaklar bomboş, evlerin lambaları bile yanmıyor ve ben sevgilimle başbaşayım. Benden mutlusu olamazdı şu an.

"Çok güzel"

"Sen daha güzelsin."

Yasin'in sesiyle yüzümü ensesinden çekip yandan yüzüne baktım. Sesli mi söylemiştim ben bunu? Yüzünü bana döndüğünde şaşkın ifademe bakıp güldükten sonra hızlı bir öpücük bıraktı yanağımın üstüne. Bir şoku atlatamadan diğerinin şokunu geçiriyordum resmen.

Utanıp sırtına yüzümü gömdüğümde titreyen bedeninden güldüğünü anladım. Çok utanmıştım. Rezil Ozan.

Bir süre sonra Yasin'in adımları durduğunda eve geldiğimizi sandım ama hâlâ mahalledeydik. Yüzümü sakladığım yerden çıkarıp baktığı noktaya baktığımda hiç beklemediğim birini gördüm.

"Baba"

Karşımda dikilen babama şok içinde bakıyordum. "Ozan eve gidiyoruz hadi. Yasin abine rahatsızlık verme." Yüzüme sinirli bakıyordu ama sesini biraz daha yumuşak çıkarmaya çalışmıştı.

Evden kavga edip kaçtığım için beni aramaya çıkmıştı büyük ihtimalle. Saatler sonra beni bulması sadece annemin ısrarı ile beni aradığı anlamına geliyordu aslında. Beni bulabileceği yerler sınırlıydı, istese hemen bulurdu.

"Yasin gitmek istemiyorum, bırakma beni." Yasin'in kulağına eğilip fısıldadım. Eve gitmek istemiyordum. Yine kavga edecektik çünkü. Bu güzel günün kötü bitmesini istemiyordum.