YUÁNFÈN|BXB

14-"İyi ki varsın"

Bir önce ki bölümde ki performansınızı beğendim 😋 böyle devam qwçşçzx

Ama anlamadığım bir şey var. Oylar asla tutarlı değil. Bölüm mü beğenmiyorsunuz aşkolar. Beğenmediğiniz bölüme oy mu vermiyorsunuz. Kırıldım.

~~~~

"Yeter artık içme."

Kerem ile sabahlama kararı vermiştik ama  ben biraz fazla içtiğim için söylenmeye başlamıştı bir süre sonra. Kafamın içinde ki düşünceleri susturmak için tek çare bu gibi geliyordu. Abarttığımın farkındaydım ama şu an sadece kusana kadar içmek istiyordum.

"Karışma bana Kerem. İçmem için getirmedin mi bunları sen? O yüzden karışma."

Kelimeleri zar zor bir araya getiriyordum artık. Kafam çoktan bulanmaya başlamıştı.

"Öyle ama çok içtin. Hastanelik olacaksın korkuyorum."

"Olmaz bir şey korkma." deyip onu susturdum. O kadar da kötü değildim çünkü. Sarhoş olsam bile sağlıklı düşünebiliyordum hâlâ.

"Yasin, bir şey soracağım sana."

"Sor bakalım."

Yeterince sormuştu sorularını ama yine de sormasını söyledim sorsun ve bir daha bu konu açılmasın istedim.

"Neden açılmayı düşünmedin hiç?"

Sorunun cevabı basitti ama cümleleri nasıl bir araya getireceğimi bilmiyordum.

"Söyleseydim eğer beni kabul etmezdi. Arkadaşlığımız bile kalmazdı bundan sonra mesela. Onu bu yüzden kaybetmek istemedim. Arkadaşlığını daha çok istiyorum, sevgilim olmasını değil." Derin bir nefes alıp diğer ihtimalini düşünmeye başladım. Ne kadar canımı acıtsa da bunu düşünmek, artık birine anlatmak istiyordum.

"Bir diğer ihtimal de açıklasaydım ve eğer beni kabul etseydi. Büyük ihtimalle şu an ayrı olurduk ve yine arkadaşlığımız bozulurdu. İki türlü de onu kaybedecektim yani."

Bu ihtimallerin hepsi de canımı fazlasıyla yakıyordu. Onun arkadaşlığı benim için her şeyden daha da önemliydi. Onunla büyümüştüm ben. Her düştüğümde yanımda olurdu. Benimle ölüme bile gelirdi buna emindim. En önemlisi ise kendimi onunla keşfetmiştim ben. Erkeklerden hoşlandığımı onunla anlamıştım.

"Peki bizim geri zekâlı nasıl anlayamadı ona aşık olduğunu peki?"

Güldüm bu dediğine ister istemez. Akın bu dünyada böyle şeyleri anlayacak en son insandı. Ona yaklaşımlarımı, sevgimi hep kardeşlik olarak görmüştü o.

"Gökhan seni anlıyor mu ki?"

Yüzüne dönüp baktığımda şok olmuş suratıyla karşılaştım. Bir tek o mu beni anlıyordu yani. Son zamanlarda değişen hâllerini anlıyordum. Bir onun değil Gökhan'ın da aynı şekilde.

"Ne diyorsun oğlum saçma sapan konuşma."

"Sen benim gibi yapma tamam mı? Yarın, bir gün başkasıyla mutluluğunu izlemek zorunda kalma." Dediklerine aldırmadan konuştum. İtiraz etmesini dinlemeyecektim onun. Sadece o da benim gibi acı çekmesin istiyordum. Yüzünde ki şaşkınlık bir süre sonra geçip yerini üzüntüye bıraktı.

Başlarda beni mutlu eden aşk şimdi canımı yakıyordu sadece. Unutmam imkansızdı onu. Bunu biliyordum. Zaten gözümün önünde ki birini nasıl unutabilirim ki? Çoktan vazgeçmiştim zaten ama sevgisini bitiremiyordum içimde.

İçki artık midemi bulandırmaya başlayınca elimde ki şişeyi kenara bıraktım artık. Biraz daha içersem komalık olabilirdim.

Birden uyku bastırınca Kerem'in omzuna başımı koydum. Duvarda ki saate baktığımda sabaha karşı 06.30'u gösteriyordu. Normalde bu kadar fazla içmezdim ama bugün her şeyi siktir etme kararı almıştım.