YUÁNFÈN|BXB

1-"Aşık Oldum"

Kalbim her zaman tercihlerimin kurbanı olmuştur. Üzüntümün, sevincimin, aşkımın.

Bir kaç yıl önceye kadar umursamaz, her zaman neşeli, gülmeyi becerebilen biriydim. Mutlu olmayı başarıyordum bir şekilde en azından.

10 yıl boyunca sadece onu sevmiştim, mutluydum onu severken. Her zaman yanımdaydı. Kardeşi olarak görse bile. Ben buna da razı gelmiştim, sonuçta planlarımda ona açılmak yoktu bir gün pişman olacağımı bilmeden. Bir gün beni öyle heyecanla aramış yanına çağırmıştı ki. Onu ilk defa o kadar mutlu görmüştüm. Sebebi ise benim için yıkım olmuştu.

"Yasin, aşık oldum" şok içinde yüzüne bakıyor, ne tepki vereceğimi bilmiyordum.

Sevdiğim adam başkasını seviyor diye sevinmeli miydim? Ya da bencillik edip, kendi kalbimin kırıklarını mı dinlemeliydim? Kafam çok karışmıştı.

"Ne diyorsun, ne aşkı?" Bulabildiğim sesimle zar zor konuşmuştum. Duyduklarımın benim yanılgım olmasını isterdim.

"Bilmiyorum birden oldu. İlk görüşte aşk derler ya işte öyle" Sesinde ki heyecanı, yüzünde ki mutluluğu çok net görebiliyordum. İlk defa böyle olmuştu. "Kim peki?" Bunca yıl beni göremeyen o güzel gözlerinin kimin için şimdi bu kadar parladığını öylesine merak ediyordum ki.

"Onu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum" yüzünde ki mutlu ifadesi dağılmış yerini endişeye bırakmıştı. Bir şeyden çekiniyordu. Sadece bana anlatabileceği bir şey olduğu için ilk bana gelmişti. "Neden? Evli mi, sevgilisi mi var yoksa?"

"Saçmalama öyle bir şey değil," derin nefes almış gözlerimin içine bakarak tek seferde söylemişti "o erkek"

Duyduklarımla daha da şok olmuştum. Bu zamana kadar sadece kadınlarla ilgilendiğini sanıyordum. Beni bu yüzden görmüyor, ilgisini çekmiyorum sanıyordum. Meğer sorun benmişim. Erkek olmam değil.

"Yasin bir şey söyle"

Ne diyebilirdim ki? 'Madem erkeklerden de hoşlanabiliyorsun neden bunca zaman beni görmedin? Neden aşkımı farketmedin? Neden?' Bunları diyemezdim. Hele ki o karşımda gözlerini kaçırarak, başı yere eğik bir şekilde benden güzel bir cevap beklerken asla söyleyemezdim. Kendi düşüncelerimi,kalbimin kırıklarını görmezden gelip susardım sadece.

"Bilmiyorum ne diyeceğimi, seni hep kadınlardan hoşlanıyorsun sanıyordum" güldü ama acıklı bir gülüş vardı yüzünde. Aklına istemediğim bir şeyi getirmiştim.

"Bende öyle sanıyordum ama öyle değilmiş, onu görünce anladım. O kadar güzel ki, kalbim elinde gibi hissettim"

Bilirim o duyguyu, şu an karşımda sevdiğini anlatırken benim kalbimin senin ellerinde nasıl kırılıp, nasıl yok olduğunu hissederken en iyi ben bilirim.

"Sadece sana gelebilirdim bunun için, sen anlarsın dedim, kardeşim anlar beni dedim" Benden güzel bir şey duymak istediğini görebiliyordum ama kalbimi eline alıp parçalarken, benim ağzımdan onu rahatlatacak kelimeler çıkmıyordu. Derin bir nefes alıp dolan gözlerimi zorlukla tutarak konuşmaya başladım.

"Senin adına çok sevindim. Sevginin cinsiyeti olmaz bunu asla unutma, sevginden de utanma."

Güldüm, onu anladığımı, yanında olduğumu bilsin diye güldüm. Kalbimin kırıklarını dinlememek için güldüm. O üzülmesin diye güldüm.

O günden sonra benim için hiç bir şey aynı olmamıştı. Hani derler ya 'gözlerimde ki ışıltı' diye, işte o bende kalmamıştı. Gerekmedikçe gülmez, sevinmezdim. Onunla konuşurken eskisi kadar yakın da olamamıştım artık. Kendimi tutamam istemediğim bir şey söylerim diye uzak kalmaya çalıştım. Zaten o da aşkından başka bir şey görmediği için beni farketmedi.

Ona kızgın değildim. Anlıyordum onu. Eskiden ben de ufak bir şansım olsun diye sadece onunla ilgilenirdim, diğerlerini pek görmezdim. Ama o bunu 'kardeş' adı altında yaptığımı sanmaya başladı zamanla. Ben ise o beni kardeşi görmeye başladıktan sonra asla umutlanmamıştım. Olmamıştı.

Kimseye bu zamana kadar içimi, sıkıntımı açıp anlatmamıştım. Anlatamamıştım. Beni suçlarlar, iğrenirler, görmezden gelirler diye. Yönelimimi anlamak zaten zor olmuşken, en yakın arkadaşıma aşık olduğumu farketmem daha da yıpratmıştı beni.

Şimdiye kadar kimse bilmedi onu sevdiğimi. İyi saklamıştım ya da öyle sanmıştım. O anlayana kadar.

Kendi salaklığımın cezasını çekiyordum sadece. Toplu çektirdiğimiz fotoğraftan sadece onun yüzünü kesip, o günün tarihini ve küçük de bir kalp yazıp cüzdanıma saklamıştım. Ama kalbime sakladığım gibi olmadı. Artık sırrım sadece bende değildi.

İlk defa korkmuştum. Ya anlaşılmazsam, ya benim en yakın arkadaşına aşık bir aptal olduğum düşünülürse diye çok korkmuştum. Korktuğun hiç bir şey başıma gelmedi ama. O beni anladı. En yakın arkadaşının sevgilisine aşık olmamı yanlış anlamadı. İlk defa da duygularımı biriyle paylaşmak rahatlatmıştı beni. İçimde ki o dinmeyen ağrı, omzum da koca bir yük gibi taşıdığım sırrım onunla güvendeydi. Buna emindim.

Acımız aynıydı ama yolun sonunda bizi ne beklediği ise tam bir muammaydı.

~~~~

Umarım duyguyu geçirebiliyorumdur.

Buna diğerini bitirmeden fazla yoğunlaşamam güzel yazmak istiyorum bunu. Kalemimi geliştirmem gerek.

Oy ve yorum buna kesinlikle bekliyorum siz yaz dediğiniz için başladım buna yalnız bırakmayın beni.

💐