YUÁNFÈN|BXB

25-"Çiçek Prensim"

Yorumlar ve oylar yine mi azalmış, bana mı öyle geliyor? Hım?  ಠᴥಠ

~~~~

Hayatımdaki çoğu şeyin farkında değildim. Ne ara oluyordu bütün her şey, ne ara bu kadar değişmiştim, ne ara bu kadar mutlu hisseder olmuştum? Sanırım tek bir cevabı var.

Ozan.

Benim güzel sevgilim.

Hayatımdaki yeri hep özeldi onun. Benim için çok farklıydı ama hiç bu durumda olabileceğimizi hayal etmemiştim. Ancak bu hayallerimin ötesinde bir şeydi.

Birden bire her şeyim olmuştu. Kalbim, ruhum, hayatım, aşkım.

Güzelliği ve o saf kalbiydi beni kendine aşık eden. Çok güzeldi Ozan. Bütün güzelliklerin toplandığı tek kişiydi o. Benim en özelim.

Uzun zamandır bağlı kaldığım, daha doğrusu takıntı yaptığım kişiden vazgeçmem sağlayan kişiydi. Akın'a olan sevgim gerçekti, bunu asla inkar edemezdim ama takıntı hâline getirip, yıllarca ondan başkasını sevmemem doğru değildi. Beni sevmediği açıkça ortadayken kendime acı çektirdim yıllarca.

Aşkın tanımı herkese göre farklı olabilir. Bazılarına acı ve hüzündür, bazılarına ise sonsuz mutluluk ve huzurdur.

Ben ikisini de yaşamıştım.

Acı çekip, hüznün dibini de gördüm.

Mutlu olup, tarifi imkansız bir huzuru da yaşadım.

Bana göre en gerçeği Ozan ile yaşadığımdı. Hayatımda yaptığım tek doğrum o olmuştu resmen. Ne ara tutuldum, ne ara bu kadar bağlandım ona hiçbirinin farkında değilim. Ama iyi ki oldu.

Ozan'ın mesajlarına çok fazla şaşırmıştım. Bana ilgisi olduğunun farkındaydım ama bu kadar uzun süredir olduğunu bilmiyordum. Yeni yeni başladı sandım onun duygularını da.

Bu kadar zamandır bana aşıktı ve ben ona Akın'ı anlatmıştım. Aptal kafam nasıl bunu farkedemedim, canını yaktım bebeğimin resmen.

Kendi yaşadığım şeyleri ona da yaşamıştım bilmeden. Affettirmeliydim kendimi ona. Kalbindeki bütün kırıkları çekip almalıydım. Hepsinin yerine çiçekler doldurmalıydım.

Son mesajımda biraz onu korkutmuş olmalıydım, beni bekle dediğim için. Ama onu hemen görmeliydim. Daha fazla sır kalmamalıydı aramızda.

Mesaj geldiğinde kampüste arkadaşlarımın yanındaydım ve bir şey demeden yanlarından ayrılmıştım. Onu bekletmemek için acele ediyordum ama içim içime sığmıyordu. Çok gergindim.

Ya beni terslerse ya benimle konuşmazsa diye kendi kendimi yiyordum. Ona yeni kavuşmuşken kaybedemezdim.

Ona giderken gözüm ilerideki bir dükkana çarptı. Önünde çeşit çeşit çiçeklerin bulunduğu renkli bir yerdi. Tam Ozan'ın sevdiği gibi.

Adımlarımı o yöne doğru atmaya başladığımda aklımda sadece Ozan'ın en sevdiği çiçeği almak vardı.

Papatya.

Bütün çiçeklere ayrı sempatisi vardı fakat.
yalın ve sade olan papatyayı ayrı bir severdi. Küçüklüğünden beri yolda gördüğü her papatyaya en az bir kere dokunur, kıyamasa bile bir tane koparırdı.

İçeri girdiğim gibi köşede duran sarı ve beyaz papatyaya değmişti gözlerim. Çok güzellerdi. Onlardan küçük bir buket yaptırıp çıktım ordan.

Sarı olan Ozan'ımın saçları gibiydi, parlıyordu resmen. Beyaz ise yeni gibiydi, kusursuz ve mükemmel.

Yaklaşık yarım saatlik yolun sonunda okulunun oraya varabilmiştim. O kadar çok heyecanlıydım ki parka gidene kadar kalp krizi geçirmemek mucize olabilirdi.