YUÁNFÈN|BXB

Özel Bölüm "O Benim Ailem."

En çok sevdiğim hikayem 100k olmak üzere. O kadar mutluyum ki değer gördükleri, sevildikleri için. Hepinize teşekkür ederim 💗

Ve birkaç özel bölüm atacağım arada bir. Aklımda çok güzel şeyler var 🥺

~~~~

"Ne demek birlikteyiz?!" Diye ayağa fırlayan Ali amca ile Ozan arkama saklandı. Annesi kolundan tutup, sakinleştirmeye çalışıyordu onu.

Ozan çok zor karar vermişti buna. Ailesinin de bilmesi gerektiğini düşünüyordu. Göreceği tepkileri önceden anlatmıştım ona. Her şeye hazırlıklı olduğunu söylediğinde ailesinin yanına gelmiştik.

"Baba, onu seviyorum." Ozan koluma daha sıkı sarılıp konuştuğunda babası daha çok sinirlenmeye başladı. "Başlatma lan sevgine!"

"Sakin olun lütfen." Dedim ama bu sefer bana sinirle bakmaya başladı.

"Sen ayarttın oğlumu. Ders bahanesiyle aldın evine çocuğu. Kim bilir ne yaptın oğluma?" Sakin kalmaya çalışıyordum. Ters bir şey söylersem üzülen Ozan olacaktı. Sakin kalmam gerekiyordu.

"Bu çocuk seni abisi olarak görüyordu bu zamana kadar. Kaç yaşında adamsın, utanmadın mı kendinden bilmem kaç yaş küçük çocukla olmaya?"

Utanılacak bir şey yoktu ortada. Ozan'dan yaşça çok büyük olabilirdim ama yine de yanlış olan bir şey yoktu. Reşitti sonuçta Ozan.

"Onun suçu yok. Ben ona çocukluğumdan beri aşıktım. Bana hiç o şekilde yaklaşmadı. Kardeşi gibi gördü beni hep."

"Kes! Bir de savunuyor. Çocuksun sen daha. Ne anlarsın bu şeylerden." Annesi çok zor tutuyordu babasını. Bir bıraksa Ozan'a neler yapacaktı. Buna asla izin vermezdim.

"Çocuk değilim ben. Kabul etsen de etmesen de Yasin ile olacağım. Sadece haberin olsun istedim." Ozan kendinden emin tavırla konuştuğunda onunla gurur duydum. Benim gibi lafların altında ezilmiyordu. Kendini de beni de koruyordu resmen.

"Öyle mi? Bu saatten sonra evden çıkmıyorsun. Okulu da unut. Bir işe girecek ardından da evleneceksin."

Sınırını artık aşmaya başlıyordu. Ben de saygımı aşmak üzereydim her an.

"Kendine gel. Çocuk gibi eve kapatıp, okul hayatını elinden almaya kalkamazsın." Dedim bağırarak. Artık kendime hakim olamıyordum. Çocuk gibi görmeleri beni deli ediyordu.

"Babana saygısı olmayan adamla mı olacaksın? Bak gör."

"Senin ona saygın var mı? Bize saygın var mı? Aşkımıza saygın var mı?" Ayağa kalkıp bağırmaya başladığında kolundan tuttum. Sinirden kıpkırmızı olmaya başladı. Gözünden yaşlar ardı ardına akarken susmadı.

"Bu zamana kadar hiçbir şekilde saygısızlık yapmadım sana. Her dediğine tamam dedim. Okulu kazanamazsam neler yapacağını anlattığında bile sesimi çıkarmadım. Ama sen, beni çocuğun olarak değil de bir makine olarak gördün hep. Bugüne kadar yaptığım neyden gururlandın? Sana sınavı kazandığımı söylediğimde, bölümümü söylediğimde benimle alay ettin resmen. Yapamayacağımı söyledin."

Gözünden akan yaşı elinin tersiyle sildi. Çok büyük hayal kırıklığına uğramış gibi duruyordu. Ki öyleydi. Bu zamana kadar sırf babasının korkusu yüzünden çoğu şeyden vazgeçti. Şimdi de benden vazgeçmesini söylüyordu.

"Ama o bana destek çıktı. Yanımda durdu. Yeri geldi senden daha çok baba oldu. Annemden daha çok anne oldu. Kardeşlerimden daha çok abi oldu bana. Şimdi de bana hayatım boyunca görmediğim sevgiyi ve saygıyı gösteriyor. Bu durumda benim kimden vazgeçmem gerekiyor baba? Robot gibi görüldüğüm evden mi, bana her şeyi gibi bakan bu adamdan mı?"