YUÁNFÈN|BXB

37-"Benden Soğudun Mu?"

Ben yine oy yorum istiyorummm 🥺

~~~~

Gözümün önünde eriyordu.

Sevgilim, canımın parçası günden güne gözümün önünde eriyordu. Yemek yemiyor, durduk yere ağlamaya başlıyordu. İyi değildi, hiç iyi değildi.

Onu böyle gördükçe içim parçalanıyordu. Elimden hiçbir şey gelmiyor, ona iyi gelemiyordum. Onu iyileştiremiyordum.

"Güzel bebeğim benim, biraz daha yeseydin keşke."

"Midem bulanıyor Yasin. Özür dilerim seni de uğraştırdım."

Elimdeki yemek tepsisini kenara bırakıp yüzüne bakmaya başladım. Yatağımda oturuyordu. Üzerine yorganı tamamen çekmiş, açık bir yer bırakmamıştı.

"Sen benim için uğraş değilsin, böyle konuşma. Emret hemen yaparım."

Yorgunlukla gülümsedi bana. İçtendi gülüştü fakat konuşmaya bile hâli yoktu farkındaydım. Çok ağır gelmişti bu olay ona. Herkese ağır gelirdi.

Olayın üzerinden iki gün geçmişti ama hâlâ yemek yiyemiyordu, fazlasını kusuyordu. Onu bulduğum günün gecesi sabaha kadar kusmuştu. Midesi boşken bile durduk yere bulanıyordu.

Masanın üzerine bıraktığım tepsiyi elime alıp yataktan kalktığımda uzanır hâle gelmiş, başına kadar çekmişti yorganı. Çekiniyordu benden. Ya da utanıyordu bilmiyorum.

İki gün boyunca elini bile tutmamıştım. O benim yatağımda, ben ise salondaki koltukta uyuyordum. Yemeğini zorla ben yediriyordum fakat her zaman aramızda bir mesafe oluyordu. Bunu ben koyuyordum aramıza.

Yaşadığı şey hiç kolay değildi. Kim olursa olsun ister istemez korkardı insan her şeyden artık. Beni biliyordu fakat onun rahat etmesi için gerekirse bir daha yaklaşmazdım ona. Kendini güvende hissetmesi için her şeyi yapardım.

"Ben mutfaktayım güzelim. Bir şey istersen seslen olur mu?"

Başını salladığında açıkta kalan saçlarından öpmek istedim. Yaklaşacakken kendimi geriye çektim son anda. Dayanamıyordum işte bazen. Sevgimle iyileştirmek istiyordum.

Odadan çıkıp mutfağa ilerlediğimde kendimde yürüyecek bir güç bile bulamıyordum. Tepsiyi bırakıp çıktım mutfaktan. Evin kapısına ilerlediğimde köşede duran sigara paketi ilişti gözüme.

Ozan ile beraber olduğumdan beri çok sık içmiyordum. İçsem bile Ozan yokken içmeye çalışıyordum. Ama şimdi başım o kadar çok ağrıyordu ki, tek çözümü buydu biliyordum.

Yarım paketi ve çakmağı alıp çıktım evden. Merdivenlere oturduğumda bir dal çıkarıp, çakmağı yakmaya çalıştım ama yanmamıştı. Zorladım fakat yine yanmamıştı. Sinirle elimdeki çakmağı fırlattım. Paramparça olmuştu.

İstemsiz sol gözümden düşen yaşla daha fazla dayanamadım. Dudaklarımın arasından çektiğim sigarayı parmaklarımın arasına alıp, gözlerimi avuç içlerime yasladım.

Sevdiğim gözlerimin önünde eriyordu ama benim elimden hiçbir şey gelmiyordu.

Çektiği acıların hiçbirinde yanında olamamıştım. Daha öncesinde de bunda da.

Yine aynı şeyleri yaşamıştı ve bunu yeni öğreniyordum. Nasıl bir sevgiliydim böyle? Ondan haberim bile yoktu. Ne yaşadığını bile bilmezken onu nasıl koruyacaktım?

Liseye yeni başladığı sıralar üst sınıflardan bir çocuk yakın davranmaya başlamış ona. Ozan onu abi gibi gördüğünden garipsememiş yakınlığını hiçbir zaman. Bir de aklında hâlâ ben var olduğum için anlayamamış onun ilgisini.