TUTKU /// Vanilya Kokusu

7.

ZEYNEP...

Nikah olup bitmiş. Ailem borçtan kurtulmuş, ama abim hala ortada yoktu.
Sonuçlar açıklandığında zar zor uğraşlarla Beşiktaş Bahçeşehir Üniversitesine 2 yıllık kaydımı yaptırmıştım.

Dış Ticaret okuyacak kendime iyi bir iş bulup borcumuzu Ahmet'e ödeyip önüme bakacakdım.

Okulum yüzde elli bursluydu ve okulun geri kalan parasını ödemek için, okuldan sonra Ahmet'in lokantasında deli gibi çalışıyordum.

Tabi bebek Ela gelene kadar komilik yapıyordum. Bebek gelince onuda alıp eve geçiyordum.

Ahmet bana çok güzel bir çalışma odası almış, Ela ile kalabileceğim yatak odası ayarlamışdı, bende Ela uyuduğu zamanlarda ders çalışıyor ve kayın valide namzetinle uğraşıyordum.

İşi gücü Ahmeti bana karşı doldurup kavga etmemizi sağlamaktı, Ahmet bana vurmuyor ama kollarımdan tartakladığında beyaz cildime mor lekeler bırakıyor sonrada hatasını anlayıp özür diliyordu.

Nankörlük etmek istemiyordum Ahmet bana çok ilgili bir eşdi maddi manevi olabildiğince yanımdaydı, bana cep telefonu almış tüm dolabımı açık olmamak kaydıyla yenilemiş arkadaşlarımla görüşmeme ses etmemişti.

Anlaşmamız gereği ona söz verdiğim gibi okulda olduğum sürece annesi Ela'ya bakıyor okuldan gelince ben bakıyordum.
Çok tatlıydı ve ona kısa sürede çok alışmış, kendimi annesi gibi hissediyordum.

Bu hayatı sevmemin bir kaç nedeninden biri'de Ela idi.

Diğeri Umut abi bana kol kanat germiş tam bir abi olmuştu.

İki günde bir arayıp okul çıkışına gelir beni alır gezer oturur sohbet ederdik hayatımı evliliğimi sebepleri ona anlatmıştım.

Ama onu soramamıştım, beni yanlış anlamasımdan deli gibi korkuyordum.
Her görüştüğümüzde kaza günü yanında ki arkadaşın kimdi, adı ne, nerde demek için cesaret toplayıp sonra vazgeçiyordum.
Zaten artık evliydim, evli biri olarak onun erkek arkadaşını sormak saçmalık olurdu.

Yinede kalbimi sıkıştıran o adamı merak etmeden duramıyordum, evlimiydi, bekarmıydı, adı neydi.

***

Herzaman ki gibi okuldan lokantaya geldim. İçerisi müşteri kaynıyordu, çantamı kasaya bırakıp müşterilere bakmaya başladım, o sırada Umut abimi gördüm ve kalbimde yine o sızı başladı, Umut abiyle gelmişti onun yanındaydı.

Koşar adım masaya gittim, yemek yiyorlardı Umut abiye dönük konuşuyordum ama kalbim ağzımda atıyordu.

Yanlarından ayrıldım arada bir o masaya bakıyordum yemeği sevmemişti sanırım yemiyor sade Umut abiye bakıyor birşeyler konuşuyorlardı, bir kaç müşderiye baktım ve dayanamadım yanlarına gidip istediğiniz birşey varmı dedim.

Umut abi ona bakıp abi istediğin birşey varmı dediğimde gözü tabakta kafa salladı. Bana bakmamışdı tabi onun gibi yakışıklı, güzel giyinen biri bana neden baksın ki,
Umut abi, saygı gereğimi abi demişti, yoksa abisimiydi kafamda deli sorular vardı ve gitmişlerdi. Onu aylar sonra görmek kalbimi harakete geçirmişti. Bir dahaki buluşmada Umut abiye onu soracaktım.