Unicide
Part-33
" အား.းးးးး ''
"ရှက်လိုက်တာ...ခွေးသူတောင်းစား
အဲ့ဒါ မင့်ကြောင့်....''
"ဗျာ...ကျွန်တော်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လည်း..ကိုကိုရ''
"ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင် အဲ့ဒါမင့်ကြောင့်ဘဲ
သူတောင်းစားရဲ့...''
ကိုကို အဖြစ်က ကျွန်တော်ရယ်ရခက် ငိုရခက်နဲ့။
သူ့ဟာသူ ကျွန်တော့လက်ကို ဆွဲထွက်လာပြီးမှ
သတိထားမိတော့မှာ အရှက်ပိုပြီး
ကျွန်တော့ကြောင့်တဲ့။
ကိုကိုကတော့.ဒေါက်တာ.ဒါဖြစ်တာ
စိတ်ကခလေးစိတ်။
ကားပေါ်ရောက်တဲ့အထိ အခဲမကျေသေးတဲ့
ကိုကိုဟာ..ကျွန်တော့ကို အပြစ်တင်လို့
မပြီးနိုင်သေး။
" ပို့...ငါ့ကို ကားမောင်းပို့ပေး..''
"ဗျာ..ဒါပေမဲ့..ကျွန်တော့မှာကား..ပါ..''
"ပြစ်ထားခဲ့လိုက်...အခု ကားလာမောင်းပေး..''
"ကားလာမောင်းပေး..လို့ပြောနေတယ်လေ ''
ကျွန်တော် ကိုကိုရဲ့ ခလေးဆန်တဲ့
အပြုအမူကြောင့်တစ်ခဏသာ
မင်သက်သွားမိချိန် ကိုကိုဆီက စိတ်မရှည်တဲ့
လေသံ ထွက်ပေါ်လာ၍ ကပြာကယာ
ကားပေါ်တက်လိုက်ရသည်။
" အိမ်ကိုလား..ကိုကို...''
"အိမ်မပြန်လို့..ဟိုကောင်နဲ့ ညစာထွက်စား
ခြင်သေးသာလား..''
အီး..ကိုကိုသိနေတယ်။တစ်ရက်လေး..
ထွက်စားမိတာပါ။
" မဟုတ်ရပါဘူး..ဟီး..အိမ်ဘဲမောင်းမယ်နော်..''
"မောင်သစ်...မောင်းမှာလား..မမောင်းဘူးလား
စကားဘဲ များနေအုန်းမှာလား...''
"မောင်းမှာ..အခုမောင်းပြီး..ကိုကိုကလည်း
စိတ်ကြီးဘဲ..ဟက်..''
ကိုကို့ မျက်စောင်းတွေက ပြာကျလောက်တာမို့
စကားမများတော့ဘဲ..ကားမောင်းထွက်လိုက်
တော့သည်။
အလုပ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့..သူ့ကားကိုတော့.
ကိုကို မသိအောင်..အထွေးကို အကူအညီ
တောင်းပြီး..ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်တော့မယ်။
ရစ်..အလုပ်လက်ကျန်ဖိုင်တွေကို
စစ်ဆေးနေတုန်းမှာဘဲ..ဝင်လာတဲ့မက်ဆေ့
တစ်စောင်ကြောင့် ဖုန်းကို ကောက်ယူကာ
ကြည့်လိုက်ပြီး..မက်ဆေ့ ဆီက စာတို
တစ်ကြောင်းကြောင့် နှစ်ခြိုက်စွာ
ပြုံးလိုက်သည်။
