Yarası Saklı | ZeyÇağ

-3-

Yaklaşık yarım saattir çatıda öylece duruyorlardı. Tüm okul derste olduğu için henüz kimsenin dikkatini çekmemişti bu durum. Ama biraz daha burada dururlarsa işler değişebilirdi.

-Sorularıma hâlâ cevap vermedin, farkında mısın?

-Aradığın cevaplar bende değil çünkü, Zeynep.

Sabır dilercesine yukarı doğru baktı Zeynep. Bir yandan da,farkında olmasa bile,endişe duyuyordu Çağrı için. Onu ölümün kıyısına kadar getiren neydi bilmiyordu ama Vefa'ya dair bir şeyler olduğu kesindi.

-Daha ne kadar burada duracağız?

-Seni zorla tutmuyorum, sahiden neden hâlâ buradasın sen? Beni aşağı atmak gibi planların mı var yoksa, dedi alayla.

Zeynep ise Çağrının aksine gayet ciddiydi.

-Ben katil değilim,dedi her bir kelimeyi vurgulayarak.

-Doğru, değilsin.

Ama ben öyleyim.

Şu durumda bile Zeynep'e laf yetiştirmeye çalışıyordu. Belli ki ölmek gibi bir isteği yok, ama kafası o kadar karışık ki ne yapacağını bilemez bir halde. Yine de emin olmalıyım. Her kim olursa olsun onu böylece bırakıp gidemem.

-E atlayacaksan atla artık, bak akşam oldu.

-Ne?

-Neye şaşırdın? Senin de niyetin ölmek değil miydi zaten?

-Ben... bilmiyorum. Hem öyle olsa bile ölmem için gaz mı veriyorsun bana yani?

Zeynep yüzünde hafif bir gülümsemeyle elini Çağrıya doğru uzattı. Çağrı kendisine uzanan bu el karşısında şaşkınlığını gizleyememişti.

-Tokat attığın elini şimdi bana uzatıyorsun, ilginç bir kızsın gerçekten, dedi Zeynep'in elini hafifçe tutup yanına gelirken.

Zeynep kendinden emin bir şekilde Çağrıya doğru baktı.

-Gaz verdiğim falan yok. Seni denedim. Gerçekten ölmek isteyip istemediğini görmek için. Farkında olmadan ilk defa bir soruma cevap vermiş oldun sende.

Çağrı ise hâlâ anlamadığını belli edercesine Zeynep'e bakıyordu.

-Eğer bunu gerçekten isteseydin, söylediğim şeyin mantığını sorgulamazdın,bu raddedeki birisi için mantık kavramı pek devrede olmuyor çünkü, hatta bana cevap dahi vermezdin Çağrı. Gerçekten ölmek isteyen birisinin duyduğu tek bir ses var,o da kafasında asla susmayan bir sesten ibaret zaten.. Her neyse. Ölüm bir kurtuluş değil,unutma bunu.

Bunları söylerken gömleğinin bilek kısımlarını çekiştirdi Zeynep, yarasını saklamak istercesine.

-Haklı olabilirsin. Ben zaten buraya niye geldim nasıl geldim inan hiç bilmiyorum... Teşekkür ed-

-Gerek yok. Çıkacağın başka
çatılar yoksa ben sınıfa dönüyorum artık. Burası da buz gibi zaten,üşüdüm hep senin yüzünden!

-Daha demin tatlı tatlı elini uzatıyordun bana,ne oldu şimdi?
.
-O bir andı,geçti gitti. Dostluk eli olarak da düşünme onu sakın. İstediklerimi alana kadar sana ve arkadaşlarına rahat yok!

-Onlar benim arkadaşım değil,diye mırıldandı kendi kendine.

-Bir şey mi dedin?

-Hâlâ neden buradasın diyordum Zeynep. Seni benden gitmene alıkoyan şey ne?

-Ne alakası var ya? Gidiyorum, zaten seninle aynı yerde durmaya hiç tahammülüm yok.

-Belki bir saattir yanımdasın ama... hem bak hâlâ buradasın,dedi Çağrı hafif bir tebessümle

-Sana iyilik edende kabahat, ne yaparsan yap!

Zeynep sinirle sınıfa doğru giderken bir yandan da düşünüyordu. Sahiden,neden orada durmuştu ki? Hem Çağrının kendisine bir şey yapmayacağını da anlamıştı. Buna rağmen gitmemişti oradan,belki de gidememişti.
Daha da çok sinirlendi Zeynep. Ama Çağrıya değil kendisine. Kardeşi dediği insanın ölümünde belki de payı olan birisinin iyiliğini düşünmüştü,hatta elini uzatmıştı ona. Sebebi neydi? Nefret dışında bir hissi olmadığına oldukça emindi. Ama içinde bir yerlerde Çağrıya dair küçücük de olsa bir umudu vardı sanki. Bu umudu yeşerten sabah okuldaki o çözemediği bakışlardı şüphesiz. Çağrıya dair çözemediği tek şey de bu değildi zaten. Her neyse,diye düşündü Zeynep. Çözmem gereken bambaşka şeyler var zaten, Çağrı ya da diğerleri umrumda bile değil.

Diğerleri konusunda hemfikirdi ama içinde bir yerler Çağrının umrunda olmaması konusunu inkar ediyordu belli belirsiz. Zeynep bunu görmezden geldi. Şu an için bu çok kolaydı, ama ileride görmezden geldiği her şeyle bir bir yüzleşeceği gerçeği ondan habersiz bir şekilde onu bekliyordu.