Gewoon vrienden?

3

KOEN

Ik ben aangekomen op de parking van het politiekantoor. Ik leg de auto stil, maar blijf nog even zitten tot het liedje gedaan is. Het duurt toch nog maar een tiental seconden. Ik zing nog even luidkeels mee en stap dan uit de auto. Ik ga naar de andere kant en laat Barry ook uit de auto springen. Ik stap binnen op het politiebureau en zet Barry in de aparte ruimte. Ik ga verder naar het onthaal en stap het kantoorgedeelte binnen. Ik dacht dat er nog niemand was, maar ik hoor zachtjes de radio spelen. En ik denk niet dat dit uit de chef zijn bureau komt. Ik werk hier ondertussen ook al enkele jaren, en ik heb de chef nog nooit met muziek gezien. Hij heeft volgens mij ook geen radio in zijn kantoor staan. In de vergaderzaal staat wel een radio. Die staat tijdens de middagpauze dikwijls op. Ondertussen ben ik bijna in de vergaderzaal. Ik hoop stiekem wel een beetje dat Tineke in de vergaderzaal zit. Sinds het liedje dat ik op de radio hoorde denk ik aan haar. Aan de leuke dingen, maar vooral momenten die we in deze korte periode al hebben beleefd. We hebben vooral al veel gelachen. Echt spectaculaire oproepen ofzo hebben we nog niet gehad. Maar het moet ook niet altijd spannend zijn. Het mag, en eigenlijke eerder moet, gewoon leuk zijn. Ondertussen kom ik de vergaderzaal binnen en ik voel hoe er een spontane glimlach op mijn gezicht tevoorschijn komt. Tineke zit daar. "Hey" zeg ik en ik ga naar haar toe en ga naast haar zitten. "Hey" zegt ze terug. "Hoe was je weekend" vraagt ze. "Gewoontjes, niets speciaals. En bij jou?" vraag ik. "Hetzelfde" zegt Tineke. "Heb je daarjuist het liedje op de radio gehoord" vraagt Tineke op haar beurt. "jaaaa! Het blijft een fantastisch nummer!" antwoord ik. Dan kijken we elkaar glimlachend aan en samen in koor beginnen we het liedje te zingen. Terwijl we aan het zingen waren, blijkbaar net iets te luid, kwam de chef naar ons. "Kan het hier misschien een beetje rustiger! Ik ben blij dat jullie zo goed overeen komen, maar dat wil niet zeggen dat heel Dilbeek jullie moet horen zingen!" riep hij een beetje geërgerd. De chef ging terug weg en we keken elkaar weer aan. Toen konden we onze lach niet meer inhouden en begonnen erg luid te lachen. Toen we al een beetje uitgelachen waren hoorden we lawaai in de gang. Dat was sowieso Floor, die hoor je al van ver aankomen, samen met Brigitte, denk ik. Ik en Tineke keken naar de deur en inderdaad daar kwamen Floor en Brigitte ook door de deur gewandeld. "Hallo!" zeiden ze beide in koor. Daarna ging Floor verder met haar gesprek want ze had het zoals altijd weer even druk met het vertellen van een verhaal, waar ik niets van begreep. Op het moment dat ik een beetje kom volgen kwam Eric binnen ook hij zei "Hallo" en iedereen begroette hem terug. Nog geen halve minuut later kwam ook Obi binnen. Patrick zat al aan het onthaal. De vrouwen waren aan het babbelen over van alles en nog wat terwijl ik met Eric en Obi zat te babbelen. Toen kwam de chef de vergaderruimte binnen. "Hallo, iedereen!" zei hij. "dag chef!" zeiden we allemaal in koor terug. "oké, mannekens, taakverdeling!" ging hij verder. "Eric en Brigitte, voormiddag patrouille, namiddag papierwerk. Koen en Tineke, het omgekeerde en Floor en Obi, heel de dag patrouille". Floor begon ons al gelijk allemaal uit te lachen, terwijl de chef zoals iedere dag "Hup, hup, hup, mannekens, aan het werk!" zei. Terwijl ik en Tineke naar ons bureau liepen, vertrokken de andere op patrouille. Ik was dat papierwerk al beu voor we eraan begonnen waren. Tineke sorteerde de boetes en ik gaf ze in in de computer. Voor ik het wist waren er toch twee uren voorbij. Dit kwam waarschijnlijk omdat zo veel hebben gebabbeld. Ik vroeg aan Tineke of ze mee even een koffie ging drinken in de vergaderzaal. "Ja, natuurlijk!" was haar antwoord. En we gingen samen naar de vergaderzaal voor een koffie en een hapje om te eten.