Gewoon vrienden?

47

TINEKE

Terwijl de tranen nog altijd over mijn wangen stromen, probeer ik toch terug de slaap te vinden. Maar mijn gedachten en gevoelens laten dat niet toe. Het liefste zou ik nu terug naar Koen gaan en hem in de armen vliegen, maar dat gaat niet. Dat mag niet. Ik moet sterk zijn. Hoe langer ik nadenk, hoe meer tranen de weg naar buiten vinden en hoe meer ik de moed aan het verliezen ben. Zonder dat ik het zelf echt doorheb, neem ik het beertje, dat ik van Koen heb gekregen toen ik in het ziekenhuis lag, en druk het stevig tegen me aan. Ik duw mijn hoofd in mijn kussen terwijl de tranen over mijn wangen blijven rollen en ik het beertje nog steviger tegen me aanduw. Huilend ben ik dan uiteindelijk toch in slaap gevallen met het beertje dicht tegen me aan in mijn armen. Ik weet niet precies hoe lang ik geslapen heb, maar ik kan je verzekeren dat het niet lang was. Maximum een halfuurtje. En daar geraak ik zelfs niet aan denk ik. Ik ga dan maar naar beneden. Ik kan hier toch niets meer doen. Het voelt eigenlijk best wel raar om terug in mijn eigen huis te zijn. Het voelt niet echt meer als 'thuis' aan. Ik woonde de laatste tijd meer bij Koen dan dat ik hier was, dus dat is misschien wel een beetje logisch dan, maar toch. Mijn huis blijft toch altijd wel mijn thuis, toch? Ik ga naar de keuken en zet een lekker kopje thee voor mezelf. Dat kan ik wel gebruiken. Met mij kopje thee in mijn handen loop ik naar de woonkamer en zet me in de zetel met een dekentje en de televisie waar zoals gewoonlijk niets op is. Hier zit ik dan. Helemaal alleen zonder Koen zijn sterke en beschermende armen om mij heen. Ik weet niet hoe het komt, maar bij Koen voel ik me altijd veilig. Zelfs tijdens spannende interventies. Ook al heb ik nog niet zoveel spanning meegemaakt buiten die burenruzie een half jaartje geleden. Ik mis hem zo! En het is nog maar enkele uurtjes geleden dat ik hem gezien heb. Ik vraag mij af hoelang ik dit kan volhouden. Ook al weet ik dat ik niet echt een keuze heb en dus Koen achter me zal moeten laten. Maar dat is zoveel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet écht niet hoe ik dit moet doorkomen! Ik hoop eigenlijk gewoon dat deze periode zo snel mogelijk achter de rug is, maar wat ik eigenlijk nog liefst zou willen, is dat ik de tijd kan teugdraaien. Dan kon ik terug naar de tijd dat ik Koen leerde kennen en oudejaarsavond. En zo alles opnieuw beleven. Dan kon ik ook voorkomen dat ik Elke tegenkwam. Maar ja, dat is helaas onmogelijk. Ik schrik op uit mijn gedachten van mijn gsm. Meteen spring op uit de zetel en neem gsm. Stiekem hoop ik dat het Koen is, ook al weet ik diep vanbinnen dat hij het niet zal zijn en dat dat ook beter is. Maar toch is mijn teleurstelling erg groot als ik niet Koen zijn naam maar ELKE op het scherm zie staan. Wat zal het nu weer zijn?

Eindelijk heb je naar mij geluisterd! Braaf meisje! Ik zou koen binnenkort eens een bezoekje moeten brengen, denk je niet?

Voor de zoveelste keer in enkele weken tijd gooi ik mijn gsm weg. Ik mag al blij zijn dat hij het elke keer heeft overleeft. Ik antwoord niet op Elke's berichtjes. Anders denk ik dat ik het alleen maar erger maak. Opnieuw komen de tranen in mijn ogen. En al even snel als ze kwamen stromen ze over mijn wangen. Koen is van mij! Ik hou van hem en hij houdt van mij! Opeens krijg ik een beetje spijt dat ik hier ben en dat ik die brief heb geschreven. Maar dan bedenk ik me wat er zou gebeuren als ik bij Koen bleef. Dat mag helemaal niet gebeuren! En als Koen echt van me houdt, zou hij toch nooit samen gaan met Elke? Nee, dat zou hij nooit doen. Toch? Nee, ik mag niet beginnen twijfelen aan Koen. Waarom heb ik in godsnaam toegegeven aan Elke? Ik ben verdomme een flik! Ik zou niet bang mogen zijn van haar! Ik zou... Door al dat gedoe heb ik de indruk dat ik niet meer deftig kan nadenken. Alles draait een beetje door daarboven. Ik kan Elke niet in mijn eentje aan. En ik kan het ook niet tegen de commissaris zeggen. Soms vraag ik mij af of ik wel een goede agente ben. Ik ben zelfs bang van een vrouw die even oud is als mij! En wat je echt niet mag hebben als agent, dan is het wel schrik! Ik wil het leven van Koen echt niet op het spel zetten. Nadenkend over alles van de afgelopen weken, val ik dan opnieuw in slaap.

Langzaam open ik mijn ogen. Ik heb even de tijd nodig om te herinneren waar ik ben, maar al snel weet ik het weer en al even snel komen de tranen me weer in de ogen. Deze keer weet ik ze wel binnen te houden. Er ontsnapt geen enkele traan. Daar ben ik voor even best wel trots op. Maar ook dat gevoel verdwijnt snel. Zeker als ik me realiseer dat het nog maar half tien is. Dit wil zeggen dat ik nog een bijna volledig weekend moet doorkomen zonder Koen. Dat was de laatste maanden altijd al een nachtmerrie geweest. Ik en Koen zeiden altijd tegen elkaar dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven. Ik krijg een spontane glimlach op mijn gezicht bij deze gedachten. En al even spontaan moet ik aan andere leuke momenten denken. Dingen die we op het werk hebben meegemaakt, de flauwe grapjes van Koen, maar vooral aan al die keren dat hij tegen me zei dat hij van me houdt. Dat vergeet ik nooit. Dat wil ik nooit vergeten.