Gewoon vrienden?

50

KOEN

Na een lange nacht word ik wakker. ik draai mijn hoofd naar de wekkerradio en zie dat het zes uur is. Een halfuurtje vroeger dan normaal sta ik dan maar op. Normaal vind ik het zalig dat ik ontdek dat het nog maar zes uur is. Dan kan ik nog een halfuurtje blijven liggen naast Tineke. Maar nu, nu ben ik blij dat het al zes uur is. Ik heb ieder uur van de nacht voorbij zien gaan. Ik heb de hele nacht aan Tineke moeten denken. Maar straks op kantoor zie ik haar. Ik hoop dat ik met haar kan praten en dat ze me alles uitlegt, want eerlijk gezegd, ik begrijp er niets meer van. Meende ze nu datgene dat ze in haar brief geschreven had of niet? Ik kan het eigenlijk nog altijd moeilijk geloven, maar je weet maar nooit. Ik weet natuurlijk ook niet wat Tineke allemaal denkt en voelt. Ook al had ik soms wel die indruk. Ik en Tineke konden elkaar zo goed aanvoelen. Maar die tijd lijkt voorbij te zijn. Ik mis hem nu al! Ik ga verlaat mijn kamer en ga naar benden. Onmiddellijk word ik besprongen door Barry. "Hey, Barry! Heb je honger? Ja?! Vandaag vergeet ik jou niet!" spreek ik hem toe terwijl ik naar de kast ge waar zijn brokjes staan. Ik vul zijn bakje. Onmiddellijk begint hij te eten. "Heb jij ook zoveel zin om naar kantoor te vertrekken?" vraag ik hem. Ik kan eigenlijk niet wachten om te vertrekken en Tineke weer te zien. Ik laat Barry verder eten en neem zelf ook een boterham met choco. Als ik dat gedaan heb, ga ik even in de zetel zitten en zet de tv aan. Ik zap door de verschillende kanalen, maar natuurlijk is er weer niets te zien.

Na een tijdje is het tijd om me klaar te maken om te gaan werken. Ik ben nu best wel blij, maar tegelijkertijd ook wel wat zenuwachtig. Ik weet niet hoe Tineke gaat reageren. Ik hoop dat ze net als mij superblij gaat zijn en me in de armen gaat vliegen. Maar ik ben bang dat dit niet gaat gebeuren. Barry haalt me uit mijn gedachten en doet me eraan herinneren dat ik me moet klaarmaken om te vertrekken. Snel ga ik naar boven en doe mijn uniform aan. Vervolgens ga ik naar de badkamer en doe ik nog wat gel in mijn haar. Dan ben ik klaar om te vertrekken. ik ga naar beneden en neem Barry's leiband. Ik doe hem bij hem aan. Vlak voor ik de deur uit ga, realiseer ik me dat ik nog geen lunch heb voor vanmiddag. Ach, ik ga vanmiddag wel een broodje halen. Hopelijk kan ik dat met Tineke doen. Er komen gemengde gevoelens naar boven bij deze gedachte. Het maakt me blij dat ik Tineke subiet ga zien en dat ik hopelijk alles kan bijleggen, maar ik ben ook zenuwachtig en bang dat ze echt meende wat ze in haar brief schreef. Dan is onze relatie, deze mooiste periode van mijn leven, afgelopen. Dit wil ik helemaal niet! Snel dwing ik mezelf om niet langer na te denken en gewoon te vertrekken. Ik zal wel zien hoe het loopt. Nadat ik alles heb afgesloten, zet ik Barry in de auto en stap vervolgens zelf ook in. Ik blijf de hele tijd denken aan Tineke. Ik kan er gewoon niets aan doen. Het is sterker dan mezelf. Als ik op enkele minuten van het politiekantoor verwijdert ben, voel ik hoe de zenuwen toenemen. Ze blijven toenemen tot ik de parking van het politiekantoor oprijd. Terwijl ik een plaatsje zoek, kijk ik tussen de geparkeerde auto's. Tineke haar auto staat er niet tussen. Ze is er dus nog niet. de zenuwen lijken een beetje af te nemen, maar dan komt er ook een gevoel van ontgoocheling. Tineke is meestal bij de eerste op kantoor en is ze er nog niet. ik had gehoopt dat ik met haar zou kunnen praten voor al de collega's er waren. Want nu voel ik me eigenlijk helemaal niet goed. Niet op lichamelijk vlak, maar op mentaal vlak. Ik ga kapot van verdriet zonder Tineke. Ik kan gewoon niet zonder haar! Ik heb haar nodig! als ik geparkeerd sta, stap ik uit en neem ik Barry uit de auto. Samen wandelen we naar het politiekantoor. Als ik bijna aan de ingang ben, zie ik Brigitte de parking oprijden. Ze zwaait naar mij. Ik steek mijn hand ook op. Normaal wacht ik altijd eventjes op één van collega's als ik ze de parking zie oprijden, maar nu heb ik hier eigenlijk helemaal niet zoveel zin. Op dit moment heb ik liefst zo weinig mogelijk mensen om me heen, buiten Tineke dan. Zij mag altijd naar mij komen. Sterker nog, ik zou niet liever willen dan dat ze nu voor mij zou staan. Weer krijg ik het even moeilijk, maar ik weet mijn gevoelens te onderdrukken. Voor de zoveelste keer vandaag adem ik nog eens diep in en uit voor ik het commissariaat binnenstap. Als ik aankom aan het onthaal, zeg ik Patrick een goeiedag. Maar hij ziet precies dat er iets scheelt, want hij vraagt er naar. "Uh, nee, alles is in orde! Er niets aan de hand!" lieg ik terwijl ik zo echt mogelijk probeer te lachen en vrolijk probeer te doen. Ik loop verder naar de vergaderzaal en zet me op m'n vaste plaats en Barry naast mij. Ik staar maar wat voor me uit, tot Brigitte me terug op aarde brengt. "Hey, Koen! Aan het dromen?" vraagt ze lachend. "Uh, nee nee, ik was gewoon aan iets aan het denken." Probeer ik weer zo normaal en vrolijk mogelijk te zeggen. Ik hoop echt dat niemand iets merkt. "Zeg, uh, Brigitte, heb jij Tineke al gezien?" vraag ik haar na enkele seconden. "Uh, nee." Zegt ze hoofdschuddend. "Waarom? Heb je haar nodig?" vraagt ze er dan kort achter met een lachje. "Uh, nee, niet echt. Ik wacht gewoon op mijn collega." Zeg ik een beetje twijfelend terwijl ik voel hoe ik rood word. Ik hoop echt dat ze niets doorheeft. Gelukkig zie ik op dat moment Eric en Obi binnenkomen. Als snel zijn we met elkaar aan het praten. Maar ik let eigenlijk niet echt op het gesprek. Ik vraag me de hele tijd af waar Tineke blijft. Dan hoor ik dat er iemand aankomt. Dat moet Tineke zijn! Dat kan niet anders! Een gevoel van blijdschap en zenuwen tegelijk komt mijn lichaam binnen, maar dat gevoel is snel verdwenen wanneer ik niet Tineke, maar Floor de vergaderruimte zie binnenkomen. Floor... daar had ik even niet op gelet. Ik kan niet nog eens vragen of iemand Tineke al gezien heeft. Dat zou te hard opvallen. Dan komt de chef de vergaderzaal binnen waardoor mijn gedachten onderbroken worden. "Oké, mannekes, taakverdeling!" begint hij. Opeens is het stil in de ruimte en luistert iedereen aandachtig zijn of haar taak voor vandaag. Dan gaat de chef verder: "Erik en Brigitte, patrouille. Floor en Obi, voormiddag patrouille, namiddag papierwerk. En Koen, aangezien Tineke er niet is, moet jij een hele dag papierwerk doen. Dus..." "Hoe? Waar is Tineke dan?" onderbreek ik hem. "Ja, thuis, hè Koen. Ze is ziek. Maar wist jij dat niet?" zegt hij op zijn beurt. "Nee, waarom?" vraag ik weer. "Gewoon, ik dacht Tineke jou wel iets zou laten weten, maar dat heeft ze dus niet gedaan. Maar Koen, jij doet vandaag gewoon de hele dag papier werk en als Tineke morgen dan terug is kan je op patrouille." Zegt hij. Tineke di niet op het werk is? dat is echt niet normaal! Haar werk is haar leven! Ze mist geen dag! Ik kan niet wachten tot morgen om haar terug te zien! Ik moet met haar praten! Ik moet haar gewoon vandaag nog zien! Ook al weet ik dat dit niet gaat lukken. Ze wil me niet zien. Ik besluit haar te bellen. Als ze echt van me houdt, kan ze toch me toch niet blijven negeren? En geloof me, ik geef niet zomaar op! Als iedereen op patrouille is vertrokken, neem ik mijn gsm en bel Tineke op. Ik hoop zo hard dat ze opneemt!