Gewoon vrienden?

52

KOEN

Ik hoor hoe de voetstappen dichter komen. Mijn hoop neemt samen met mijn zenuwen beetje bij beetje toe. Het lijkt eeuwen te duren, maar dan zie ik hoe de deur zachtjes open gaat. Ik voel hoe een gevoel van opluchting mijn lichaam binnenkomt. Ik kan met Tineke praten en haar vragen wat er is! Als de deur volledig open is, valt Tineke huilend in mijn armen. Even schrik ik en ben ik verward, maar dat is snel weer weg waarna ik Tineke dichter tegen me aanduw en troostend over haar rug wrijf. Opeens maakt ze zichzelf los en gaat naar binnen. Ik kijk haar verward aan. Dan maakt ze een beweging met haar hoofd die wil zeggen dat ik mee naar binnen mag komen. Ik twijfel geen seconde en ga naar binnen. Zo snel als ze kan doet ze de deur achter me dicht. Weer ben ik even verward. Ik kijk haar dan ook zo aan. Tineke kijkt mij ook aan. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. "Koen, er is iets dat je moet weten. Ik kan het niet langer voor mezelf houden. Ik hebt het geprobeerd, maar..." ze barst opnieuw in tranen uit. Snel sla ik mijn armen om haar heen. Ze legt haar hoofd tegen mijn borst. Ik duw een kus op haar haren en leg daarna mijn hoofd tegen het hare. Ik sluit mijn ogen. Ik geniet van het moment. Ik ben blij dat ik Tineke weer bij me heb. Maar dan hoor ik Tineke snikken. Stilletjes laat ik haar los en kijk haar aan. Ze kijkt mij ook met betraande ogen aan. "Wat wou je me zeggen?" vraag ik zachtjes met nog altijd bezorgdheid in mijn stem. "Uhm... Ga je even in de zetel zitten?" vraagt ze. "Uh, ja, is goed." Zeg ik. Ik begrijp niet goed waar ze naartoe wil, maar toch volg ik haar naar de woonkamer. "Ga maar al zitten." Zegt ze lief terwijl ze naar de keuken gaat. "Wat wil je drinken? Cola, Fanta, koffie, ..." "Cola is goed!" zeg ik terwijl ik mezelf nog altijd een heleboel vragen stel. Een minuutje later komt Tineke terug met twee glazen in haar hand. Ze zet ze op tafel en gaat dan naast mij zitten. Ik kijk haar bezorgd, maar toch met een kleine glimlach aan. Ook zij kijkt me met een lichte glimlach aan. "Uhm, ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, maar ik moet je iets vertellen..." begint ze. Maar dan lijken haar tranen de strijd te winnen van haar glimlach. Toch gaat ze door. "Ik wou het je niet vertellen omdat er dan iemand in gevaar is..." Dan onderbreek ik haar. "Tineke, ben je in gevaar?! Dan wil ik het nu weten! Ik wil niet dat je iets overkomt!" "Koen, rustig! Ik ben niet degene die in gevaar is. Maar ik zou je eerst iets willen vragen." Zegt ze geruststellend. "Ja, vraag maar." Zeg ik al wat meer gerustgesteld. "Uhm, zie je mij nog graag?" vraagt ze zachtjes. Ze lijkt bang voor het antwoord. "Natuurlijk zie ik je nog graag!" zeg ik vanzelfsprekend. "Maar zie jij mij nog graag?" vraag ik zachtjes. Ook ik ben eigenlijk bang voor haar antwoord. Ik kan niet geloven dat ze niet meer van me houdt, maar ze moet toch voor een reden hier terug zijn komen wonen? "Koen, je weet toch dat ik je graag zie en dat ik van je hou!" zegt ze. "Maar waarom ben je dan niet bij mij gebleven en heb je die brief geschreven?" "Dat deed ik om de persoon die in gevaar is te beschermen, maar ik kan het niet langer voor mezelf houden. Ik moet het aan iemand vertellen!" zegt ze een beetje panikerend. "Je weet dat je aan mij alles kan en mag vertellen." Zeg ik zachtjes. Ik hoop dat ik haar hier wat mee gerust kan stellen. "Oké, hm, ik weet niet goed waar ik moet beginnen... Uhm, enkele weken gelden ben ik Elke opnieuw tegengekomen. Dat heb ik je verteld, hè." Begint ze. Ik kijk haar aan en knik. "Wel, dus in het begin vond ik het wel een beetje raar dat ze ineens tegen me sprak en zo vriendelijk was, maar daarna kon ik het wel goed met haar vinden en zijn we zelfs vriendinnen geworden. We hebben dan, zoals je wel weet, dikwijls afgesproken en onze band werd steeds beter en beter. Tot op het moment dat..." ze wacht even. Ik zie dat ze het een beetje moeilijk krijgt en leg mijn arm om haar heen en druk haar even stevig tegen me aan. Dan kijkt ze me even aan en ik geef haar een bemoedigde glimlach. Ze glimlacht ook even en gaat dan verder: "Dus tot op het moment dat ik dringend moest komen van haar. Dat was die ene keer toen we normaal naar je ouders zouden gaan." Weer knik ik. Ze slikt even en gaat dan opnieuw door. "Ik kwam toen aan bij Elke en ging naar binnen. Ze zag er behoorlijk blij uit en dat vond ik wel raar, maar ik schonk er voor de rest geen aandacht meer aan. Ze zei dat ik mocht gaan zitten, wat ik dan ook deed. Er was toen een stilte. Ik voelde me echt niet op mijn gemak. Ik vroeg haar waarom ik moest komen en wat haar probleem was. Toen zei ze dat ik haar probleem was. Ik begreep haar niet goed en vroeg wat ik misdaan had. Ze zei dat ik haar leven had kapot gemaakt. Weer begreep ik haar niet. ik vroeg haar dan ook wat ze bedoelde. Toen zei ze iets dat ik niet had verwacht." Weer stopt ze even en ademt ze even diep in en uit, terwijl ik zachtjes over haar rug wrijf. "ze zei dat jij een relatie hebt met haar en dat jij van haar bent." Ik geloof mijn eigen oren niet. "Tineke, je gelooft haar toch niet? Zo iets zou ik nooit doen! Dat weet je toch?" "Natuurlijk weet ik dat, Koen! En ik geloofde haar dan ook niet, maar dat was dan ook helemaal niet het probleem. Het probleem was, of eerder is, veel groter." Zegt ze terwijl ze het weer even moeilijk krijgt. Ik druk haar nog steviger tegen me aan. "Wat is het probleem dan?" vraag ik haar zachtjes. Ook bij deze vraag ben ik een beetje bang voor het antwoord dat erop volgt. "Dus omdat jij zogezegd van haar bent en ik dus overbodig ben, moest ik het uitmaken met jou. Dat wou ik natuurlijk niet en dat zei ik haar dan ook. Maar toen zei ze iets waar ik nachten niet van heb kunnen slapen en nog steeds niet van kan slapen. Ik heb je toch gezegd dat er iemand in gevaar is, hè?" zegt ze. Bij dat laatste krijgt ze het héél moeilijk. "Ja." Zeg ik zachtjes terwijl ik knik. Tineke kan haar tranen niet meer binnen houden. Al snel stromen ze dan ook over haan wangen. Even legt ze haar hoofd op mijn schouder, maar die haalt ze er na een tiental seconden weer af. "De persoon die in gevaar is, is niet zomaar een persoon, het is de belangrijkste persoon in mijn leven." Zei ze zacht terwijl de tranen nog meer over haar wangen stromen. Even denk ik na, maar ik kan niet direct iemand vinden die de belangrijkste persoon in haar leven zou zijn. ze heeft geen ouders of broers of zussen, dus... Dan gaat ze opeens verder. "Die persoon ben jij!" zegt ze huilend. Ik schrik.