Gewoon vrienden?

25

TINEKE

Ik ben onderweg naar kantoor en denk aan Koen. Weeral. Hij wil zelfs de afspraak met zijn ouders vanavond afzeggen om met mij Kerstmis te vieren! Dat is zo lief! Koen is gewoon lief. Maar hij moet die afspraak helemaal niet afzeggen voor mij. Hij moet genieten van de tijd die hij met zijn ouders kan doorbrengen. Ik wou dat ik dat ook kon. En ik wil dan ook helemaal niet tussen Koen en zijn ouders komen te staan. Hij moet gewoon Kerstmis vieren met zijn ouders, zoals iedereen. Of ja, toch bijna iedereen. Soms mis ik mijn ouders wel, nou ja, niet echt MIJN ouders, want die heb eigenlijk nooit echt gemist, maar gewoon ouders. Mensen die er voor je zijn, die voor je gezorgd hebben toen je klein was, die alles doen om je gelukkig te maken. Gewone normale ouders dus. Maar mijn ouders hebben dat nooit gedaan. Daarom heb ik er ook nog seconde spijt van gehad dat ik al zo vroeg alleen ben gaan wonen. Vanaf dat moment had ik pas echt het gevoel dat ik leefde, dat ik vrij was. Dat vrij zijn is bij de meeste mensen dan wel, maar het was toch anders, denk ik toch. Ik rij de straat van het politiekantoor in. Vanaf nu besef ik dat ik weer niet bij was met mijn gedachten. Dit is niet de eerste keer en denk ook niet dat het de laatste keer gaat zijn. Ik rij de parking van het commissariaat op en parkeer mijn auto in één van de daarvoor bestemde vakken. Ik stap uit en zie de auto van Koen staan. Er komt een spontane glimlach op mijn gezicht. Ik ga verder richting de ingang en zie dan ook de auto's van de andere collega's staan. Dat is iets minder. Dat wil zeggen dat ik de knuffel met Koen, waar ik altijd zo naar verlang, zal moeten uitstellen. Want als ik Koen een knuffel geef waar de rest bij staat, dan is het politiekantoor te klein. Dan denken ze waarschijnlijk dat Koen en ik een koppel zijn. Wat dus niet waar is. Spijtig genoeg. Was dat maar waar! Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde zijn! Maar ja, als Koen niets voor mij voelt, is er niets aan te doen! Met deze gedachten stap ik het kantoor binnen. Ik loop door naar het onthaal en zie, zoals gewoonlijk, Patrick. "Hallo, Tineke!" zegt hij opgewekt. "Hey, Patrick! Werk jij ook vandaag?" probeer ik ook even opgewekt te vragen. "Ja, vrouwlief wou dat ik op nieuwjaar thuis was, dus ja." Zegt hij lachend. "Ja en naar vrouw moet je altijd luisteren, hé Patrick!" zeg ik ook lachend. "Ja, altijd! En voor ik het vergeet, een vrolijk kerstmis!" zegt  hij weer lachend. "Dankjewel! Voor jou ook!" zeg ik nu al een stuk minder enthousiast. Ik loop door naar de vergaderzaal en ga op mijn vaste plaats naast Koen zitten. "Hey!" zegt hij opgewekt. "Hey!" probeer ik zo blij mogelijk te zeggen. Maar dat lukt niet echt. Hopelijk heeft Koen dat niet gemerkt. Hij kijkt mij aan en zegt: "Kom eens mee!" Hij heeft het dus wel gemerkt. Waarom kent hij me zo goed? Ik sta op en ga met hem mee. We gaan naar de lockers. Koen gaat op een bankje zitten dat in het midden van de ruimte staat en doet teken dat ik naast hem moet gaan zitten. Dat doe ik dan ook. "Gaat het?" vraagt hij lief en bezorgt tegelijk. "Ja, hoor." Zeg ik weer zo opgewekt mogelijk, wat weer niet helemaal lukt. "Tineke, voor mij hoef je echt geen komedie te spelen, hoor! Ik zie het aan je wanneer er iets. Ik ken je toch!" zegt hij weer ontzettend lief. "Oké. Ik voel me misschien niet helemaal goed, maar het gaat wel." Zeg ik. "Ik kan het etentje bij mijn ouders nog altijd afzeggen, hé!" zegt hij weer bezorgt en lief tegelijk. "Nee, Koentje, dat moet je niet doen! Ik trek mijn plan wel!" zeg ik. "Zeker, hé? Ik wil het gerust afzeggen. Echt geen probleem." Zegt hij weer lief. Dat is echt schattig! "Ja, Koentje! Ik ben zeker! Geniet jij maar van het etentje met je ouders!" zeg ik lief en ook met een kleine glimlach terug. "Oké, op één voorwaarde." Zegt Koen redelijk serieus en kijkt mij aan. Ik kijk hem ook aan en knik. Dan gaat hij verder. "Als ik een sms'je stuur, dan antwoord je. Oké?" "Maar Koen, je kan toch moeilijk de hele tijd zitten te sms'en?" vraag ik. "Daar moet je je niets van aantrekken, mijn ouders vinden dat niet erg. Maar ga je akkoord of niet?" vraagt hij nog altijd redelijk serieus. Ik heb niet zoveel keuze dus ga ik akkoord. Niet dat ik het erg vind dat Koen me gaat sms'en, integendeel, maar ik vind dat hij vooral moet genieten met de tijd die hij heeft met zijn ouders. Ik wou dat ik dat ook kon. "Oké, het is goed! Ik zal antwoorden op je sms'jes." Zeg ik lachend. "Dat is dan afgesproken, hé!" zegt Koen nu ook lachend. "Jaa!" zeg ik weer lachend. Koen spreid zijn armen en ik geef hem een knuffel. Een tiental seconden blijven we zo zitten. Ik geniet zo van dit moment! Het mocht eeuwen blijven duren. Stilletjes laten we elkaar los en kijken elkaar lachend aan. "Ik denk dat we maar eens terug naar de vergaderzaal moeten gaan." Zegt Koen precies een beetje teleurgesteld. We staan recht en gaan naar de vergaderzaal, juist op tijd want we komen de chef tegen. Snel gaan we op onze stoelen zitten en luisteren naar de chef. "Hallo iedereen! Eerst en vooral een vrolijke Kerstmis!" zegt hij. Iedereen roept door elkaar om de chef hetzelfde te wensen. Als de rust een beetje is terug gekeerd, gaat de chef verder. "Maar op Kerstmis moeten mensen ook beschermd worden en daarom moeten wij nu ook werken! Jullie hebben zelf je dagindeling gemaakt voor twee dagen, dus jullie weten wat te doen! Hup, hup, hup!" Iedereen vertrekt. De ene op patrouille, de andere gaat flitsen en nog anderen doen papierwerk. Wij hebben gisteren besloten dat we vandaag heel de dag gaan patrouilleren. Daar ben ik echt wel blij om. We vertrekken en al snel is het middag. We gaan bij onze vaste broodjeszaak een broodje halen. We moesten wel snel zijn, want op Kerstmis zijn de broodjeszaken natuurlijk niet zo lang open. als we ons broodje op hebben, vertrekken we verder op patrouille en al snel is het tijd om naar huis te gaan. We komen aan op het kantoor en we praten nog een beetje en geven elkaar dan nog een knuffel en vertrekken naar huis.

Sorry dat ik zo weinig update de laatste tijd, maar ik heb het ontzettend druk met school en de examens komen ook dichterbij! :-(  Maar ik ga wel proberen om nog zoveel mogelijk te uploaden! Ik hoop dat jullie het verhaal nog wel leuk vinden, ondanks het schoolwerk!

Groetjes Fleur!