Gewoon vrienden?

16

KOEN

Tineke en ik zijn weer aan het lachen. Ik kan zoveel plezier maken met haar. We lachen altijd! Als we al een beetje uitgelachen zijn, bereiken we de broodjeszaak. Ik parkeer en leg de motor stil. We stappen uit. Nog altijd een beetje lachend gaan we naar binnen. We gaan de toog staan en de vrouw achter de toog vraagt wat we moeten hebben. "Uh, een smos hesp en..." zeg Tineke en kijkt naar mij. "Een smos kaas-hesp, alstublieft." Zeg ik nog voor Tineke haar gezicht helemaal naar mij had gedraaid. Wij vullen elkaar echt perfect aan. "Gaan even zitten?" vraag ik. "Oké, is goed!" zegt Tineke en we gaan aan de dichtstbijzijnde tafel zitten. Al snel zijn we weer aan het praten en lachen. "Een broodje smos kaas-hesp en een smos hesp." Zegt de vrouw achter de toog en zet de zak op de toog. Tineke gaat naar de toog en betaald de broodjes. Samen lopen we naar de auto. We stappen in, voor ik de auto start vraag ik aan Tineke: "Hoeveel kostte mijn broodje?" "Drie euro, maar maakt niet uit! Ik trakteer!" zegt ze lachend. "Zeker?" vraag ik voor de zekerheid. "Ja, natuurlijk, anders zou ik dat niet zeggen, hé!" zegt ze weer lachend. "Oké, dankje! De volgende keer trakteer ik jou!" zeg ik lachend. "Dat onthoud ik, hé!" zegt ze nog steeds lachend. "Ja, is goed!" zeg ik ook lachend. Ik start de auto en rijdt naar kantoor. Ik parkeer de auto op de parking en we stappen uit. Samen stappen we naar de ingang en ik doe de deur open. ik houd de deur open en zeg: "Ladies first!" "Oh, meneer is een gentleman!" zegt Tineke weer lachend. "Ja, je kent me toch!" zeg ik lachend terug. "Ja, maar dit had ik toch nog niet gezien!" zegt ze en gaat naar binnen. Als Tineke binnen is, ga ik ook binnen en sluit de deur. Ik ga naar Tineke en samen gaan we al lachend verder naar binnen. Als we aan het onthaal aankomen, zien we Patrick zitten. "Hallo, Tineke en Koen!" zegt hij wanneer hij ons ziet. "Hey, Patrick!" zeggen we in koor. "Hoe gaat het met jou, Tineke?" "Goed, dankje!" zegt Tineke. "Is de rest er nog niet?" gaat ze verder. "Nee, jullie zijn nog wat vroeg. Maar ze komen direct! En de chef moest weer ergens naartoe. Naar een oproep die hij wel alleen aankon ofzo iets." zegt Patrick lachend. "Oké, dan wachten we wel in de vergaderzaal." Zeg ik. En samen gaan ik en Tineke naar de vergaderzaal. Als we in de vergaderzaal zijn aangekomen, zet ik de radio op. Tineke gaat zitten en ik ga naast haar zitten. "Beginnen we al aan ons broodje of wachten we op de rest?" vraagt Tineke. "Maakt mij niet uit. Kies maar!" antwoord ik op haar vraag. "We kunnen misschien beter wachten op de rest." "Oké, is goed!" zeg ik. "Zeg, heb je straks geen zin om bij mij te komen eten na het werk?" vraagt Tineke lief en precies ook een beetje zenuwachtig. Natuurlijk ga ik dit niet weigeren! Maar waarom nodigt ze me uit? "Natuurlijk heb ik daar zin in! Om hoe laat verwacht je mij?" antwoord ik dan ook. "Uh, daar heb ik eigenlijk niet over nagedacht. Vandaag zijn we om vijf uur gedaan, dus om zes uur of zo? Als je dat goed vindt?" zegt ze. "Perfect! Om zes uur sta ik voor jouw deur!" zeg ik blij. Tineke heeft me uitgenodigd! Ik vraag me nog altijd af waarom. Niet dat ik er geen zin in heb, integendeel, maar ik vind het toch een beetje raar. Of nee, raar is niet het juiste woord. Het is eerder plots. Oké, ik moet nu wel toegeven dat we op deze twee dagen, wel dichter en dichter naar elkaar zijn toegegroeid, maar toch... En ik kan toch moeilijk vragen waarom ze me heeft uitgenodigd. "Ja, kom niet te laat, hé!" zegt ze speels. Hierdoor worden mijn gedachten onderbroken. "Nee, tuurlijk niet! Je kent me toch!" zeg ik speels terug. "Ja, juist daarom!" zegt Tineke nog altijd even speels. "Ah, en wat wil je daar mee zeggen?" zeg ik gespeeld boos. "Uh, niets!" zegt Tineke geheimzinnig lachend. "Jaja, dat zal weer wel! De vorige keren zei je ook 'niets', hé! Dus je weet wat dit wil zeggen, hé!" zeg ik gespeeld boos, maar kan een lach niet onderdrukken. "Ja, ik denk het wel, maar ik hoop van niet!" zegt Tineke lachend. Ik begin Tineke te kietelen. Ze begint te lachen. Na enkele minuten, ben ik haar nog steeds aan het kietelen. Ze is precies niet van plan het snel op te geven. "Koentje, wil je hier alsjeblieft mee stoppen?" zegt Tineke lief en geeft me een kus op mijn wang. Ik stop onmiddellijk na de kus en kijk haar met een glimlach aan. Ook zij kijkt me lachend aan, maar wanneer ik dit door heb, draai ik snel mijn hoofd naar voor. Er valt een korte stilte die onderbroken wordt door de radio. Ze kondigen een liedje aan. En niet zomaar een liedje, nee, mijn lievelingsliedje. Ons lievelingsliedje. Onmiddellijk kijk ik naar Tineke. Ook zij kijkt me weer lachend aan en genieten van het begin van het liedje. "Gaan we zingen?" vraag ik. "Uh, ben jij al vergeten wat er gisteren is gebeurd?" vraagt Tineke lachend. "Nee!" zeg ik denkend aan gisteren. "Maar nu is de chef er toch niet en we hebben toch middagpauze?" ga ik verder met een ondeugende lach. Tineke kijkt me lachend aan en ik begin met de tekst mee te zingen. Tineke schudt met haar hoofd, maar zingt dan toch mee. Als het refrein begint, zingen we nog harder. Moest iemand ons nu zien, die zou denken dat we zot geworden zijn. Maar daar trek ik me niets van aan en blijf samen met Tineke luidkeels meezingen met het liedje. Het liedje loopt op zijn einde en we zijn de laatste zin nog even heel hard aan het meezingen als de rest, met Brigitte en Floor op kop, binnen komt. "Amai, dat is hier precies plezant!" zegt Brigitte. Ik en Tineke stoppen met zingen en kijken elkaar geschrokken aan. Dan schieten we in de lach. "Ik moet niet meer vragen hoe het met je gaat, zo te zien! Ik zal me nog eens zorgen maken over jou!" zegt Floor lachend. "Oh, maar met gaat alles toppie, hoor!" zeg Tineke nog steeds lachend. Iedereen gaat zitten en al snel beginnen we met zen allen te praten over van alles en nog wat en eten we onze lunch op. Dan komt de chef binnen. "Ja, mannekes, zijn jullie er allemaal!" zegt hij. "Uh, ja, ik denk het wel!" zeg ik gespeeld twijfelend tegen de chef. "Ah, Koen jij bent ook weer de grappigste thuis zeker!" zegt hij. "Altijd, hé chef, altijd!" zeg ik lachend terug. "Jaja." Zegt hij lachend. "En Tineke, hoe gaat het nu met jou?" gaat hij verder. "Alles goed, hé. Helemaal klaar voor een nieuwe werkdag!" zegt Tineke lachend. "Oké, ik ben blij dat het goed gaat met jou!" zegt hij blij. "Goed, mannekes, einde lunchpauze! Allemaal terug aan het werk!" zegt hij streng, maar toch vriendelijk. Iedereen, buiten ik en Tineke, staat recht en gaan aan het werk. Ze mogen allemaal op patrouille. Dan zullen wij waarschijnlijk papierwerk moeten doen. "En wat moeten wij doe, chef?" vraagt Tineke. "Jullie mogen papierwerk doen." Zegt de chef. Voilà, mijn voorspelling was juist. "Maar chef..." ik kon mijn zin niet afmaken. "Als jullie gedaan zijn met het papierwerk mogen jullie naar huis. Nu goed?" zegt hij lachend. "Ja, chef!" zeggen we allebei lachend in koor. Met goeie moed beginnen we aan ons papierwerk.

Hallo,

Ik kan jullie al vertellen dat ze in dit verhaal zeker een koppel worden :) Maar het gaat nog een paar hoofdstukjes duren. Want ik zou graag mijn idee (dat ik nu heb over het verhaal) uitwerken. Dus nog eventjes geduld!

Ik weet het, ik zet jullie geduld op de proef!

Maar de volhouder wint!

Groetjes Fleur!