Gewoon vrienden?

22

KOEN

We laten elkaar los en kijk haar nog even aan. "Tot straks!" zeg ik. Als Tineke ook afscheid heeft genomen, stap ik in mijn auto en vertrek. Tineke en ik rijden, zoals gewoonlijk, vlak achter elkaar. Ik zwaai naar Tineke. Ik rijd voorop, dus kan ze dit zien. Ze zwaait terug en ik draai mijn straat in. Als ik afgedraaid ben, kijk ik nog snel even achteruit om Tineke te zien. Het is echt sterker dan mezelf. Ik kan het gewoon niet laten. Ik rijd mijn oprit op en stap uit. Dan laat ok Barry uit de auto en laat hem on de tuin. Vervolgens ga ik naar binnen en loop zo snel mogelijk naar boven. "Wat ga ik aandoen?" zeg ik luidop wanneer ik voor de kast sta. In ieder geval een gewone jeansbroek. Geen zwarte broek ofzo. Daar sta ik niet mee en vind het ook niet mooi. Ik weet natuurlijk niet wat Tineke mooi vind. Maar een gewone donkere jeans dus. Maar wat erboven? Een T-shirt of een hemd? Een T-shirt. Ik sta niet met een hemd. Of ja, dat denk ik toch. Maar wat voor T-shirt? Een polo. Dat vind ik mooi. Maar vind Tineke dat ook? Want dat heb ik op hey werk ook altijd aan. "Aagh, Koen! Je moet stoppen met z'n Tineke te denken!" zeg ik kwaad tegen mezelf. Ik besluit dus toch maar een polo aan te doen. Maar welke? Mijn donker blauwe. Nee, die lijkt te hard op die van het werk. Mijn grijze. Ja, die wordt het. Ik neem mijn kleren en leg ze in de badkamer. Ik doe politie-uniform uit en leg het opzij. Dan spring ik snel onder de douche. Want veel tijd heb ik niet. Ik ben te lang bezig geweest met mijn kleren. Dat gebeurt de laatste acht maanden dikwijls. Ik sta uren voormijn kast. Oké, nu ook geen uren, ik ben geen vrouw, hé. Maar toch wel een half uur. Vandaag zelfs iets langer. Dat komt allemaal door Tineke. Voor ik haar kende, Kon het Me eigenlijk niet veel schelen welke kleren ik aan had. Ik liep er nu wel deftig en verzorgt bij. Maar pakte wel het eerste het beste uit mijn kast. Nu is dat heel anders. Als ik klaar ben met douchen, droog ik me snel af en doe mijn kleren aan. Als ik mijn kleren aan heb, ga ik voor de spiegel staan en doe r nog wat gel in. Dit is ondertussen ook al de zoveelste tube in die tijd dat ik Tineke ken. Dit is echt niet normaal. Normaal doe ik met één tube drie maanden. Nu is dat maar de helft denk ik. Ja, ik moet genoeg in mijn haar doen, anders blijft mijn haar niet de hele dag goed. Ik heb zelfs een tube in mijn kluisje op kantoor liggen voor als het geregend heeft en mijn haar niet goed meer ligt. Als lijn haar ook weer in orde is, ga ik naar beneden. Ik laat Barry binnen en geef hem nog wat brokjes en water. Dan is het bijna tijd om te vertrekken. Ik heb nog tien minuten, maar ik mag natuurlijk niet te laat bij Tineke aan komen. Ik besluit om dan maat te vertrekken. Hoe sneller ik bij Tineke ben, hoe liever ik het heb. Ik geef Barry nog een knuffel en ga naar de deur. Net als ik de deur uit wil gaan, denk ik aan Tinekes cadeautje. Dat mag ik natuurlijk niet vergeten. Ik pak snel het cadeautje en ga naar mijn auto. Ik stap in en vertrek. In het cadeautje zitten maar gewoon chocolaatjes, niets speciaals. Het zit in een mooi doosje met een strik rond. Er zit ook een kaartje bij.

Liefste Tineke,

prettige feestdagen en een gelukkig nieuwjaar! Wij gaan dit jaar samen fantastisch afsluiten! Ik kijk er al naar uit! Ik hoop jij ook.

Kusjes, je (ik denk het toch ;)) beste vriend Koen.

En ps.: je kan bij mij altijd terecht, hé! Vergeet dat niet! Ik ben er voor jou! <3

Dit staat op het kaartje. Ik wil dat Tineke weet dat ze bij mij altijd terecht kan. En zeker nu, met de feestdagen. Want deze dagen zijn gemakkelijk als je geen ouders of familie hebt. Ik voel me dan ook erg schuldig dat in morgen niet bij haar kan zijn. Maar ik kan het etentje bij mijn ouders niet afzeggen. Het is traditie om naar mijn ouders te gaan met Kerstmis. Ik kan gewoon niet anders. En het is natuurlijk ook een teken dat ik hen graag zie. Maar ik zie Tineke ook graag. Waarom is het leven soms zo moeilijk? Ik word uit mijn gedachten gehaald als ik het huis van Tineke bereik. Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel en stap dan uit. Ik bel bij Tineke aan en wacht geduldig tot ze open doet. Ik hoor voetstappen die dichterbij komen. Tineke doet de deur open. Er komt een spontane glimlach op mijn gezicht. Ze ziet prachtig uit. "Hey Koentje!" zegt ze met brede glimlach. "Hey Tientje!" zeg ook ik met een brede glimlach. Tineke begint te lachen bij het horen van haar bijnaam. Ze komt dichter naar me toe en we geven elkaar een knuffel en een kus. We laten elkaar los en hebben beide een grote glimlach op ons gezicht. "Je ziet er prachtig uit!!" zeggen we tegelijk. "Dankje!" Zeggen we weer samen en schieten dan in de lach. Als we wat uitgelachen zijn, vraagt Tineke: "Kom je nog mee binnen of moeten we direct vertrekken?" "Nee, we hebben nog wel wat tijd." zeg ik. Tineke doet teken dat ik mag doorlopen. Dit doe ik dan ook en ga in de zetel zitten. Ik ken het hier al. Tineke en ik spreken dan ook elk weekend af. Tineke komt naast mij zitten en vraagt of ik iets wil drinken. "Een colaatje. Als je dat hebt." zeg ik lief terug. "Natuurlijk heb ik dat Koentje!" zegt Tineke lachend. Ze gaat naar de keuken en komt even later terug met twee glazen. Ze geeft er één aan mij en glimlacht. Als Tineke terug naast mij zit, geef ik haar het cadeautje. "Tineke, ik heb iets voor jou." Zeg ik geheimzinnig met een lach en haal het cadeautje uit mijn jas. Er verschijnt een brede glimlach op Tinekes gezicht. Ik geef het cadeautje aan Tineke. "Maar dat had je toch niet moeten doen!" zegt Tineke lachend en verbaast. "Maar natuurlijk moest ik dit wel doen! Jij bent mijn beste vriendin en ik laat jou morgen, op Kerstmis dan nog wel, helemaal alleen achter. Dus het minste wat ik kan doen is wel een cadeautje kopen. Het is wel maar iets kleins, maar ik wist niet goed wat ik moest kopen." zeg ik met een schuldgevoel. "Maar Koen, daar moet jij je toch helemaal niets van aantrekken! Ik Red me wel! En dan nog, je bent vandaag toch al de hele avond bij mij! En dat is eigenlijk het beste cadeau dat je me kan geven!" zegt Tineke zachtjes met een glimlach. Ze maakt de strik van het doosje en bekijkt het kaartje. Ze begint breed te glimlachen. Ik zie dat er tranen in haar ogen staan. dan kijkt ze naar mij en geeft me een knuffel. "Dankje, Koen. Ik heb echt nog nooit zo'n goede vriend als jou gehad. Dankje om er voor mij te zijn!" zegt ze met tranen in haar ogen. Ik kijk haar met een glimlach aan en zeg: "Jij bent ook mijn beste vriendin!" Als ik dit heb gezegd geef ik haar ook een knuffel. "Maar stop die traantjes nu maar snel weg! Dan kunnen we vertrekken, het is tijd." zeg ik met een glimlach. "Dan zijn we weg, hé!" zegt Tineke lachend. Ik sta op en loop samen met Tineke naar mijn auto. Ik start de auto en vertrek, een geweldige avond te gemoed.

Sorry dat ik gisteren niet geüpdate heb! Heb het dit weekend nogal druk gehad en vandaag maken we er een familiedagje van, dus waarschijnlijk geen update meer. Sorry!