Gewoon vrienden?

64

KOEN

We verlaten het kantoor van de chef en verplaatsen ons verder naar de vergaderzaal waar iedereen nog altijd zit te babbelen en lachen. Ik hoor dan ook direct hoe Floor er met haar gelach bovenuit komt. Tineke en ik kijken elkaar nog even aan voor we naar binnen gaan. De zenuwen zijn nog altijd wel een beetje aanwezig, maar al veel minder dan een vijftal minuten geleden. Het is al een hele geruststelling dat de chef onze relatie goedkeurt. Ik denk dan ook dat Tineke er net hetzelfde over denkt. Als we de vergaderzaal binnengaan, begroeten we iedereen en zetten we ons op onze vaste plaatsen naast elkaar. We hebben besloten om de chef eerst zijn zegje te laten doen en dan pas ons nieuws te vertellen. Als de chef gezegd heeft wat hij te zeggen had en iedereen wil opstaan om zijn of haar taak te doen, houd ik iedereen tegen. "Ik heb nog een belangrijke mededeling te doen..." zeg ik terwijl ik ondertussen al rechtsta. Iedereen kijkt me dan ook vragend en nieuwsgierig aan. "Een klein jaar geleden heb ik iemand ontmoet en die persoon bleek uiteindelijk de vrouw van mijn leven te zijn. Dus wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik niet langer alleen door het leven ga." Meteen ontstaat er na het uitspreken van mijn woorden een heleboel kabaal. Doorheen dat kabaal hoor ik vooral de vraag: 'En? Wie is het? Ken ik haar?'. Ik besluit om dan ook niet langer te zwijgen. "Wel, jullie kennen haar eigenlijk allemaal." Zeg ik voor ik verder ga. Weer ontstaat er een heleboel kabaal. Iedereen probeert wel iemand te vinden die het zou kunnen zijn. "Ik zal het maar gewoon zeggen zeker?" besluit ik, waarop iedereen mondig 'ja' antwoordt en knikt. Terwijl iedereen mij aanstaart zie ik in mijn ooghoeken hoe Tineke recht gaat staan. Ik zie dan ook meteen hoe de blikken die op mij gericht zijn zachtjes veranderen. Ze lijken nu eerder niet-begrijpend. Als Tineke volledig rechtstaat, leg ik arm om haar heen. Tineke doet net hetzelfde bij mij. Even kijken we naar de rest. Ze zitten er nog altijd met dezelfde blik, hoewel die bij sommigen al naar ongeloof is overgegaan. Dat is dan vooral bij Brigitte en Floor. "Nee, dat kan niet!" zegt Floor ongelovig. "Dat had ik door moeten hebben!" vervolgt ze op dezelfde toon. Wanneer ze dat gezegd heeft en iedereen ons ondertussen ongelovig aankijkt, besluiten Tineke en ik een klein bewijs te leveren. We kijken elkaar glimlachend aan en gaan zachtjes met ons hoofd dichter naar elkaar toe tot onze lippen elkaar uiteindelijk raken. Onze kus is lang en liefdevol. Als we terug wat afstand nemen, zien we hoe iedereen ons met een open mond aanstaart. Even is het dan ook doodstil tot Floor die stilte plots onderbreekt. Ze komt met een grote glimlach naar ons toe. "Proficiat!" zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Jullie zijn zo schattig samen!" vervolgt ze er vlak achter. "Bedankt!" zeggen Tineke en ik opgelucht als Floor haar zegje gedaan heeft. Al snel volgt de rest om ons te feliciteren.

We rijden de parking van commissariaat op en zetten de auto mooi tussen de witte lijnen. Vervolgens stappen we uit, doen we de auto op slot en begeven we ons naar de ingang van het commissariaat. We gaan eerst naar de kluisjes om onze gordel op te bergen. In de vergaderzaal zijn de meesten al aanwezig om nog wat te babbelen en zich daarna naar huis te begeven. Wanneer Tineke en ik ons bij de groep voegen, beginnen we mee te praten met de rest. Ik praat met Erik en Patrick en Tineke met Brigitte. Al snel komen ook Obi en Floor de ruimte binnengewandeld. Als Floor dan ook neerzit, gaat het gesprek dat Tineke en Brigitte hadden al snel over een andere boeg. Ik hoor hoe ze Tineke vragen stelt over 'ons'. Tineke probeert dan ook zo subtiel mogelijk te antwoorden, maar ze blijft maar door gaan. Tineke kijkt me dan ook hulpzoekend aan. Ik lach even naar haar, maar besluit haar toch uit de nood te helpen. En eigenlijk wil ik ook wel gewoon alleen-zijn samen met Tineke. "Ik denk dat wij maar eens naar huis moeten gaan..." zeg ik terwijl ik recht ga staan. Ik zie hoe Tineke me dankbaar aankijkt waarna ze ook recht gaat staan. Floor kijkt Tineke met een beteuterde blik aan. "Tot morgen, Floortje" zegt Tineke lachend waarna ze naast mij gaat staan en me aankijkt. Ik zie de fonkeling in haar ogen. "Tot morgen!" zeggen Tineke en ik nog voordat we de vergaderzaal verlaten. "Tot morgen, tortelduifjes!" zegt Eric al lachend. Tineke en ik lachen nog even en gaan dan verder naar de uitgang van het commissariaat. "Bedankt om mij te redden van Floor" zegt Tineke met een glimlach terwijl ze mijn hand vastneemt en haar hoofd tegen mijn schouder legt. "Graag gedaan!" zeg ik met dezelfde glimlach als haar. "Zeg, wat zou je ervan vinden moesten we nu naar jouw huis rijden en al enkele dingen verhuizen?" vraag ik. "Echt? Meen je dat?" "Ja, tuurlijk! Ik wil je zo snel mogelijk zo dicht mogelijk bij me hebben..." zeg ik. "Wel, ik vind dat een fantastisch idee!" zegt Tineke blij waarna ze een kus op mijn lippen drukt.