Gewoon vrienden?

40

TINEKE

Ik kom bij Koen aan en duw op de bel naast de voordeur. Meteen doet Koen open en ook meteen vlieg ik in zijn armen. "Amai, heb je me zo hard gemist?" zegt Koen lachend terwijl hij zijn armen om me heen legt. "Ja, enorm! Maar ik wil je ook gewoon laten zien dat ik je nooit meer kwijt wil. Wat er ook gebeurd." Zeg ik nog altijd een beetje in paniek. Ik ben er toch niet helemaal gerust in. "Ik hou ook ontzettend veel van jou en ik wil je ook nooit meer kwijt, maar wat is er gebeurd?" vraagt Koen die me nog altijd in zijn armen heeft en me lichtjes mee naar binnen trekt zodat hij de deur kan sluiten. "Uh, niks! Ik wou je gewoon laten weten dat ik ontzettend veel van je hou!" zeg ik met een kleine gemaakte glimlach terwijl me een beetje losmaak uit Koens sterke armen en hem aankijk. We kijken elkaar in de ogen. "Ik hou ook van jou!" zegt hij lief en een lange intense kus volgt. Ik geniet er zo van! Het doet voor even al mijn zorgen vergeten. Maar dat moment duurt niet lang, want het wordt onderbroken door mijn gsm die een bekend geluidje laat horen, ten teken dat ik een sms'je heb. Koen en ik nemen wat afstand van elkaar en lopen verder naar de living. "Wat wil je eten?" vraagt Koen nog altijd even lief. "Uh, maakt niet uit. Kies jij maar!" zeg ik. "Oké, dat hoef je geen tweede keer te zeggen!" zegt hij terwijl hij lachend naar de keuken loopt. Ook ik bij komt er een brede glimlach op mijn gezicht. Helaas verdwijnt die snel bij het zien van Elkes naam op het scherm van mijn gsm. Met een bang hart open ik het bericht.

Je weet wat ik gezegd heb! Je weet ook wat er gebeurd als je niet doet wat ik gezegd heb! Dus ik zou maar oppassen als ik jou was! Een ongelukje is snel gebeurd!

Al snel staan de tranen weer in mijn ogen bij het lezen van het bericht. Hoe weet zij dat ik bij Koen ben? Achtervolgt ze me? Ik moet echt beter opletten. Maar ze zou Koen nooit iets aandoen, toch? Nee, ik mag er niet aan denken. Ik mag Koens leven niet in gevaar brengen. Maar ik kan hem toch ook niet zomaar achterlaten? Daarvoor zie ik hem te graag. Er moet toch een oplossing zijn? Ik moet in ieder geval al zien te voorkomen dat iedereen weet dat Koen en ik een koppel zijn. Als iedereen dat weet, wordt er al snel over gepraat. Niet dat ik dat erg vind, integendeel, maar niet nu. Dan weet Elke zeker dat ik nog samen ben met Koen. Maar hoe ga ik aan Koen uitleggen dat ik nog even wil wachten met het te vertellen aan de collega's en aan zijn ouders? Hij kijkt er zo naar uit! Ik keek er eigenlijk ook wel naar uit, tot een uur geleden. Waarom kan Elke mij en koen niet gewoon gerust laten? "Tineke!" Hierdoor worden mijn gedachten onderbroken. Ik ga naar de keuken. "Wat is er?" vraag ik aan Koen. "Het eten is klaar!" zegt hij trots. Ik geef hem een glimlach en kort erna een knuffel. Koen slaat zijn armen rond mij heen. Zo blijven we een tijdje staan. Tot hij zegt: "Tineke, is er iets?" "Neenee, er is niets." lieg ik. "Ik wil je gewoon laten zien dat ik van je hou!" zeg ik er nog snel achter. Dat is niet gelogen. "Dat weet ik toch wel!" zegt hij lief en met een brede glimlach. Ik geef hem ook een glimlach. "Kom, we gaan eten." Zegt hij met een glimlach. We zetten ons aan tafel en beginnen aan het lekkere avondmaal dat Koen heeft klaargemaakt.

Na de heerlijke maaltijd gaan we samen in de zetel zitten. Ik heb nog niet tegen Koen kunnen zeggen dat ik liever nog even wacht met het aan zijn ouders te vertellen. Aan tafel wou ik het wel zeggen, maar hij was altijd maar aan het vertellen en ik weet dat hij er zo naar uitkijkt om het te vertellen tegen zijn ouders. en het ergste van al is dan nog dat ik het ook dolgraag zou willen vertellen. Maar ik kan het niet riskeren. Ik mag Koens leven écht niet op het spel zetten. Dat kan ik gewoon niet. En ik weet ook niet tot wat Elke allemaal in staat is. Ik voel me zo stom dat ik haar ooit vertrouwd heb! Ik had moeten zien dat er iets achter die liefdoenerij zat. Ze deed vroeger al niet aardig tegen me, waarom zou ze dat dan nu wel doen? Ja, nu weet ik het wel. Ik wou dat ik dat al veel vroeger had geweten, dan had ik het misschien allemaal kunnen voorkomen. Maar nu, nu is het daar te laat voor! Ik moet iets zien te verzinnen dat Koen veilig blijft en dat ik Koen kan blijven zien. Ik kan Koen niet achterlaten! Ik wil hem niet achterlaten! Maar wat ik me wel afvraag is: waar hebben Koen en Elke elkaar ontmoet? Zou er ooit iets gebeurd zijn tussen hen? Als dat zo zou geweest zijn, begrijp ik niet waarom Koen samen is met mij. Elke is heel anders dan mij. Of ik heel anders dan Elke. Maakt al niet uit.in ieder geval, verschillen heel erg! En dat vind ik maar goed ook!

"Tientje, moet jij ook iets hebben om te drinken?" vraagt Koen opeens. Ik ben al blij dat ik het hoor en niet té ver in gedachten ben verzonken. Want anders had Koen me weer uit die gedachten moeten halen, en dan ging het opvallen dat ik met iets zat. "Uh, ja, graag! Maar ik zou je eigenlijk eerst iets moeten zeggen." Zeg ik. Dat laatste nogal stil. Koen, die half was rechtgestaan, gaat terug zitten en kijkt me geschrokken en bezorgd tegelijk aan. "Ja, zeg maar." Zegt hij op toen die verraadt dat hij er niet gerust in is. "uhm, zou je het heel erg vinden moesten we nog even wachten met het aan je ouders te vertellen?" vraag ik voorzichtig en stilletjes, bang voor zijn reactie.