Gewoon vrienden?

55

TINEKE

Als ik het bureaugedeelte binnenstap, hoor ik luid gebabbel dat afkomstig van de vergaderzaal. Snel ga ik verder en zeg 'goeiemorgen' tegen iedereen. Bijna iedereen zegt hetzelfde of iets gelijkaardigs terug. Sommigen, waaronder Brigitte en Floor, vragen ook of ik al wat beter ben. Ik knik duidelijk en geef hen een glimlach. Dan zie ik dat Koen me zo onopvallend mogelijk lachend aankijkt. Ik lach terug naar hem en neem vervolgens naast hem plaats. "En goed geslapen?" vraag Koen met een brede glimlach. "Ik heb fantastisch geslapen!" zeg ik met een nog bredere glimlach op mijn gezicht dan Koen. Nu, op dit moment, zou ik in zijn armen willen vliegen, maar dat is natuurlijk niet erg verstandig. Dat zal moeten wachten tot vanavond. Of misschien mogen we op patrouille. Dan kan er wel een knuffel en kusje af als we een beetje opletten. Nadat we nog even met z'n allen gepraat hebben, komt de chef de ruimte binnen. Hij zegt iedereen gedag en begint dan aan zijn taakverdeling. "Erik en Brigitte: voormiddag papierwerk, namiddag patrouille. Koen en Tineke: hele dag papierwerk." Bij de laatste woorden van de chef ontsnapt er zowel bij mij als bij Koen een diepe zucht. Al mijn hoop is voor niets geweest. Geen patrouille. De chef kijkt ons even aan, maar gaat dan verder met de verdeling van de taken. Ik weet niet wat de rest moet doen. Ik heb er niet op gelet. Het enige wat ik weet, is dat dit een saaie dag gaat worden. Een hele dag papierwerk. Al een geluk dat ik Koen nog heb. Die komt altijd wel met van die flauwe grapjes boven water waardoor de tijd al heel wat sneller gaat. Want eerlijk gezegd kijk ik nu ook niet zo hard naar vanavond. Eigenlijk heb ik best wel schrik voor Elke. Op dit moment voel ik me laf. Ik ben agente en durf Elke nog niet eens aan. Misschien komt het omdat ik niet in mijn uniform ben als ik haar zie. Mijn uniform biedt mij een zekere bescherming én het heeft een wapen. Dat is niet onbelangrijk. Plots word ik uit mijn gedachten gehaald door Koen die mijn zegt. Verward kijk ik hem aan. "Tineke, moet jij nog een koffietje hebben?" vraagt hij. Ik knik. Ik kijk de ruimte rond en zie nog net hoe Niels de vergaderruimte verlaat. "Is er iets?" vraagt Koen bezorgd als hij mij een koffie geeft en ziet dat Niels juist de deur van de ruimte gesloten heeft. "Uh, nee, ik was gewoon even aan het denken aan iets" zeg ik. Natuurlijk gelooft Koen me niet als ik zeg dat het niets ergs is. "Je was aan Elke aan het denken, hè" zegt Koen terwijl hij de ruimte nog even rondkijkt en dan een arm over mijn schouder heen legt. "Ja" geef ik toe. Ik weet toch dat het geen zin heeft om Koen iets wijs te maken. Hij ziet dit gewoon. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder. "Ik weet wel dat we naar Elke moete gaan en dat dat de beste oplossing is, maar ik ben gewoon zo bang. Stel dat ze zichzelf niet kan beheersen en jou iets aandoet. Ik mag er niet aan denken!" zeg ik terwijl ik mezelf nog wat dichter tegen Koen aan nestel. "Tineke, geloof me, er gaat niets gebeuren. En als dat toch het geval zou zijn, zal ik voorzichtig zijn. Maar geef toe, wij zijn samen toch veel sterker dan wie dan ook." Zegt koen lief waarbij hij mij bij de laatste zin een prachtige glimlach geeft. Wat zou ik toch zonder hem moeten doen? "Je hebt gelijk" zeg ik en geef hem vlugge, maar toch betekenisvolle, kus op zijn lippen. Dan sta ik snel recht en ga naar ons bureau. Als ik al op de bureaustoel zit, zie ik hoe Koen de vergaderruimte uit komt en me met een speelse blik aankijkt.
Eindelijk is het vijf uur en zit onze shift erop. Ondanks we zo dadelijk naar Elke gaan, ben ik toch blij en opgelucht. Eindelijk gaat ons probleem met Elke opgelost worden. Eindelijk kan ik terug gerust slapen zonder aan Elke te moeten denken. Of dat hoop ik toch. Ik weet het natuurlijk niet zeker. De kans dat het zo gaat gebeuren is even groot als de kans dat het anders afloopt. Opeens vraag ik mezelf weer af of het wel een goed idee is om naar Elke te gaan. "Nee, Tineke, nu niet terugkrabbelen, je moet gaan!" Spreek ik mezelf toe. Ik moet nu volhouden. Met een beetje geluk ben ik vanavond van Elke af. Koen staat recht uit zijn stoel en kijkt me lief aan. "Ga je mee?" vraagt hij. "Natuurlijk!" zeg ik met een glimlach en sta ook recht. Samen lopen we naar de refter. Floor en Obi zijn daar al. Zij moesten na de middag ook papierwerk doen. We zijn nog wat aan het praten. Als iedereen in de vergaderzaal is, neem ik als eerste het initiatief om naar huis te gaan. Ik zeg iedereen gedag en loop richting het bureelgedeelte. Vlak voor ik daar binnenga, kijk ik nog even achterom en zie nog net hoe Koen me lachend aankijkt. Ik ga verder naar de parking en stap in mijn auto. Koen en ik hebben afgesproken bij zijn huis. Dan vertrekken we van daaruit naar Elke. Opnieuw duiken de zenuwen op. Die eigenlijk al de hele dag niet weg geweest, maar op sommige momenten zijn ze harder aanwezig dan op andere. Als ik bij Koens huis aankom, wacht ik vol spanning op Koen. Hij lijkt lang weg te blijven tot ik zijn auto de straat in zie rijden. Er komt een spontane glimlach op zijn gezicht tevoorschijn. Als Koen zijn oprit oprijdt, stap ik uit de auto en ga naar Koen toe. "En ben je er klaar voor?" vraagt hij. Ik zie aan zijn houding dat ook hij zenuwachtig is. "Ja, ik denk het wel" zeg ik zachtjes. Koen kijkt me bemoedigend aan en haalt dan Barry snel uit de koffer. Vervolgens legt hij zijn arm om me heen. Samen stappen we rustig richting de voordeur van het huis. Eens we daar zijn, doet Koen de deur open en gaan we naar binnen. Koen doet Barry's tuigje uit en legt het op zijn plaats. "Wil je nog iets drinken?" vraagt Koen aan mij. "Ik zou eigenlijk zo snel mogelijk willen vertrekken als je dat niet erg vindt. Hoe sneller ik er vanaf ben, hoe liever." Zeg ik met een licht schuldgevoel. "Je hebt gelijk. Dan kunnen wij straks nog wat genieten van onze avond." Zegt Koen waardoor mijn schuldgevoel direct weg is. "Ik hoop het..." zeg ik zachtjes. "Hey, schat, kijk eens naar mij..." zegt Koen lief. Ik kijk hem aan. "Het komt allemaal goed. Daar zorg ik wel voor!" zegt hij even lief als daarnet. "Dankje!" zeg ik en nestel me tegen hem aan. Hij legt zijn sterke en beschermende armen om me heen.
Even later, nadat we ons nog hebben omgekleed, stappen we in de auto en vertrekken we richting Elkes huis. Ik voel hoe de zenuwen voor de zoveelste keer vandaag toenemen. Wanneer Koen tot stilstand komt vlak bij het huis van Elke, bereiken mijn zenuwen hun hoogtepunt. Koen en ik kijken elkaar aan en geven elkaar nog een knuffel. We kijken elkaar opnieuw in de ogen. Koen geeft me nog een bemoedigende glimlach voor we uitstappen en ons richting de deur bewegen. Ik haal nog even diep adem en duw dan op de deurbel. Ik hoor hoe voetstappen aan de andere kant van de deur dichterbij komen. Ik kijk Koen nog voor een laatste keer aan voor de deur opengaat. "Tineke, wat doe jij hier?!" zegt ze niet bepaald vriendelijk. "Uh, Elke, wij zouden eens willen praten..." zegt Koen met een hapering in zijn stem, maar toch zelfzeker. "Oh, hey, Koen!" zegt ze opeens heel vriendelijk. "Kom toch binnen!" zegt ze nog vriendelijker dan het vorige. "Danku" zegt Koen en gaat naar binnen. Ik word er een beetje chagrijnig van. En, oké, ik moet toegeven dat ik misschien ook een héél klein beetje jaloers ben, maar dan ook echt maar een héél klein beetje. Ook al weet ik dat ik Koen voor de honderd procent kan vertrouwen. Ik besluit om er mar niet verder over na te denken en volg vlak achter Koen naar binnen. Ik krijg wel nog eerst een vuile blik van Elke, maar ik trek er me niet veel aan. Maar het stelt me wel niet echt op mijn gemak. "Ga toch zitten!" zegt Elke weer overvriendelijk tegen Koen. We gaan zitten. "Moet je iets drinken?" vraagt ze weer. "Uh, we komen eigenlijk alleen maar om te praten" zegt Koen zo overtuigend mogelijk. "Maar dat gaat zoveel makkelijker met een glaasje drinken" zegt ze. "Uh, oké, een cola dan" zegt koen. Aan mij vraagt Elke natuurlijk niets en gaat gewoon naar de keuken. Ik wil hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. Koen kijkt me aan. Ik kijk hem ook aan. "Ze is echt te vriendelijk, koen! Ik vertrouw het niet..." zeg ik bang. "Ssst, schat, rustig! We moeten har gewoon proberen duidelijk te maken dat ik voor jou heb gekozen. Ik heb haar trouwens nog nooit gezien" zegt Koen op een geruststellende manier. Hij legt zijn hand op mijn been. Nu, op dit moment, vraag ik me af waar dat kleine beetje jaloezie van daarnet vandaan kwam. Nadat we nog eventjes zo hebben gezeten, horen we ineens voetstappen dichterbij komen. Koen haalt snel zijn hand weg. We willen Elke niet kwaad krijgen. Het is zo al erg genoeg. Opeens schrikken we. Ik weet niet precies wat of hoe, maar Elke staat plots met een revolver voor ons. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik durf Koen niet aankijken.