Gewoon vrienden?

14

KOEN

Ik vroeg Tineke om een kusje. Opeens gaf ze me toen een kus! Ik wist niet wat ik voelde! Duizenden vlinders fladderden in mijn buik. Ik glimlach breed naar Tineke, ze glimlacht terug. Zou ze misschien toch iets voor mij voelen? Je geeft toch niet zomaar aan iedereen een kus? Of wel? Ik weet het niet. Ik denk en geniet gewoon terug van de kus die Tineke me gaf. "Is het nu goed?" vraagt Tineke lief en lachend. "Ja! Nu ben ik tevreden!" zeg ik blij en nog altijd een beetje verwondert dat Tineke me de kus gaf. Ik lach nog eens naar Tineke en start dan de auto. Terwijl ik aan het rijden ben, vraag ik aan Tineke: "Rijden we eerst naar jou thuis of naar mij?" "Voor mij maakt het niet uit. Maar misschien beste eerst bij mij, want jij woont net iets dichter bij kantoor." Zegt Tineke. "Oké, dan rijden we eerst naar jouw huis." Antwoord ik. Ik woon inderdaad net iets dichter bij kantoor dan Tineke. Maar het scheelt maar één minuutje ofzo. Tineke woont enkele straten verder. Na 20 minuten lachen en plezier, komen we aan bij het huisje van Tineke. Het was niet zo'n groot huisje, maar het zag er wel gezellig uit. Ik parkeerde op de oprit. "Ga je even mee binnen?" vraagt Tineke vlak voor ze uitstapt. "Ja! Ik wil jouw huisje wel eens vanbinnen zien! Het lijkt me gezellig." Zeg ik enthousiast en stap uit. Ook Tineke stapt uit en doet de deur dicht. Ik duw op het knopje aan de sleutel om de auto op slot te doen. Tineke zoekt in haar zakken naar haar sleutels. Als ze ze gevonden heeft, steekt ze ze in het slot en opent de deur. Opeens hoor ik een tuut-geluidje. Ik ken het geluidje. Het is van het alarm. Tineke toetst de code in en laat me binnen. Als ik binnen ben, sluit ze de deur. Ze leidt me naar de woonkamer. "Ga maar zitten, als je wil." Zegt Tineke. Ik ga zitten in de kleinste zetel. "Wil je iets om te drinken?" vraagt Tineke. "Uh, ja!" zeg ik. "Wat wil je drinken?" vraagt ze lief. "Wat heb je allemaal?" vraag ik weer. "Uh, ik heb van alles. Cola, Fanta, Sprite,... Zeg maar." Zegt ze weer lief. "Geef maar een cola" antwoord ik op mijn beurt zo lief mogelijk. "Oké!" antwoord ze. Ik hoor gerommel in de keuken. Na één minuutje komt ze lachend met een glas cola naar mij. Ik neem het glas aan en lach breed naar haar. "Kijk even rond, als je wil. Doe alsof je thuis bent! Terwijl ga ik me klaar maken!" zegt ze lachend. Ik lach nog even naar haar en dan verdwijnt ze naar boven. Ik drink van mijn cola en kijk even in het rond, maar blijf gewoon zitten. Ik wil niet onbeleefd zijn! Tineke heeft een mooi en gezellig huisje. Toen ik binnen kwam was er rechts de trap en links het toilet, denk ik, het was een mooie open hal. Een beetje verder was er de deur die naar de woonkamer leidde. In de woonkamer is er een zithoek en een eethoek. In de zithoek staat een klein tafeltje met twee zetels. Één grote zetel en één kleinere. En natuurlijk de tv. In de eethoek staat een tafel met zes stoelen. Overal het is het wel mooi gedecoreerd. Er staan kaarsjes en bloemen. Maar wat me wel opvalt is dat er nergens foto's hangen of staan. Van haar familie weet ik eigenlijk niet veel. Zij eigenlijk ook niet van de mijne. Daar praten we erg weinig over. Zo weet ik niet of zij zussen of broers heeft. Ik denk van niet, maar ik weet het natuurlijk niet. Ik zou het haar eens moeten vragen. Ik hoor iets aan de trap. Tineke komt naar beneden. Ze komt door de deur en zegt: "Ik ben klaar! We kunnen vertrekken" "Oké, dan zijn we weg!" zeg ik en drink mijn glas nog snel even leeg. "Geef het maar aan mij." Zegt Tineke en steekt haar hand uit naar mij. Ik geef het aan haar en ze pakt het aan. Terwijl Tineke het glas wegzet in de keuken, ga ik naar de gang en wacht op Tineke. Tineke komt eraan en we gaan naar buiten. Ik ga naar en Tineke doet de deur op slot. Ik start de auto en Tineke komt naast mij in de auto zitten. "Op naar de volgende halte!" zeg ik en we beginnen wat te praten. "Heb jij eigenlijk broers of zussen?" vraag ik. "Uhm, nee." Zegt ze twijfelachtig. "Jij?" vraagt ze, nog altijd op een andere manier dan dat ze anders dingen aan mij vraagt. "Nee, maar ik zou wel graag gehad hebben. Het lijkt me leuk." Zeg ik dan. "Ik heb er nooit echt bij stil gestaan." zegt Tineke na een kleine stilte. En geloof mij, wij hebben bijna nooit stiltes! "Als je het er niet graag over hebt, moet je niets vertellen, hé." Zeg ik wanneer ik door heb dat ze er niet graag over babbelt. "Weet je, ik heb vroeger heel wat meegemaakt en ik heb dan ook een heel verleden. En inderdaad, ik praat er niet graag over, maar tegen jou wil ik het wel vertellen. Maar niet nu. Ik vertel het je later nog wel." Zegt ze niet bepaald vrolijk, maar ze geeft me wel een kleine glimlach. Ik glimlach terug. "Maar je bent toch zeker, hé, dat je het wilt vertellen? Want voor mij ben je een even goede vriendin als ik je verleden niet ken." vraag ik om zeker te weten dat ze het niet erg vindt. "Nee, natuurlijk vind ik het niet erg om dat tegen jou te vertellen. Ik vertrouw je!" zegt ze lief en met een glimlach. Deze keer al wat groter.

De woorden van Tineke gaven me zo een goed gevoel! Ze vertrouwt me! Dat is natuurlijk ook wel belangrijk bij collega politieagenten, maar wij zijn meer dan collega's, wij zijn vrienden. Opnieuw moest ik terug denken aan de knuffels van Tineke en mij. Maar vooral aan de kus die ze mij gaf. Ik was en ben nog altijd dolgelukkig met die kus. Ook al duurde hij misschien maar twee seconden. Het leek uren te duren en het mocht nog uren duren. Ik heb er zo van genoten!