Gewoon vrienden?

49

TINEKE

Ik word wakker. Weeral. Het is al zeker de vijfde keer deze nacht. Ik kijk even op de klokradio. 5:06 staat er. Ik zucht diep. Ik kan de slaap gewoon niet vatten. Ik moet de hele tijd denken aan Koen. Gisteren is hij twee keer hier geweest en heeft hij mij verschillende keren gebeld. Ik was echt heel blij dat hij me belde en dat hij aan mijn deur stond, maar ik mocht gewoon niet opnemen of opendoen. Hoe graag ik dat ook wou. Ik moet sterk zijn, ook al vraag ik me af hoelang ik dit ga vol houden. Ik stond gisterenavond al aan de voordeur, klaar om open te doen. Maar toen stuurde Elke weer een berichtje. Ze wist dat Koen aan de deur stond. Hoe dat ze dat wist, dat weet ik ook niet. Waarschijnlijk komt ze regelmatig voorbij en houdt ze me in het oog. Die gedachten alleen al vind ik best eng. Ze blijft dreigen met Koen iets aan te doen. Bij die gedachten krijg ik al tranen in mijn ogen. Snel sta ik op en adem nog eens diep in en uit. Ik fluister mezelf in dat het allemaal wel goed komt. Ook al weet ik diep vanbinnen dat dit niet zo is. Stilletjes stap ik mijn kamer uit en verdwijn ik even in de badkamer. Daarna ga ik dan maar naar beneden. Als ik daar aankom, ga ik in de zetel zitten en staar ik, zonder dat ik het door heb, een tijdje voor me uit. Weer dank ik aan die mooie momenten met Koen. Koen en ik hadden alleen maar mooie momenten. Misschien maakt juist dat het wel zo moeilijk. Als ik uit mijn gedachten geschud word, sta ik weer met mijn beide voeten op de grond en sta ik ook weer direct oog in oog met de bittere waarheid. Ik blijf mij afvragen waarom Elke mij dit aandoet. Ik heb haar toch niets misdaan?

De uren strijken langzaam voorbij. In die uren heb ik alleen maar nagedacht, gehuild en me kwaad gemaakt op Elke. Tot op het moment dat het zeven uur is. Binnen een uur moet ik op kantoor zijn. meestal vind ik het geweldig dat ik kan gaan werken. Weer toffe en soms spannende dag... met Koen. Vroeger vond ik dat geweldig. Nu nog steeds en ik zou nu niets liever willen dan naar kantoor te vertrekken om Koen te zien en hem alles uit te leggen en hem vervolgens stevig tegen me aan te duwen, maar dat kan niet. Ik weet nu al dat ik dit niet ga volhouden als ik Koen ga zien. Ik had het gisteren al zo moeilijk! Eigenlijk twijfel ik een beetje of ik wel naar kantoor zou gaan. Ik denk dat ik beter niet kan gaan. Dan bespaar ik zowel moeilijke momenten voor mij als voor Koen.

Nadat ik nog eventjes heb nagedacht over wat ik zou doen, heb ik beslist dat ik beter thuis zou blijven. Ik bel wel eventjes naar de commissaris om te zeggen dat ik me niet goed voel. Hij begrijpt dat wel. Of dat hoop ik toch. En daarbij, als ik nu nog moet vertrekken, ben ik toch te laat. Alleen gaat dit dan wel een lange dag worden zo helemaal alleen thuis. Ik weet nu met mezelf al geen blijf, wat moet dat tegen het einde van de dag zijn? Ik besluit dat ik maar beter, voordat iedereen op kantoor is, naar de commissaris kan bellen om te zeggen dat ik niet kom. Ik neem mijn gsm en druk het nummer van de chef in. "Hallo, met Roger Berckmans, politie Dilbeek." Hoor ik de stem van de commissaris zeggen. "Hallo, chef. Uh, ik bel eventjes om te zeggen dat ik me vandaag niet zo goed voel. Ik denk dat het misschien beter is dat ik vandaag thuisblijf." Zeg ik een beetje stotterend. Bang wacht ik op zijn reactie. "Oké, Tineke. Ik zal het zeggen tegen Koen. Verzorg je goed, hè, zodat je snel weer aan het werk kan, hè!" zegt hij vriendelijk. "Oké, chef, dat zal ik zeker doen!" zeg ik opgelucht. "Dag, Tineke!" "Dag, chef!" zeg ik nog vlak voor ik ophang. Ik ben al blij dat ik vandaag mag thuisblijven de commissaris. Uit verveling en om mijn gedachten een beetje te verzetten, zet ik de televisie op. Ik zap even door de verschillende kanalen, maar er is niet echt iets interessant bezig. Ik neem dan maar mijn laptop en open het internet. Na een kwartiertje gaat mijn gsm. Snel sta ik op en neem mijn gsm van het tafeltje. 'KOEN' zie ik op het schermpje staan. Even krijg ik een brede glimlach op mijn gezicht, maar die verdwijnt al snel weer wanneer ik besef dat ik niet kan opnemen. Toch twijfel ik even of ik toch niet zou opnemen. Mijn vinger zweeft boven het schermpje. Maar dan opeens stopt mijn gsm met rinkelen. Op één of andere manier vind ik dat toch erg. Maar na nog even nagedacht te hebben, was dit misschien toch het beste.