Gewoon vrienden?

39

TINEKE

Koen en ik rijden de parking van het commissariaat op. Onze dag zit erop! En het was geweldig! We hebben de hele dag gepatrouilleerd. Wel spijtig dat we nu niet naar Koens ouders kunnen. Ik zou het zo graag aan iedereen vertellen van Koen en mij! Maar dat zal moeten wachten tot morgen. Eigenlijk ben ik langs één kant ook wel een beetje opgelucht. Ik was daarstraks al zenuwachtig toen we nog maar net hadden besloten om naar zijn ouders te gaan, wat zou dat dan zijn als we voor die deur staan? Ik wil het zelfs niet weten. Dat zie ik morgen dan wel. Eerst zorgen dat ik zo snel mogelijk naar Elke kan zodat ik zo snel mogelijk weer naar huis, allee ja, naar Koen kan. Tegenwoordig is mijn thuis eerder bij Koen dan in mijn eigen huisje.

We stappen uit de auto en gaan het commissariaat binnen. eens in het kantoorgedeelte aangekomen, gaan we direct door naar de vergaderzaal. Daar zitten Brigitte en Erik en Floor en Obi al te wachten tot wij terug zijn. We praten nog even samen en gaan dan naar huis. Als we in de auto zitten vraag ik: "Zet je me bij mij thuis even af? Dan kan met mijn auto naar Elke rijden." "Ja, tuurlijk kan ik dat. Maar je mag ook met mijn auto rijden als dat gemakkelijker is." Zegt hij lief en lachend tegelijk. "Ja, natuurlijker is dat makkelijker! Maar dan moet jij jou auto natuurlijk wel aan mij toevertrouwen, hè!" zeg ik ook lachend. "Oh ja, dat is waar! Vergeten! Ik rij wel eventjes lang jou huis!" zegt hij plagend. "Ooh!" zeg ik en kijk Koen met een gespeeld boos gezicht aan. Wanneer Koen me ook blijft aankijken, houd ik het niet langer en samen schieten we in de lach. Als onze lachbui een beetje gaan liggen is, legt Koen zijn hand op mijn bil. Ik leg mijn hand op zijn hand en knijp er zachtjes in. Dan kijk ik Koen aan. Ook Koen kijkt mij aan en als we moeten stoppen aan een stoplicht, geeft Koen me een snelle, maar krachtige kus op mijn lippen. We kijken elkaar nog even aan tot het licht op terug op groen springt en we door moeten rijden.

Al snel zijn we thuis en stappen we uit. "Koentje, ik ga al snel doorrijden naar Elke. Zoveel te sneller ben ik thuis." Zeg ik tegen Koen. "Is goed." Zegt hij terwijl hij naar me toe komt gelopen. Als hij bij mij is, komen onze hoofden dichterbij elkaar en slaat Koen zijn armen om me heen. Onze lippen raken elkaar en onze tongen spelen met elkaar. Als we dan uiteindelijk toch afscheid hebben kunnen nemen van elkaar, stap ik in de auto op weg naar Elke. Ik hoop echt dat het niet lang gaat duren. Ik mis Koen nu al. We zijn dan ook bijna altijd samen. Het is de laatste twee maanden al wel meer gebeurt dat ik met Elke afspreek, maar dan ging koen ook meestal naar zijn vrienden. Nu zit hij daar helemaal alleen. Ik kom bij Elke aan en bel aan. Al snel hoor ik iemand naar de deur komen. "Oh, Tineke! Ik ben blij dat je er bent! Kom snel binnen!" zegt ze blij. Voor iemand met een probleem zag ze er behoorlijk gelukkig uit eigenlijk. Ik hoop dat het de moeite was dat ik die afspraak met Koen zijn ouders heb afgezegd voor Elke, want ik begin er eerlijk gezegd een beetje aan te twijfelen. Ik ga verder naar binnen, richting de living. Als we daar zijn aangekomen, zegt ze dat ik mag gaan zitten. Dat doe ik dan ook. Zij blijft staan, wat ik behoorlijk raar vind. Ik kijk haar aan, maar wanneer zij me ook aankijkt, kijk ik snel weg. Want ze blijft maar kijken. Ik voel me eerlijk gezegd niet echt op mijn gemak. Wanneer ze na een minuut van stilte nog niets zegt, vraag ik voorzichtig: "Ik dacht dat je een probleem had?" "Dat heb ik ook!" zegt ze op een nogal rare manier. Ik weet niet wat ervan moet denken. "En wat is dat probleem dan?" vraag ik weer op een voorzichtige manier en op een toon waaruit blijkt dat ik me niet echt op me gemak voel. Al hoop ik dat dat laatste niet echt opviel, maar ik twijfel er sterk aan. Dan schrik ik op uit mijn gedachten. En met schrikken bedoel ik ook écht schrikken. "Jij!!!" roept Elke niet bepaald vriendelijk. "Ik?" vraag ik verbaast. "Wat heb ik jou misdaan?" vraag ik weer. "Alles!!!" roept ze weer. Ik begrijp er echt niets van! We zijn elkaar ongeveer twee maanden gelden in de broodjeszaak tegengekomen en hebben in die periode verschillende keren afgesproken, en nu ben ik opeens de oorzaak van haar probleem! Ik begrijp het écht niet. "Maar wat heb ik dan fout gedaan?" vraag ik met de nadruk op 'wat'. "Jij, hè, jij hebt van mijn leven een hel gemaakt!" roept ze, nee, eigenlijk eerder brult ze. "Ja, maar wat heb ik dan gedaan?!" vraag ik op dezelfde manier als daarnet, maar dan een beetje luider want ik begin mijn geduld te verliezen. En dat is niet zo'n goed teken. "Nu moet jij is goed naar mij luisteren, hè! Jij hebt een relatie met Koen terwijl Koen van mij is! Koen houdt alleen van mij! Begrepen?" zegt ze al iets rustiger, maar niet bepaald vriendelijker. "Hoe weet jij van Koen en mij?!" roep ik kwaad. "Ik weet alles. En met alles bedoel ik ook alles! Ik weet zelfs dat jij en Koen vlak voor je naar hier vertrok nog een, ja hoe zal ik het zeggen, romantisch momentje hebben gehad." Zegt ze met een gemene blik in haar ogen terwijl ze haakjes maakt met vingers als ze het woord 'romantisch' uitspreekt. Dit maakt me écht bang. Hoe weet ze dat? Ik zou nu eigenlijk het liefst gewoon naar huis gaan. Ik maak dan ook aanstalten om rechtstaan tot Elke naar me toe komt en me op mijn schouder terug in de zetel duwt. Nu ben ik er echt niet gerust meer in. Ik zit er als verstijfd bij. "We zijn nog niet klaar, hè!" zegt ze met een machtige stem. Ik zwijg en durf haar niet aan te kijken. "Ik hou van Koen en Koen houdt van mij dus dat wil zeggen dat jij eigenlijk overbodig bent, hè!" zegt ze nog altijd met iets gemeen in haar stem. "Koen houdt van mij en alleen van mij!" roep ik kwaad terwijl ik recht ga staan. Maar dat had ik beter niet gedaan want ze geeft me een harde stamp tegen mijn scheenbeen. Ik ga terug in de zetel zitten van de pijn. Terwijl is Elke hard aan het lachen. Als ze uitgelachen is, zegt ze: "Kijk, hè, het is heel simpel!" zegt ze kwaad terwijl ze met haar hoofd vlak voor mijn hoofd hangt. "Jij maakt het uit met Koen en ik maak het aan met Koen, en ons probleem is op gelost. Zo gemakkelijk is dat!" zegt ze lachend, maar niet vriendelijk. "Koen houdt van mij en daar ga jij niets aan veranderen!" zeg ik kwaad terwijl ik rechtsta en me naar de voordeur verplaats. Tot op het moment dat Elke me tegenhoudt. "Koen is van mij en van niemand anders! Dus al zeker niet van jou! En als jij niet doet wat ik zeg, gaan er accidenten gebeuren. En je wil toch niet dat Koen iets overkomt? Of wel?" zegt ze dreigend. Dit gaat erover. Ik moet hier echt weg. Ik open de deur en stap zo snel mogelijk in de auto. Dan start ik de auto en rijdt de oprit af.

Na een tiental minuten van doelloos rondrijden stop ik langs de kant van de weg. Ik weet niet meer wat ik moet doen! De tranen rollen ondertussen al over mijn wangen en ik leg mijn hoofd in mijn handen. Hoe kan ze mij dit aandoen?! Ik vertrouwde haar! Maar ik geloof haar niet! Koen houdt echt alleen van mij. Dat heeft hij al meermaals bewezen. We gingen het zelfs tegen de rest vertellen! Ik hou van Koen! Ik kan hem niet zomaar achterlaten. Maar wat gaat er dan met Koen gebeuren? Ze is van plan om hem te vermoorden als ik niet doe wat ze zegt. Maar langs de andere kant, als ze echt van Koen houdt, gaat ze hem toch niets aandoen? En daarbij, ik kan toch wel opkomen voor mezelf, zeker! En ik ben verdomme een flik! Ik mag toch niet bang zijn van iemand zoals Elke, toch? Nee, ik mag me niet zo laten gaan. Ze wil gewoon Koen van me afpakken. En ze zal wel gewoon voorbij Koens huis gekomen zijn en gezien hebben dat Koen en ik aan het kussen waren. Nu dat ik terug een beetje op mijn plooien gekomen ben, rijdt ik terug naar Koen. Ik heb zoveel zin om in zijn armen te vliegen en hem nooit meer los te laten!