Gewoon vrienden?

53

KOEN

Even weet ik niet wat zeggen. Denkend staar ik maar wat voor me uit. Ik zet alles nog eventjes op een rijtje. Dus Elke kent mij, ze zegt dat ik van haar ben en dat Tineke het gedaan moet maken met mij. Als ze dat niet doet, gaat er mij iets overkomen. Zo is het toch, hè? Even denk ik nog eens na, tot ik tot de conclusie kom dat het echt zo is. Nu begrijp ik waarom Tineke zo 'anders' deed en waarom ze opeens weg was. Het was allemaal om mij te beschermen! "Sorry, Koen! Ik wou je écht niet in gevaar brengen, maar ik..." zegt Tineke verontschuldigend en nogal bang tegelijk, maar ik onderbreek haar. "Tineke, ik ben blij dat je het me verteld hebt! Nu weet ik tenminste wat er is en kunnen we samen een oplossing zoeken." "Meen je dat?" vraagt ze. "Natuurlijk meen ik dat! Ander zou ik het toch niet zeggen!" zeg ik lief en gemeend met een glimlachje. "Dus je bent niet kwaad?" vraagt Tineke al iets meer gerustgesteld. "Natuurlijk ben ik niet kwaad! Waarom zou ik kwaad moeten zijn? Jij kan er toch niets aan doen dat Elke jou bedreigd en ons uit elkaar wil krijgen?" zeg ik net zoals daarnet lief en gemeend. Ze kijkt me aan en zegt dan: "Maar Koen, ik ben agente! Ik moet om kunnen gaan met deze situaties! Ik moet sterk zijn! ik mag me niet zomaar laten doen!" De tranen komen weer in haar ogen te staan. "Tineke, dat is helemaal niet waar! Dit is een hele andere situatie. Je kan dit niet vergelijken met alles dat gebeurd op kantoor. Jij wordt persoonlijk bedreigd. Dat is niet niets!" zeg ik om haar gerust te stellen. Ze kijkt me aan en ik leg mijn armen om haar heen. Ze legt haar hooft tegen mijn borst waarna ik haar een kus geef op haar haren. "We vinden samen een oplossing! Jij en ik." zeg ik vlak voor ik mijn hoofd tegen haar hoofd leg. Nadat we minutenlang zo gezeten hebben, hef ik voorzichtig mijn hoofd terug op. Tineke doet hetzelfde. We kijken elkaar in de ogen. "Dankje" zegt ze zachtjes. "Waarvoor?" vraag ik zachtjes terug. "Voor alles! Je bent er altijd voor mij ook al heb je het zelf moeilijk." "Dat is toch normaal! Ik zie je graag, ik hou van jou!" zeg ik liefdevol, maar nog steeds even zacht als daarnet. Tineke drukt een liefdevolle kus op mijn lippen. "Ik hou ook van jou!" zegt ze er op dezelfde manier als mij achter. Deze keer druk ik een kus op haar lippen. Dan wordt ons mooie momentje plots verstoord door het geluid van getril. Hierdoor worden onze lippen gescheiden van elkaar. Tineke grijpt naar de gsm die op salontafeltje ligt. Ze tikt wat op het scherm tot ze plots haar gsm naast haar in de zetel gooit en haar hoofd in haar handen verbergt. "Wat is er?" vraag ik bezorgd. "Kijk zelf maar als je wil." Zegt ze. Ik hoor dat ze aan het huilen is. voorzichtig neem ik haar gsm. "Zeker?" vraag ik voor de zekerheid. "Ja, doe maar." Zegt ze huilend. Ik tik de code om het scherm te ontgrendelen in. Direct kom ik uit op een scherm waar de conversaties met Elke openstaan. Het laatste berichtje is van Elke en is verzonden om 18.14u. Dat is een minuutje geleden. Snel lees ik het berichtje.

Ik weet dat Koen bij jou is! Ik hoop dat je slim genoeg bent en je mond houdt! Je weet wat er anders gebeurd!

Ik slik even. Snel scrol ik naar boven. Het is een drietal weken geleden dat het allemaal begon. Vanaf toen begon Tineke de dreigberichten te krijgen. Ik lees een aantal berichten, maar dan stop ik. Ik kan ze niet blijven lezen. Ik vind het zo erg voor Tineke! Ik leg haar gsm op het salontafeltje en leg dan mijn armen om Tineke heen. Tineke haalt haar handen voor haar gezicht weg en legt haar hoofd tegen mijn schouder. Ik trek Tineke steviger tegen me aan en geef haar een kus op haar haren. "Het komt goed." zeg ik haar nog vlak voor ik mijn hoofd ook op het hare laat rusten. "Wat moet ik nu doen?" onderbreekt Tineke de aangename stilte die er heerste. Stilletjes laat ik haar los en kijk haar aan. "Wat wij nu moeten doen?" zeg ik met de nadruk op 'wij'. Ik zie een glimlachje op Tinekes gezicht verschijnen. "We gaan proberen zo normaal mogelijk te doen. Niemand kan mij bij jou weghalen. Nooit!" zeg ik overtuigd. De glimlach bij Tineke wordt groter. "Maar Koen, Elke kan echt gevaarlijk zijn. Ze heeft ook enkele jaren op de politieschool gezeten. Ze weet hoe het werkt." Zegt Tineke bezorgd terwijl ik haar glimlach zie verdwijnen. "Het komt wel goed, geloof me maar!" zeg ik terwijl ik geruststellend over haar arm wrijf. Ze knikt, maar ik zie dat ze me niet helemaal gelooft. "Wat denk je ervan dat we Elke morgen na het werk eens een bezoekje brengen. Misschien kunnen we alles wel bijleggen." Zeg ik er dan achter. "Koen, ik denk niet dat je het helemaal begrijpt. Elke is écht gevaarlijk!" "Natuurlijk weet ik dat, maar we kunnen het toch proberen. Soms kan je veel oplossen door alleen maar met elkaar te praten." Ik zie hoe Tineke me bedenkelijk aankijkt. "Laat ons het op z'n minst proberen!" zeg ik er nog achter na het zien van haar blik. "Oké, maar ik ben er niet helemaal gerust in." Zegt ze terwijl ze weer dichter tegen me aan komt liggen. "Geloof me, het komt allemaal goed!" zeg ik nogmaals.

Nadat we nog even stilzwijgend, maar genietend van elkaar, in de zetel hebben gezeten, zijn we in de keuken bezig met het eten. Ik heb best wel wat honger nu aangezien ik vanmiddag niets heb gegeten. Barry heb ik ondertussen even losgelaten in de tuin. Dat beestje zat nog altijd in de auto. Al snel is het eten klaar en genieten we van een overheerlijke maaltijd. Dat hebben we goed gedaan, al zeg ik het zelf. Na een tijdje eten, praten en lachen besluit ik om naar huis te gaan. "Ik denk dat het maar eens tijd is om naar huis te gaan." Zeg ik terwijl ik al rechtsta. "Blijf je niet bij mij?" vraagt Tineke me met een pruillip. Ik schrik er wel een beetje van dat ze me dat vraagt. Na alles dat er gebeurd is... Maar ik twijfel natuurlijk geen seconde! "Ik blijf graag bij jou als je dat niet erg vind." Zeg ik blij en opgelucht dat alles opeens weer aanvoelt alsof er nooit iets is gebeurd. "Natuurlijk vind ik dat niet erg! Je weet toch dat ik je het liefst voor altijd bij mij zou willen!" zegt Tineke met een brede glimlach terwijl ze me aankijkt. Ik lach ook en ga naar haar toe. Ze volgt me met haar ogen en sluit ze vlak voor ik een kus op haar lippen duw. Nu voelt het écht aan alsof er nooit iets gebeurd is! Ik ben hier zo blij om! Ik had even gedacht dat alles voorbij was. Maar echte liefde krijgt niemand kapot. Na onze lange kus kijk ik Tineke nog even in de ogen. Tineke doet hetzelfde. "Tientje, ik wil heel graag hier blijven, hè." Tineke knikt en kijkt me bedenkelijk alsof ze weet dat er nog een 'maar' komt. "Maar ik ga Barry eerst thuis even moeten afzetten." Ga ik verder. "Maar Koentje, dat is toch helemaal geen probleem! Laat Barry gewoon hier binnen. Anders zit hij daar helemaal alleen en dan moet jij niet meer weg en kan je langer bij mij blijven." Zegt Tineke me opeens. "Ben je zeker dat Barry binnen mag?" vraag ik voor de zekerheid. "Natuurlijk mag hij binnen! Hij behoort toch ook tot ons team en jij mag toch ook binnen dus.." "Oké, ik ga hem halen!" zeg ik enthousiast. Net voor ik naar buiten wil gaan om Barry te halen, geef ik Tineke nog een snelle kus op haar mond als bedankje. Ik zie nog net hoe Tineke me met een glimlach aankijkt.