Gewoon vrienden?

18

KOEN

Ik bel aan bij Tineke. Ik voel de zenuwen opkomen. Niet dat ik me niet op mijn gemak voel bij Tineke, maar het is toch anders. Hoewel het eigenlijk net hetzelfde is. Maar waarom nodigt ze me uit? Dat vraag ik me nog altijd af. Oh, wacht, er schiet me iets te binnen. We hadden het daarstraks over familie. En ze wou me toen niet vertellen wat er was, maar nu misschien wel? Dan hoor en zie ik de deur open gaan. Tineke verschijnt in de deuropening. Ze ziet er prachtig uit! Maar dat is ze altijd natuurlijk. "Hey, kom erin!" zegt ze opgewekt. "Hey, Tineke!" zeg ik ook opgewekt en ga binnen. Tineke sluit de deur en kijkt mij aan. Ik geef haar een kus en Tineke geeft mij een knuffel. Van deze momenten geniet ik zo! Na de knuffel kijken we elkaar aan met een lach en zegt Tineke: "Kom maar mee!" Ik volg haar en we komen aan in de woonkamer. "Ga maar zitten." Zegt ze lief. "Ik hoop dat je pasta met kaassaus en spekjes lust?" vraagt ze lief. "Natuurlijk lust ik dat!" zeg ik lachend en ga zitten. Tineke verdwijnt in de keuken. Ik kijk even rond en zie de foto, die Tineke vanmiddag genomen heeft, staan. Ik krijg een spontane glimlach op mijn gezicht. Ik heb die foto op de achtergrond van mijn gsm staan. Dan komt Tineke terug de kamer binnen met een pot in haar handen. Ze zet de pot op tafel en kijkt dan naar mij. Ze ziet mij glimlachen. "Wat is er?" vraagt ze. "Oh, niets, ik zie gewoon dat je de foto van vanmiddag hebt afgeprint." Zeg ik blij. "Ja, dat heb ik daarnet nog snel gedaan. Zo is mijn beste vriend altijd dicht bij mij!" zegt ze met een lach. Ik begin ook te lachen. En wordt een beetje rood. Ik hoop niet dat Tineke dit ziet. Ze zei: mijn beste vriend! Zij is ook wel mijn beste vriendin, maar dat wilt niet zeggen dat ik ook haar beste vriend ben. Maar wel dus! "Wat wil je drinken?" vraagt ze. "Uh, wat heb je allemaal?" vraag ik weer, net zoals vanmiddag. "Wijn, bier, cola, Fanta, Sprite,..." antwoordt ze lief op mijn vraag. "Uh, geef mij maar een wijntje!" zeg ik lief terug. "Rood of wit?" vraagt ze, weer even lief als ervoor. "Uh, dat maakt mij niet uit. Wat jij het liefste hebt!" antwoord ik glimlachend op haar vraag. "Oké, dan kies ik wit!" zegt ze en kijkt naar mij. "Perfect!" zeg ik lachend. ze verdwijnt weer in de keuken. Een minuutje later komt ze terug en geeft me een glas met wijn. Ze zet voor zichzelf ook een glas met wijn weg en vraagt of ik mijn bord wil geven. Ik geef haar mijn bord en schept het vol met de pasta. Daarna schept ze haar eigen bord vol. Ik begin met eten. "Het is echt superlekker, Tineke!" zeg ik lachend en steek nog een hap in mijn mond. "Dankje!" zegt ze lief en wordt een beetje rood. Dan beginnen we te praten over het werk en de leuke dingen die we samen tot nu toe al hebben meegemaakt. We zijn dan ook al snel aan het lachen. Ik geniet echt van dit moment. Het samen zijn met Tineke, het lachen met Tineke, meer te weten komen over Tineke,... Gewoon alles.

We zijn klaar met eten en Tineke begint de tafel af te ruimen. Ik help haar zodat ze het niet alleen moet doen. Als dit gebeurt is, vraagt Tineke: "Nog een wijntje?" "Nee, ik moet subiet nog naar huis rijden, hé!" niet dat ik al naar huis wou, maar ja, ik kan natuurlijk niet eeuwig bij Tineke blijven. "Iets anders dan? Want voor je naar huis vertrekt moet ik je nog iets vertellen." Zegt ze, nu al een stuk minder opgewekt. "Uh, een cola dan." Zeg ik een beetje bezorgd en verwart. Dit ben ik niet gewoon van Tineke. Zou ze nu het verhaal vertellen over haar familie? Tineke schenkt een cola in en doet teken dat ik mee moet komen naar de woonkamer. Ze gaat in de zetel zitten en ik ga naast haar zitten. Ik kijk haar bezorgd aan. "Koen, wat ik je nu ga vertellen, heb ik nog nooit tegen iemand gezegd. Jij bent de eerste tegen wie ik mijn verleden ga vertellen." Ja, het gaat dus over haar familie. Of dat denk ik toch. Daar ging het daarstraks toch over. "Ik vertel dit tegen jou omdat ik weet dat je naar mij zal luisteren en het niet verder verteld. Ik weet dat ik op jou kan rekenen." Deze woorden vind ik zo mooi. Ik vind het zo leuk dat ze me vertrouwt. Dat is natuurlijk ook wel de basis van een vriendschap, maar toch. Ze begint aan haar verhaal. "Ik heb nooit een goede ouder-dochter relatie gehad met mijn ouders. Met geen van beide. Ik was toch maar een ongelukje. Daar kwam ik al snel genoeg achter. Een kind merkt wanneer het niet gewenst is. Ze hebben het nooit zo letterlijk gezegd, maar het kwam er wel op neer. Voor mijn ouders was ik dan ook niets meer dan een hulpje. Ik moest doen wat ze zeiden, anders waren ze er niet vies van om me een mep te geven. Vooral mijn vader. Ik was echt zo bang van hem. Van mijn moeder was ik ook bang, maar iets minder dan van mijn vader. Ze sloeg minder hard en minder vaak. Ook al was dat nog meer dan genoeg. Ik ging wel naar school omdat dit verplicht was. Als ik dan thuis kwam, moest ik alle klusjes doen die je maar kan hebben. Afwassen, vegen, dweilen, wassen, strijken, koken,... echt alles. En op school ging het ook niet erg goed." Ik zie dat Tineke de tranen in haar ogen krijgt. "Ik had geen vriendinnen, wat wil je ook als je vrienden je vroegen of je even langs kwam en je weigerde elke keer. En als je ze nooit uitnodigt. Ik moest altijd weigeren. En ook mijn punten waren niet echt goed. Ik studeerde dan ook bijna niet. Ik had geen tijd. Maar ik zorgde er wel altijd voor dat ik er door was op het einde van het jaar. Ik was echt niet van plan om te dubbelen. Dit bleef zo tot ik dertien was. Toen overleed mijn moeder." Tineke begint te snikken en barst dan in tranen uit. Ik leg mijn over haar rug en wrijf erover. Ze kijkt mij aan en ik geef haar een knuffel. We laten elkaar stilletjes terug los en ik zeg dan: "Je moet niet verder vertellen als je niet wil, hé. Ik wil gerust naar je luisteren en je steunen, maar als je het te moeilijk vindt om erover te praten moet het niet. Je blijft mijn beste vriendin, of ik je verleden nu ken of niet." Tineke kijkt me aan en zegt zachtjes: "Bedankt. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend als jou gehad. Ik weet dat ik bij jou terecht kan. Ik vind het dan ook niet erg om het tegen jou te vertellen. Het doet zelfs deugt dat ik het eindelijk eens tegen iemand kan vertellen." Zegt ze met een zwakke glimlach. Ik geef haar een glimlach en knikje als teken dat ze mag verder gaan. "Toen mijn moeder overleed, werd het alleen maar erger. Mijn vader begon te drinken, hij werd alcoholieker en sinds dat moment miste ik mijn moeder echt. Ik wist ook niet wat er met haar gebeurt was. Ik wist wel dat ze gestorven was, maar hoe? Dat heeft mijn vader mij nooit verteld. Vanaf toen is mijn vader strenger geworden en ik mocht echt niets fout doen. Hij was nog erger dan ervoor. Ik was dan ook blij dat ik achttien was. Toen kon ik eindelijk alleen gaan wonen. Ik besloot een klein appartementje te huren. dan kon ik alleen wonen en doen wat ik zelf wou. Ik maakte mijn laatste jaar aan de middelbare school af. En startte het volgende schooljaar in de politieschool. Mijn droom. Mensen beschermen en helpen. Financieel ging het niet zo gemakkelijk worden, en dat had ik wel door. Ik had dan in de vakantie ook al een job gezocht zodat ik het inschrijvingsgeld kon betalen. Tijdens het schooljaar werkte ik ook in het weekend. Toen ik anderhalf jaar bezig was aan de politieschool kreeg telefoon van de politie dat ze mijn vader dood hadden aangetroffen." Tineke begint harder te snikken en te huilen. Ik leg mijn arm om haar heen als troost. Ze gaat verder. "Ik schrok hier wel van, maar heb er toen niet hard van afgezien. Ik wou dan ook niet naar zijn begrafenis gaan, maar heb het dan toch gedaan om te voorkomen dat ik er later spijt van zou krijgen. Na de begrafenis ging mijn leven gewoon door. Ik maakte mijn studies af en zocht werk. Ik vond dan werk in Antwerpen, maar vond dat te ver en heb dan bij jullie gesolliciteerd. En de rest ken je, hé." Zegt ze. Het laatste zegt ze met een lachje.

Voilà! Het stukje dat ik jullie beloofd had. Het is ook ineens wat langer.

Veel plezier ermee!

Groetjes Fleur!