Gewoon vrienden?

58

KOEN

Ik voel hoe Tineke dichter tegen me aan kruipt. Ik weet dat ze bang is, en eerlijk gezegd kan ik niet ontkennen dat ik ook een beetje schrik heb. Een seconde later zie ik hoe de deur volledig open gezwierd wordt en meteen daarna het licht wordt aangedaan. Onmiddellijk sluit ik mijn ogen. Door het plotse licht kan ik ze gewoon niet openhouden. Ik merk dat ook Tineke hier last van lijkt te hebben, want ze heeft haar hoofd tegen mijn schouder gedrukt. "Oh, hoe schattig!" Hoor ik Elke sarcastisch zeggen. Ik doe onmiddellijk mijn ogen open. Opeens lijken mijn ogen geen last meer te hebben van het plotse licht. Ik zie dat Elke dichter naar ons toe komt. Een gevoel van woede en schuldgevoel komt onmiddellijk mijn lichaam binnen. Ik begrijp nog altijd niet waarom Elke zoiets doet. Maar het ergste van alles is dat ik Tineke heb overtuigd om hier naartoe te komen. Ze had gelijk toen ze zei dat Elke tot alles in staat was. Ik had haar moeten geloven. Nu is het te laat. Maar we komen hieruit. Samen. Ik hoop dat Tineke niet boos op mij gaat zijn. Het is ten slotte nog altijd mijn schuld dat we hier zitten. Dan overwint de schrik het weer van het schuldgevoel. Elke staat nu vlak voor onze neus. Ik druk Tineke nog dichter en steviger tegen me aan. "Nu heb je wel wat minder praat, hé!" Zegt Elke lachend. Zowel ik als Tineke kijken Elke boos en verslagen tegelijk aan. Dan hurkt ze vlak voor Tineke neer. "Dat komt ervan, als je niet naar mij luistert, hé! Ik heb het je nog zo gezegd! Maar niet naar mij willen luisteren, hé!". Ik hoor hoe Tineke zachtjes begint te snikken. Haar hoofd ligt op haar knieën die ze opgetrokken heeft. Opeens went Elke zich tot mij. "En jij? Wat doe jij bij haar als je mij hebt?" Ze kijkt me doordringend. Meteen went ik mijn blik af. Ik weet niet precies hoe het komt, maar ik vind haar blik nogal eng. "Laat haar los!" Roept Elke opeens. Ik schrik, maar ik trek me niets aan van wat ze zegt. "Hoor je niet wat ik zeg? Laat haar los!!" Roept ze wat harder. Ik weiger Tineke los te laten. Ik heb haar beloofd om haar te beschermen en haar nooit meer te laten gaan. Die belofte ga ik ook nakomen. Plotseling worden Tineke en ik door een enorme ruk van elkaar gescheiden. Ik zie hoe Tineke me geschrokken en met tranen, die dreigen om over haar wangen naar beneden te stromen, in haar ogen aankijkt. Ik zou naar haar toe willen gaan en haar vastpakken en haar nooit meer loslaten, maar ik durf het niet. Elke staat vlak voor onze neus en ik wil niet dat Tineke ook maar iets overkomt. "Rechtstaan! Allebei!" Roept ze ineens. Ik en Tineke kijken elkaar bang aan. "Horen jullie niet wat ik zeg! Rechtstaan!" Brult ze. Tineke en ik gaan zo snel we kunnen rechtstaan. Nu staan we naast elkaar met ongeveer een halve meter tussen. Ik zie hoe Elke op me afkomt. En ik moet zeggen dat haar blik me niet echt bevalt. Opeens, ik weet niet hoe af wat, kust Elke me vol op de mond. Meteen duw ik haar weg en kijk ik Elke bood aan. De seconde daarop kijk ik Tineke verontschuldigend aan. Ik zie hoe de tranen nu over haar wangen stromen. Toch kan ik in haar ogen zien dat ze weet dat ik dit niet wou. "Het is hier te doen, hé!" Zegt Elke. Onmiddellijk draai ik mijn hoofd naar haar en zie ik de grijns op haar gezicht samen met het revolver dat ze vastheeft en op ons richt. Met een vlugge blik kijk ik naar Tineke ik zie hoe de tranen nog meer over haar wangen rollen. Zo zachtjes mogelijk ga ik naar haar toe. Net als ik Tinekes hand juist vast heb, voel ik hoe het revolver tegen mijn hoofd wordt gehouden. Zachtjes en pijn in het hart laat ik Tinekes hand voorzichtig los. "Je begrijpt het echt niet, hé! Nu moet je nog eens één keer goed naar mij luisteren! Wij horen bij elkaar! Dat is alles. Zo moeilijk is dat toch niet? Simpeler kan ik niet uitleggen!". Hier kan ik niet langer tegen. Ik kan er niet tegen dat iemand zich moeit met mijn liefdesleven en al zeker niet als ze mij en Tineke ook nog eens uit elkaar halen. Ik moet gewoon ingrijpen! Ik kan niet anders! "En nu moet jij eens naar mij luisteren, hé! Ik zie Tineke graag. Wij passen bij elkaar!" Zeg ik met de nadruk op 'wij'. "En wat jij daar van vindt of denkt dat interesseert mij niet! Daar trek ik me niets van aan! Jij hebt ..." Opeens hoor ik hoe Elke de trekker overhaalt, zo klaar om te schieten. "Koen!" Hoor ik Tineke luid roepen. Ik wil iets terugzeggen, maar ik besef dat ik dat beter niet kan doen. Ik kan Elke beter niet nog bozer maken dan ze al is. En ik denk dat ik daarnet ook beter mijn mond had gehouden. Opeens wordt ik uit mijn gedachten gehaald door het pistool dat dichter tegen mijn hoofd wordt gedrukt. Ik weet niet wat doen. Ik zou Tineke willen aankijken, maar ik durf niet. Alle momenten die ik tot nu toe samen met Tineke heb beleeft, flitsen door mijn hoofd. Ik zie ze één voor één passeren. Bij sommige krijg zelfs een gelukkig gevoel vanbinnen in, maar dat verdwijnt snel als ik me weer herinner dat ik onder schot word gehouden. Ik zie hoe Elke me met een dodende blik aankijkt. Snel draai ik mijn blik weg. Maar ook dat had ik beter niet gedaan, want het revolver wordt nog harder tegen mijn voorhoofd gedrukt. Dit is het einde...