Gewoon vrienden?

46

KOEN

Ik open langzaam mijn ogen. De rode letters op mijn klokradio geven aan dat het bijna half tien is. Ik draai me om om Tineke een ochtendkusje te geven. Maar tot mijn verbazing is ze al uit bed. Ik ga dan ook maar uit bed. Waarschijnlijk is ze al bezig met het ontbijt. Voor ik naar beneden ga, passeer ik nog eerst even langs de badkamer. Hierna ga ik naar beneden. Het is abnormaal rustig beneden. Ik hoor helemaal niets. Dit vind ik een beetje vreemd. Ik ben er niet echt helemaal gerust in. "Tineke?" roep ik zachtjes. Geen antwoord. "Tineke?" roep ik opnieuw, dit keer iets luider. Weer geen antwoord. Dit is niet normaal. Ik hoop dat er niets gebeurd is. Rustig loop ik via de woonkamer verder naar de keuken. Ook niets. Waar is ze? Via de keuken loop ik door naar de berging. Ik hoop echt dat ze daar is. Ik open de deur van de ruimte, maar zoals ik had verwacht is Tineke daar niet. Ik sluit de deur en ga terug naar boven. Daar zoek ik ook kamer voor kamer, maar zonder resultaat. Tineke is daar niet. Ik heb nu heel het huis afgezocht en nergens is er een spoor van Tineke te bespeuren. Ze is ook niet naar de winkel, want de auto staat er nog. En dan nog, ik weet dat Tineke niet zonder iets te zeggen zomaar naar de winkel of wat dan ook zou gaan. Ik kan ze beter eens opbellen. Dan ben ik er tenminste zeker van dat er niets is. Snel neem ik mijn gsm en zoek naar het nummer van Tineke en bel haar op. Al snel hoor ik haar antwoordapparaat. Dit stelt me niet gerust. Ik duw af. Ik ga dan maar terug naar beneden. Opeens komt Barry op mij af gelopen. "Heb jij Tineke niet meer gezien?" vraag ik aan Barry die me niet-begrijpend aankijkt. Samen met Barry loop ik naar de keuken en laat me op een stoel zakken. Dan valt mijn oog plots op iets. Een brief. Een brief van Tineke. Hoe komt het dat ik die niet eerder heb zien liggen? Snel lees ik wat Tineke geschreven heeft.

Bij het lezen van de woorden die Tineke heeft neergeschreven komen de tranen in mijn ogen. Dit kan niet! Dit kan echt niet! Ik geloof niet dat Tineke zich er niet goed bij voelde. Er moet een andere reden zijn. Als dit wel zo was geweest, dan zou Tineke hier met mij over gepraat hebben. En dat heeft ze nooit gedaan. Ik ken Tineke en dit is iets dat ze nooit op deze manier tegen mij zou vertellen. Maar wat is er dan wel? Opeens flitsen er verschillende scenario's voorbij mijn gedachten. En het feit dat ze haar telefoon niet opneemt, stelt me ook niet echt gerust. Tineke was de laatste weken niet echt gelukkig. Dat zag ik aan haar. Aan haar manier van doen, aan haar ogen,... Aan alles! Maar ik kon haar niet helpen. Ze zal toch niet doms doen? Mijn adem stokt bij deze gedachte. "Nee, Koen, dat is niet waar. Tineke geeft niet zomaar op. Dat zou ze nooit doen!" spreek ik mezelf toe. Stilletjes aan kom ik weer een beetje tot rust. Ik moet rustig blijven ik mag niet panikeren. Ik moet Tineke te weten komen waar ze is. Ik besluit haar nog eens te bellen. Al snel hoor ik het regelmatige tuut-geluidje met vlak erachter haar antwoordapparaat. Weer niets. Even begin ik opnieuw te panikeren, maar door het horen van haar stem op het antwoordapparaat, kom weer even tot rust. Waar kan ze zijn? Bij Floor of Brigitte? Of nee, die ene vriendin van op de politieschool. Hoe heette die ook alweer? Uhm, Ellen? Neenee, Ilke? Nee, ook niet. "Denk na, Koen!" spreek ik mezelf nogal boos toe. Ellen, Ilke... Elke! Dat was het! Elke! Maar ik kan ze toch moeilijk opbellen om te vragen of Tineke bij hen is? Ze weten zelfs niet dat we relatie hebben. Of hadden? Bij deze gedachte krijg ik weer tranen in mijn ogen. Als het aan mij ligt is Tineke van mij en blijft ze van mij. Ik ben er zeker van dat zij er ook zo over denkt. Maar waarom is ze dan weggegaan? Mijn gedachten slaan weer op hol en ik denk weer aan veel teveel dingen tegelijk. Ik moet alles stapje per stapje overlopen. Ik kan best beginnen met Tineke te zoeken. Als ik haar dan gevonden heb, kan ik haar vragen wat er is. Hopelijk wil ze het me dan vertellen. Want ik heb haar de laatste weken al zo dikwijls gevraagd wat er was, maar telkens zei ze dat er niets was of dat ze het niet kon vertellen. Als ze echt niet kon vetellen, moet het toch al wel iets serieus zijn, toch? Nu ben ik weer aan iets anders aan het denken. Ik moet eerst te weten komen waar Tineke is. Ik kan dus niet naar haar vriendinnen bellen, want ze weten niet van 'ons' en Tineke gaat dat niet graag hebben. Maar langs de ander kant, ik wil Tineke wel graag terug. Dus als dat het enige is, dan heb ik dat er wel voor over. Ik besluit dat dan ook maar te doen. Maar eerst ga ik nog eens naar Tineke proberen te bellen. Misschien was ze nog niet wakker? Ook al is het ondertussen al middag. Ja, ik weet het. Ik ben mezelf van alles aan het wijsmaken. Ik zoek opnieuw in mijn gsm tussen mijn contacten naar Tineke. Tot ik opeens op iets uitkom. Er staat vlak onder 'TINEKE', 'TINEKE THUIS'. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Tineke is gewoon in haar eigen huis! Hoe kon ik dat nu vergeten? Soms vraag ik mezelf af hoe ik ooit agent ben kunnen worden. Zo snel als ik kan loop ik de trap op recht naar onze, of mijn, kamer. Daar trek ik m'n kleerkast open en haal er wat kledingstukken uit. Opeens valt mijn oog op een stapeltje met kleren van Tineke. Zou ze nog van plan zijn om terug te komen? Anders laat je je kleren toch niet zomaar achter? Of vergis ik mij? Even lijk ik te vergeten dat ik naar Tinekes huis ging. Maar al snel word ik er terug aan herinnert en trek ik zo snel als ik kan mijn kleren aan. En al even snel zit ik in de auto op weg naar Tineke. Ik hoop echt dat ze daar is. Al een geluk is het niet ver rijden. Ik ben er dus op een paar minuten. Ik parkeer mijn auto aan de kant en neem nog een keer diep adem voor ik uitstap.