Şehvet İle Dans - Kumar +18 (Düzenleniyor)

27. BÖLÜM - HAMİLESİNİZ - 🔞 (+18)

Arabadan inip eve doğru yürürken kapıyı o açmıştı. Gülümsemesine âşık olduğum kadın şu an karşımda durmuş ellerini bana doğru uzatıyordu. Hızla yanına giderek uzattığı ellerini ellerimle tuttum.

''Hoş geldin, sevgilim.'' Diyerek dudağıma bir buse kondurdu.

Bende ona' 'Hoş buldum, sevgilim'' diyerek sarıldım.

27. BÖLÜM

Hamilesiniz

Dışarıdan gelen araba sesiyle okuduğum kitabı kapatıp kapıya çıktığımda Acaralp'i görmek beni her zaman ki gibi mutlu etmişti. O kadar çok şey atlatmıştık ki... Hepsi geride kaldı çok şükür. Birtakım olaylar yaşamıştık ve üzerinden tam 1 yıl geçmişti. Ben ölümden dönmüştüm, annem bulunmuştu. Benim babam ölmüş, onun babası tutuklanmıştı. Çınar ile ilişkimiz düzelmeye, ikisi arasındaki ilişki yavaş yavaş abi-kardeş ilişkisine dönmeye başlamıştı. Dorukla ise... O gerçekten tuhaf biriydi. Hem Acaralp'i istemiyor aynı zamanda ona yurt dışındaki işlerinde yardım ediyordu. Bir keresinde bana ''Onunla ilişkimizin abi – kardeş ilişkisi olması çok zor ama başına bir şey gelirse yardımına koşarım.'' Demişti.

O adam ikisini nasıl yetiştirirse yetiştirsin, ikisi de Acaralp'i kötülemediler hiçbir zaman.

Ben ise...

Ben o malum olaydan sonra zorlu bir psikolojik tedavi süreci geçirdim. Aynı zamanda da Acaralp'in babası, babamı benim öldürdüğümü polise ihbar edince davalarda beraberinde geldi. Hâkim olayın nefsi müdafaa olduğuna karar verdi ve sadece her hafta karakola gidip imza atmam karşılığında beni serbest bıraktı. Daha sonra annemle kısa da olsa görüşmüştüm. Ama bu görüşme benim psikolojik sağlığım açısından pek iyi olmamıştı. O görüşmeden sonra 1 hafta daha hastanede yatmak zorunda kalmıştım. Daha sonra derslerime ve tedavime yoğunlaştım. Üniversiteden mezun oldum.

Acaralp onun yanında çalışmam için bana olanak sağlayınca da onun yanında mimar olarak çalışmaya başladım. Hatta ilk çizim projem iki gün önce yeni başlayacağımız inşaat projesi için onaylanmıştı. Şimdi onunla alakalı çalışmalarımız başlamıştı. Birkaç sene içinde proje tamamlanmış olacaktı.

Heyecanlıydım, mutluydum ve huzurluydum. Hayatım yavaşça düzene giriyordu. Yarın psikologla seansım vardı. Tedavimin sonuna yaklaşmıştım. Nöbetlerim vardı, onlar azalmaya başladı. Ara sıra babam olacak o adamın siluetini görüyordum. Bu da benim bir anda nöbet geçirmeme sebep oluyordu. Titremelerle birlikte kasılmalarım oluyordu. Bazen bunlar o kadar çok sert oluyordu ki gözümü en sonunda hastanede açıyordum. O da tedavimin baştan başlamasına ya da gerilemesine sebep oluyordu.

Herkesin yaşadığı sıkıntılar aslında kendi benliğini ortaya koyması için bir fırsat olabilirdi. Benim içimdeki benlikte kendini iki farklı bir şekilde göstermişti. Hem iyi hem kötü... Belki de önemli olan şey o kötü benlikten bile iyi benlik yaratabilmek. Ben bunu başarabildim mi tam emin değilim ama şunun farkındayım:

O da bir süre sonra başarabileceğimdi.

1 yıl ,5 yıl ya da daha az ve daha fazla bir süre... Fark etmez. Tüm her şey geçmişte kalacak. Bu günler bu dakikalar bile.

''Hadi içeri geçelim.''

Acaralp ile birlikte kapıyı kapattıktan sonra salona yönelmiştik. İçeri geçtiğimizde ona ''Açsan söyleyelim masayı hazırlasınlar.'' Dedim. O da bana yaklaştı ve elini belime atarak ''Açım ama sana.'' Dedi tutkulu bir sesle.

Bende ona kendimi iyice yaslayarak ''O zaman doyurayım seni'' dedim ve dudaklarının üzerine dudaklarımı bastırarak öpmeye başladım. O da buna itiraz etmeden bana karşılık vermeye başladı. Öpüşmemiz gittikçe tutkulu bir hal alırken birbirimize iyice sarılmıştık. Benim elimin biri yavaşça saçlarına yönelirken diğeri de gömleğinin üzerinden karın kaslarını yeniden keşfetmekle meşguldü.