Şehvet İle Dans - Kumar +18 (Düzenleniyor)

30. Bölüm Yeni Ev

Şaşkınlık içinde etrafı incelerken kulağıma bir ses geldi.

‘’Burası bizim yeni evimiz. Çocuklarımızla burada yaşayıp beraber burada yaşlanacağız.’’

30.BÖLÜM

Heyecanla arkamı dönüp yüzüne bakarak ‘’ Gerçekten mi’’ diye sormuştum. O da benim heyecanıma gülümseyerek ‘’Evet gerçekten.’’ diyerek cevap vermişti. Çok sevinmiştim, çok mutlu olmuştum. Bugün benim hayatımın en mutlu günüydü. Bir gün öncesi hem hamile olduğumu öğrenmiştim ve bugün de anneme kavuşmuştum. Şu an yeni bir evim olmuştu. Ama içimde tuhaf bir his vardı ben buraya annemsiz ve bebeğimsiz girmek istemiyordum.

Bu yüzden Acaralp’e ‘’ Ben buraya anneyim ve bebeğim olmadan girmek istemiyorum. Onlarla girmek istiyorum. O yüzden şu anki evimizde yaşamaya devam etsek bebeğimiz doğunca buraya gelsek olur mu?’’ diye sordum.

Biraz duraksadıktan sonra bana ‘’ Bebeğimiz doğduğunda Kore’de olacağız unuttun mu? 2 – 3 sene bu ev boş kalacak o zaman. ‘’ dedi.

Haklıydı, ben Kore’ye gideceğimi bir anlık unutmuştum.

‘’Ama sen gitmeden önce, annende isterse, buraya gelip yerleşebilir.’’ Dediğinde az da olsa mutlu olmuştum.

Kore’ye gideceğim gerçeği beni önceden biraz mutlu etse de artık hiç mutlu etmiyordu. Oradaki işleri hemen halledip gelmeliydim.

Evin bahçesine doğru yürürken aklımdaki düşünceler beni biraz da olsa rahatlatmaya başlamıştı. Çünkü kendi planımı oluşturmayı seviyorum ve daha gitmeden oradaki işlerimi nasıl yapacağımı planlamak benim için iyi olabilirdi. Tabii bu planın dışında gelişen birçok olay ve yahut da olaylar olacaktı ama bunlar da yaptığımız işin tuzu ve biberi sayılırlardı.

Ön bahçeye geldiğimde ise gördüğüm havuz benim içimi çok çok daha rahatlattı ama bu rahatlama şu şekilde bir rahatlamaydı; ben yeşilliği, doğayı çok seven biriyim ve burada yeşilliğin, doğanın, havuzun içerisinde olmak beni oldukça rahatlatacaktı.

Havuzun oradaki beyaz oturma grubunun oraya gittiğimde bu oturma grubunda dönecek olan muhabbetlerin, sohbetlerin hayalini kurmaya başlamıştım. Ne de güzel muhabbetler dönecekti ya da hayalimde böyleydi. Annem, ben, Acaralp, bebeğimiz, Aybüke, Savaş, Doruk, Çınar… Belki de hepimiz birlikte bu oturma grubunun ya da bu bahçenin içerisinde kahkahalar eşliğinde çok güzel vakit geçirecek ettik. O günlerini görmek nasip olur inşallah hepimiz için. En çok da annenle ben burada vakit geç girecektik.

…oturma grubundaki tekli koltuklardan birine oturup etrafa bakarken bir yandan da annemle burada geçirecek olduğumuz Vakit’in hayalini kurmaya başladım. Acaralp annemle bana mangal yapıyordu. Ben de annemle birlikte sohbet ediyordum. O elinde salata malzemeleriyle bir yandan salata yaparken ben de çocuğumuza daha doğrusu çocuklarımıza ‘’Çocuklar koşmayın!’’ diye bağırıyordum. Koşmayın düşersiniz. Onlar da bana çok bilmiş bir tavırla ‘’Anne ne olacak? Diyorlardı. Ben de ‘’Babası kılıklılar’’ diyordum onlara. Acaralp de oradan yani mangalın başından ‘’Yahu benim ne suçum var? Bu çocukları böyle yetiştiren ben değilim ki.’’ Diyordu. Haklıydı, çünkü bu çocukları biz birlikte büyütüyorduk. Daha sonrasında çocuklardan bir tanesi yanıma gelerek yanıma gelerek ‘’Anne ben çok acıktım ne zaman yemek yiyeceğiz?’’ diyordu.