Een dunne lijn

BONUS HOOFDSTUK 1

EEN DUNNE LIJN
BONUS HOOFDSTUK 1

Jade Hamilton

Dagen gaan voorbij, misschien zelfs maanden. Ik kan er niet overheen dat hij niet meer bij me is. Hij is zo veranderd in het goede opzicht. Ik zou zo graag mijn toekomst met hem zien. Helaas kan dat nu alleen nog maar in mijn dromen. Ik kom wel nog wekelijks langs bij zijn ouders. Zij vinden het fijn dat ik zoveel langskom, wat me oprecht ook blij maakt.

Ik laat mijn vingers over het fotolijstje op mijn nachtkastje glijden. Het is de foto van ons tweeën, op vakantie. Hij kijkt daar zo onwijs vrolijk, zo gelukkig. Ik heb het gevoel dat ik niet eens mag klagen. Ik heb zoveel met Caine gedeeld en hij hield van mij. Ik voel me bijna bevoorrecht. Ik heb geprobeerd met andere jongens te daten, maar het lukte me niet.

Al mijn verwachtingen waren net zo hoog als Caine en niemand voldeed zich aan die verwachtingen. Ik kan ze het ook niet kwalijk nemen.

Ik hoor een klop op de deur en vertel dat het persoon naar binnen kan komen.

'Jade, ik heb wat nieuws..' Ik kijk op en zie de moeder van Caine staan. Ik zet het fotolijstje terug en kijk haar aan. Ze komt hier nooit langs, het verbaast me dat ze mijn adres heeft.

'Oh?' Is het enige wat mijn lippen verlaat. Ik weet niet wat ik me moet voorstellen bij deze woorden.  Ze hapt naar adem en zoekt naar de juiste woorden. Haar ogen onderzoeken elk voorwerp in de kamer.

'Misschien is het beter als ik het vertel.' Hoor ik iemand zeggen. Mijn adem stokt in mijn keel bij de stem die ik hoor. Dit is té uniek, dit kan niet zo zijn. Het is onmogelijk. 'Hey, baby,' zegt hij terwijl hij de kamer binnen loopt. Een kleine baard siert zijn gezicht.

'Caine?' Zijn moeder loopt de kamer uit en ik blijf enkel naar de jongen voor me kijken. Ben ik hallucineren? Is dit een soort vreemde droom waaruit ik niet wakker kan worden?

'Je kijkt alsof je een spook ziet,' grapt hij.

'Misschien is dat ook wel zo. Jij was dood - jij bent dood.' Ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik wil blij zijn, blij dat hij hier nu bij me is. Blij dat hij nog leeft, maar anderzijds weet ik nog steeds niet of dit de daadwerkelijke realiteit is. Mocht dit echt zijn, wil ik ook heel boos worden. Mensen hebben me voorgelogen en mij verteld dat hij niet meer leefde. Ik breng mijn hand naar mijn arm en knijp erin, de stekende pijn vertelt me dat het echt is. 'Leg uit.'

Hij pakt de bureaustoel en gaat er omgekeerd op zitten. Hij haalt zijn hand door zijn haar. Zijn ogen zijn nog steeds net zo mooi als voorheen. Zijn lippen nog steeds zo mooi, zijn gezicht, zijn uitstraling en houding. Zijn aanwezigheid zorgt er nog steeds voor dat mijn knieën zwak zijn. Hij heeft een effect op mij dat echt niet normaal is.

'Het ongeluk was gebeurd, er was gereanimeerd en er is zo'n schokapparaat gebruikt weet je wel.' Ik knik enkel, te lui om hem het juiste woord te geven. 'Er werd verklaard dat ik dood was, maar dat is nooit zo geweest, in feite, in de ambulance werd ik wakker. Op dat moment ben ik met spoed door gereden naar het ziekenhuis en ik kwam in een tijdelijke coma terecht, kunstmatig. Dit alles is niet doorgegeven aan familie en vrienden en blijkbaar was er ook een hele uitvaart.' Ik denk terug aan de dag en voel de tranen achter mijn ogen schuilen.

'Maar- Ik snap het niet.'

'Het ziekenhuis heeft geen contact gezocht met familie en vrienden. Hierdoor kon ook niemand zich uit de gedachte halen dat ik niet dood was. De kunstmatige coma duurde niet heel lang, maar de revalidatietijd was wel echt lang. Mijn been was gebroken op verschillende plekken en ik heb hiervoor ook meerdere operaties aan moeten gaan.' Hij zucht diep en haalt zijn hand opnieuw door zijn haar. 'Ik had geen telefoon en wist geen telefoonnummers uit mijn hoofd. Ik mocht het ziekenhuis niet verlaten en een paar dagen terug mocht ik naar huis.'

'Je leeft?' Hij grinnikt om mijn sullige woorden.

'Ja, Jade, ik leef.' Zijn ogen ontmoeten de mijne. 'Mijn moeder vertelde dat je elke week bent langs geweest. Je hebt zelfs vertelt dat je andere jongens aan het daten was.' Ik sla mijn ogen beschamend neer. 'Dat is oké, als ik zou denken dat jij dood was zou ik ook niet altijd stilzitten.' Hij is even stil. 'Mijn moeder wilde alleen graag tijd met mij alleen en ze dacht dat ik al naar jou toe was gegaan, maar dat was dus niet zo. Dus nu ben ik hier.'

'Kan je dat ziekenhuis niet aanklagen?' Vraag ik hem.

'Dat heeft m'n vader allang gedaan.' Grinnikt hij. 'Dus daar is hij druk mee bezig. Ik vind het gewoon kut dat ik niet in het ziekenhuis van m'n moeder lag. Dat zou dingen zoveel makkelijker hebben gemaakt. Ik moet nu tegen iedereen gaan vertellen dat ik uit de dood ben gestapt.' Hij staat op van de bureaustoel en gaat naast me op het bed zitten. Ik pak bijna meteen zijn hand, ik moet iets van hem voelen om te weten dat dit echt is.

'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen,' mompel ik.

'Dat begrijp ik,' zegt hij. Hij schuift een plukje haar achter mijn oor en mijn ogen ontmoeten de zijne weer. 'Ik heb elke fucking dag aan je gedacht.' Geeft hij toe.

'Ik ook aan jou.' Mijn ogen verlaten de zijne als ik naar zijn been kijk. 'Doet het nog pijn?' Vraag ik hem. Hij schudt trots zijn hoofd en glimlacht. 'Ik zweer dat ik echt niets met andere jongens heb gedaan, het waren alleen dates, maar ik kreeg jou niet uit m'n gedachte en ik-' nog voordat ik mijn zin kan afmaken heeft hij zijn lippen op de mijne gedrukt. Zijn lippen bewegen over de mijne heen en ik kruip voorzichtig op zijn schoot. Ik voel diverse tranen over mijn wangen rollen en laat mijn hoofd op zijn schouder vallen.

'Hey, wat is er nou?'

'Ik heb je zo gemist.' Fluister ik zachtjes. 'Ik was je kwijt, Caine. We waren net weer een beetje bij elkaar, we hadden niet eens iets officieel gemaakt tussen ons na dat incident op dat feestje.'

'Jade, rustig aan,' hij glimlacht en tilt mijn kin op. Voorzichtig veegt hij de tranen weg en drukt hij een korte kus op mijn neus. 'Ik hou nog steeds van je. Ik wil nog steeds iets met jou en alleen met jou. Na zo'n lange tijd snap ik ook wel dat je het misschien niet ziet zitten, maar ik zou het wel graag willen.'

'Ik wil eerst even een moment om dit te beseffen.' Hij pakt mijn heupen vast en plaatst kusjes in mijn nek. Zijn aanraking voelt beter dan wat dan ook en ik heb het in maanden niet gevoeld, van niemand niet. Mijn reactie hierop is dan ook heftiger dan normaal. Mijn ademhaling stokt in mijn keel and hij zuigt aan een specifieke plek.

'Dan wil ik wel dat mensen weten dat je van mij bent.'

(Hoi allemaal! Ik heb besloten - omdat dit boek inmiddels 400.000 lezers heeft behaald om 3 extra hoofdstukken te schrijven, met 1 daarvan deze. Ik ga een einde maken die iedereen graag wilde. De andere twee zullen online komen zodra ik die geschreven heb! Hopelijk bevalt het jullie en hopelijk hebben jullie het ook nog steeds in jullie bibliotheek staan hahah)