Een dunne lijn

13

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 13

Jade Hamilton

Het is inmiddels drie weken later. Mijn ouders weten nog steeds niet dat ik elke middag met Caine uithang. Dan moet ik hierbij wel zeggen dat Caine zichzelf overduidelijk aan het bewijzen is. In deze drie weken heb ik bijna niets gegeten, denkend dat ik alleen maar dikker zou worden met het voedsel dat ik naar binnen bracht. En hetgeen dat Caine me gaf qua eten ging er diezelfde dag ook weer uit. Het zijn gewoon te veel calorieën. Misschien heeft Caine wel gelijk, misschien heb ik echt hulp nodig. En heel misschien is dit wel het moment om het mijn ouders te vertellen. Of ze me willen geloven of niet. Zuchtend kijk ik naast me, mijn vader leest zoals elke dag de krant, terwijl mijn moeder met een kop thee een boek leest.

'Ik moet jullie iets vertellen.' Mompel ik zachtjes. Ik kijk voor me uit, ik durf ze niet aan te kijken. 'De laatste tijd eet ik amper.. Een vriend heeft me laten inzien hoe slecht het is en.. Ik wil hulp.' Ik voel vingertoppen onder mijn kin en kijk recht in de ogen van mijn moeder. 'Ik loop hier al een tijdje mee, maar voor therapie onder de achttien heb ik toestemming van een ouder nodig.' 

'Ik heb gemerkt dat het minder ging, maar ik wist niet dat het zo slecht met je ging dat je hulp wilde.' Het is even stil. 'Weet je wel het zeker? Misschien zal je de komende weken of maanden niet meer thuis zijn. Ik weet niet hoe het gaat met die regelingen. We zoeken het wel uit, oké?' Ik knik enkel. 'Ik kan er wel voor zorgen dat je daar examen kan maken en de stof kan leren.'

'Ik weet het zeker.'

*

We lopen een groot gebouw binnen. Er lopen verschillende mensen langs, sommige zijn dun en sommige hebben een goede lichaamsbouw. Er zijn geen vollere mensen. Er komt een jongere man naar me toegelopen.

'Dan moet jij vast Jade Hamilton zijn.' Ik knik. Hij schudt mijn hand, waarna die van mijn ouders. Hij neemt ons mee naar een kleine kamer en vertelt wat we gaan doen en hoe hij te werk gaat. Ik ben niet eens aan het luisteren, ik zie wel hoe het allemaal verloopt. Niet veel later neem ik afscheid van mijn ouders. Ze lopen het gebouw uit. Ik ben aangemeld voor een instituut, een kliniek voor mensen met een eetstoornis. Ik kon hier vrijwel meteen terecht, niemand anders weet hiervan. School weet enkel dat ik door medische redenen niet op school kan zijn, dus zij sturen mij alle stof digitaal op. 'En waar houd jij een beetje van?' Vraagt hij, de stilte verbreekt.

'Schrijven.' Beantwoord ik zijn vraag. Ik heb niet echt andere hobbies. 

'Nog iets anders?' Er vliegt een foto van Caine voorbij in mijn gedachte. De gedachte alleen is vervelend, maar het is een kleine hobby geworden dat ik elke dag na school naar hem toe ga. We hangen enkel wat en we voeren niets nuttigs uit. Natuurlijk heeft hij zichzelf bewezen de afgelopen tijd, maar toch blik ik steeds terug op wat hij gedaan heeft of tenminste, waar hij voor gezorgd heeft. Maar anderzijds was het wel mijn keuze. Misschien moet ik stoppen hem er steeds van de beschuldigen.

'Nee.' Antwoord ik als ik uit mijn gedachte ben gehaald. Hij knikt.

'Momenteel zijn we aan het lunchen, maar ik laat je eerst je kamer zien.' Hij leidt me naar boven. 'Je zit met iemand anders op de kamer. Je hebt elke dag een sessie om te praten over je gevoel en als je het wilt vertellen over wat er is gebeurd waarom het zover gekomen is. De meeste mensen spreken de eerste week niet veel, maar daarna wel. Maar voel je vooral vrij om alles wat je denkt te zeggen. Daarnaast wordt er een voedingspatroon overlegt.' Ik knik. 'Mag ik je koffer controleren?'

'Waarom?' Vraag ik verbaasd

'Eventuele scherpe dingen.' Ik knik en open mijn koffer. Hij bekijkt alles grondig door en knikt vervolgens.