Een dunne lijn

3

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 3

Jade Hamilton

'Mam, ik ben thuis. Lucius is hier ook!' Roep ik, hopend op een reactie. Ik heb geen idee of ze al thuis is, anders hoor ik helemaal niets. Dan zal Luc ook wel denken dat ik gek ben, schreeuwend naar niemand. Hij geeft me een boze blik en ik haal mijn wenkbrauw op, verbaasd over waarom hij opeens zo boos kijkt. We moesten aan het verslag werken en we waren deze middag allebei vrij dus we besloten het nu te doen.

'Noem me alsjeblieft Luc, ik haat mijn volledige naam.' Ik knik en hoor voetstappen van de trap afkomen. Mijn moeder komt glimlachend aan en schudt Luc's hand. Ze stellen zichzelf aan elkaar voor. Haar blik valt vervolgens op mijn tas. Ze zucht en kijkt me aan.

'Wat is er gebeurd?' Het komt er bijna uit alsof ze het al weet, maar om mijn zekerheid vraagt.

'Caine wilde mijn huiswerk, dat hij dus voor geen goud zou krijgen. Hij pakte mijn tas af en ik toen trok ik eraan en nu is het kapot.' Luc kucht waardoor ik grinnik. 'Hij heeft hem op de grond geduwd.' Mijn moeder grinnikt.

'Willen jullie wat eten of drinken?' We knikken beiden. 'Nog iets in het bijzonder?' Ik schud mijn hoofd en Luc ook. Mijn moeder loopt naar de keuken en toe.

'Je moeder is een aardige vrouw.' Ik knik en glimlach. 'Ik vind het trouwens echt knap dat je dat alles over Caine verteld. Als het aan mij lag zou ik het mijn ouders niet durven vertellen.' Mijn moeder komt terug lopen en zet twee glazen drinken op tafel, met daarnaast een schaal popcorn. Ik til mijn laptop op mijn schoot terwijl Luc de schaal popcorn pakt. Grinnikend kijk ik hem. 'Wat moeten we nou eigenlijk doen?' Vraagt hij na een tijdje.

'Gewoon een verslag over jezelf schrijven. Als je het af hebt moet je het laten controleren door de andere. Diegene moet het controleren op spellingsfouten, interpunctie en noem maar op.'

'Ik heb geen laptop bij me.' Zegt hij me. Ik grinnik en kijk hem aan. Hij is nog serieus ook.

'Ik kan morgen anders wel naar jou toe komen?' Hij knikt. Ik leg mijn laptop weg en zet de tv aan. Nadat ik dat gedaan heb pak ik de, bijna lege, schaal van hem af. Hij kijkt me onschuldig aan waarna ik begin te lachen.

*

Opnieuw kom ik op school aan en voel iemand aan mijn haar trekken waardoor ik naar achteren val. Layla kijkt me grijnzend aan en loopt weg. Caine kijkt me hoofdschuddend aan en Mason grinnikt. Teresa komt aanlopen en helpt me omhoog.

'Waarom laat je ze zo over je heen lopen?' Vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op en zie Luc in de verte aanlopen. Nu besef ik me pas dat ik mijn laptop thuis vergeten ben. Het is ook handiger om dit thuis te doen, alleen. Dan kunnen we elkaars verslag erna wel nakijken. Teresa kijkt me nog altijd vragend aan.

'Omdat ik wil weten waarom.' Beantwoord ik haar vraag.

'Dat kan je toch ook gewoon vragen?'

'En jij denkt dat ze daar antwoord op zullen geven? Voordat jullie hier kwamen praatte ik zowat nooit, ik had niemand om mee te praten. Zij vonden dat leuk. Als ik vraag waarom zullen ze ook over mijn uiterlijk beginnen.' Luc en Teresa kijken elkaar aan. Teresa grijnst en Luc nu ook. Ik wil niet eens weten wat ze van plan zijn. De bel gaat en mijn gedachten blijven bij hun grijns. Ze zijn echt iets van plan.

De dag duurt lang, maar de bel gaat over een aantal minuten. Luc komt naast me staan en alweer tovert zich een grijns op zijn gezicht. De bel gaat en ik loop de school uit.

'Jade!' Schreeuwt Teresa. Ik kijk haar aan en ze rent naar me toe. 'We gaan naar de stad.' Stelt ze vast. Ik knik enkel en we lopen het schoolplein af. Luc staat er al met z'n fiets. We fietsen richting de stad en daar aangekomen trekt Teresa me mee naar een make-up winkel, geen idee wat de naam is.

'Deze krijg je cadeau van mij.' Glimlacht ze. Ze rekent de twee make-up artikelen af. Bestaande uit mascara en rode lippenstift. 'Heb je geld bij je?' Vraagt ze me. Ik schud mijn hoofd.

'Ik ga zaterdag met m'n moeder shoppen. Ze vindt dat ik een keer iets anders aan moet doen.' Teresa knikt. 'Je moet je haar een keer los doen en niet stijlen.'

'Hoe weet je dat ik het stijl?' Vraag ik haar, een beetje verward. Niemand heeft ooit vragen gesteld over mijn haar, dus ik snap niet waarom het nu begint.

'Niemand z'n haar is zo perfect stijl.' Ik grinnik. Mijn krullen zijn altijd al lastig geweest om onder controle te houden. Daarnaast zijn de producten die daarbij horen zo ontzettend duur en ik kan dat simpelweg niet betalen. Ik ga mijn moeder ook niet vragen om geld, want het is echt absurd duur. Ik heb hierdoor ook de keuze gemaakt om het te stijlen, het is veel makkelijker.

'Maandag kom ik als een compleet ander persoon naar school.' Lach ik. Luc slaat zijn arm om me heen en ik schrik een van zijn plotselinge beweging. Mijn telefoon gaat over, maar ik wijs het af. Ik word nooit gebeld, dus het zal nu vast en zeker ook niet heel bijzonder zijn.

'Heb jij trouwens nog broers of zussen?' Vraagt Teresa me. Ik knik.

'Een oudere broer, Louis.'

'Is hij single?' Vraagt Teresa. Luc slaat haar zachtjes waardoor we alle drie lachen.

'Hij heeft een vriendin.' Beantwoord ik haar vraag.

'En heb jij eigenlijk een vriendje?' Vraagt Luc.

'Lekker subtiel, Luc.' Lacht Teresa. 'Maar vertel wat over je liefdesleven.'

'Ik heb een keer een vriendje gehad voor een jaar. Aan het einde van onze relatie wilde hij alleen maar meer, maar ik wilde dat nog niet. Aangezien hij dat niet kon respecteren, heb ik het uitgemaakt. En nee, ik heb geen vriendje.' We lopen weer terug richting onze fietsen.

'En jullie?'

'Ik heb twee vriendjes gehad die me hebben gebruikt en een andere die heel lief voor me was, maar hij ging verhuizen en kon de afstand niet meer aan.'

'Twee vriendinnen, maar de gevoelens gingen weg.' Ik knik en steek de sleutel in mijn slot.

'Stuur me van alles een foto als je zaterdag iets leuks koopt.' Ik knik en zeg ze gedag waarna ik wegfiets.

Thuis aangekomen, omhelst mijn moeder me meteen. Ze houdt me stevig vast en ik kan niet plaatsen waarom. Het is bijna alsof ik maanden weggeweest ben. Ik bedoel, ik hou van knuffels, dat is het probleem niet. Het is gewoon anders.

'Waar was je? Ik was zo ongerust.'

'Ik was in de stad met Luc en Teresa.' Ze knikt en zucht opgelucht.

'Kan je dat in het vervolg aangeven?' Ze houdt mijn gezicht vast en ik knik. 'Ik dacht dat er wat was gebeurd. Je komt altijd meteen uit school naar huis. Ik maakte me zorgen. Je nam je telefoon ook niet op, maar gelukkig is alles oké.' Ze pakt een aantal pannen en begint met koken. Als ik boven aankom, zie ik Louis op mijn kamer. Vervreemd kijk ik hem aan, wat doet hij in mijn kamer? Ja, we lopen elkaars kamer ongevraagd binnen, maar ik ben nog nooit op deze manier opgewacht.

'Wat is er?' Vraag ik hem. Zijn blik valt op het kleine tasje in mijn hand.

'Wat ben jij van plan te doen met make-up?' Vraagt hij, mijn vraag negerend. Ik ben nooit echt van de make-up geweest en ik draag wel een paar dingen, maar niet heel erg opvallend. Ik rol mijn ogen en kijk hem aan. Wat denkt hij dat ik ermee ga doen? Eten?

'Iedereen verbazen maandag. Bewijzen dat ik niet anders ben dan anderen.' Hij glimlacht zwakjes.

'Maar Jade, daarvoor heb je helemaal geen make-up nodig. Het enige dat nodig is, is verstand. Alleen dat moet van hun kant afkomen.' Ik glimlach en druk een kus op zijn wang. Ik heb echt een geweldige broer.