Een dunne lijn

9

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 9

Jade Hamilton

'Heeft Luc je echt gezoend?' Vraagt Teresa die naast me loopt. Ik knik en kijk de andere kant op. Luc mag dan wel een goede vriend van me zijn inmiddels, maar die kus was echt heel apart. Niet eens om het feit dat het gebeurde, maar het feit dat er een vage reden achter zat. 'Heel zeker dat je hem niet leuk vindt? Anders zou het echt raar worden.' Zegt ze. Haar gezicht krimpt een beetje ineen bij de gedachte. 'Ik zie jou als mijn beste vriendin en als mijn beste vriendin met mijn broer date, ga ik kotsen.' Ik grinnik als ik haar woorden hoor.  

'Ik vind hem niet leuk.' Verzeker ik haar. 'Hoe dan ook. Is jouw oog nog op iemand gevallen?' Ze schudt haar hoofd.

'De mooiste jongens vindt je meestal buiten school, maar Caine heeft twee vrienden en die zijn op zich wel leuk om naar te kijken.' Ik knik. Ik wil zo haar graag vertellen wat Caine gestuurd heeft, maar toch ook weer niet. Daarnaast vermoord hij me echt als ik het iemand vertel. Het is namelijk echt apart en ik weet zeker dat het dan de school rondgaat. Ik voel een harde klap tegen mijn rug, van de kluisjes en zie Caine voor me staan.

'Als je aan iemand verteld wat ik je gestuurd heb, ga je eraan.' Sist hij. Dit verwachtte ik al. Hij is gewoon simpelweg te dom om zijn eigen acties te voorkomen. Als hij niet wilt dat iemand erachter komt, had hij het in eerste instantie al niet moeten sturen. Als zijn hoofd niet aan zijn lichaam zat, zou hij echt nergens komen.

'Blijf van haar af.' Zegt Teresa. 'Als je zo graag een meid wilt aanraken, ga dan naar Layla toe. Die zit meteen op d'r knieën voor je.' 

'Wees dan duidelijk. Als je me zo graag wilt haten, moet je niet dit soort shit gaan sturen.' Sis ik terug. Hij laat me los. 'Klootzak.' Hij trekt me terug en duwt me opnieuw tegen de kluisjes aan. 'Ik wil nog wel wat langer blijven leven van m'n rug.'

'Tenzij je plotseling doodgaat.' Een grijns speelt zich op zijn gezicht, terwijl ik hem een dodelijke blik geef. Hij weet wat voor een impact zijn woorden op mij hebben inmiddels. Ik snap gewoon niet hoe hij er zo van kan genieten. Als je de reden bent van iemand z'n dood, zou ik niet met mezelf kunnen leven. Natuurlijk was het mijn eigen keuze om het te beëindigen, maar hij was reden nummer één. 

'Laat me nou maar gewoon los. Je verdoet je energie aan mij.' Zucht ik. Hij weet dat ik gelijk heb met deze woorden. Hij kijkt me intimiderend aan.

'Caine, rot op.' Sis Teresa. 'Niemand wilt jou hier.' Caine draait zijn hoofd even om naar de brunet om zijn ogen naar haar te rollen. 

'Je vertelt het niemand.' Ik knik en hij laat me los, eindelijk. Teresa komt naar me toe en veegt over mijn shirt heen.

'Wat moest hij nou?' Vraagt ze. Ze stond net te ver weg om te horen wat hij daadwerkelijk zei. Ze weet ook dat zij geen slachtoffer wilt worden, dus te dichtbij komen werkt gewoon niet. Ik kan het enkel voor mezelf opnemen. 

'Niets, zoals gewoonlijk.' Lieg ik. Ze knikt, ze hoeft niets te weten over de berichten.

'Hij moet een keer van je afblijven. Hij geeft je wel heel veel fysiek contact.'

'Daar staat hij bekend om, niet? Fysiek contact. Het vindt zich alleen meestal plaats in bed.' Teresa grinnikt en we lopen richting het tekenlokaal. De les die we samen hebben. Zodra de les begint, pak ik de tekening waarmee ik bezig was en voeg ik er extra details aan toe. Al snel heb ik door dat ik klaar ben en pak ik mijn notitieboek. 

"How many nights does it take to count the stars, that's the time it would take to fix my heart."

"I miss you a lot. Everyday. I can't help missing you when you're so far away."