Een dunne lijn

5

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 5

Jade Hamilton

Als ik de bel weer hoor, loop ik de wc uit en ga ik opzoek naar het juiste lokaal. Ik heb vooralsnog besloten om de dag af te maken. Dat is het minste wat ik kan doen. Ik moet sterk blijven en volledig weggaan zou betekenen dat zij winnen. Eenmaal in het lokaal voel ik de blikken van Layla, Caine en Ashton op me branden. Luc klopt op de tafel naast hem, waar ik dan ook zo snel mogelijk heen loop. Ik struikel over iets en beland hard op de vloer. Ik kijk om en zie Layla me aankijken. De rest van de klas lacht, op Luc na. Hij helpt me opstaan en we lopen naar de twee tafels. Caine komt naast mijn tafel staan waardoor ik de andere kant opkijk.

'Wel schattig, jullie twee samen? Alleen een beetje naïef vind je niet?'

'Ten eerste hebben we niets en zijn we gewoon vrienden.' Begint Luc.

'En ten tweede ben jij de naïeve hier. Het maakt je niet uit hoe een meisje is, zolang ze maar een goed lichaam heeft.' Ik sta op en kijk hem strak aan. Niet veel later voel ik een harde klap op mijn gezicht. 'Dus zo reageer jij als je niet tegen de waarheid kan?' Sis ik, terwijl ik over de brandende plek op mijn gezicht wrijf. Deze gast heeft me daadwerkelijk geslagen. Zelfs op de momenten dat ik denk dat hij niet meer kan zakken, bewijst hij toch dat het kan. 

'Nee Jade, ik heb je gewaarschuwd, maar je hebt niet geluisterd.' Sist hij. 'Ik doe het zo nog een keer.'

'Even voor mijn duidelijkheid... Jullie mogen me niet omdat ik niet praat en vervolgens praat ik en dan is het nog niet goed? Ik draag een keer make-up en ook op basis daarvan willen jullie me kleineren. Best komisch eigenlijk.' Caine knikt en grijnst.

'Je bent gewoon niet goed genoeg.' Is wat hij zegt en vervolgens loopt hij weg. De onuitgesproken woorden. De woorden die ze nooit hebben gezegd, heeft hij zojuist gezegd. Het is hatelijk dat hij gelijk heeft. Ik ben niet goed genoeg en weet ook niet hoe ik wel goed genoeg kan worden. Alles wat ik probeer is niet goed genoeg. Het leven zal waarschijnlijk beter zijn als ik er niet meer ben, daar zal ik dan ook snel verandering in brengen.

'Wat denk jij wel niet? Waarom zou je een meisje slaan? Wat voor een zieke geest heb jij wel niet?' Sist Luc die inmiddels naast Caine's tafel staat. Ik was zo diep in gedachte gezonken dat ik niet eens doorhad dat hij weggelopen is.

'Misschien werd ze er wel mooier op?' Zegt hij schouderophalend. De docent komt binnengelopen. Als die gast nou een keer op tijd kon komen, was er waarschijnlijk niets gebeurd. Dan had ik de waarheid niet daadwerkelijk hoeven horen, maar momenteel is mijn zin van het leven ontzettend laag.

Toen de les eenmaal begonnen was, ben ik gaan staren naar mijn boek. Het was op dat moment het interessantste. Het liet me denken aan een boek dat ik vroeger las. Het ging over een meisje dat gepest werd, maar trouw bleef aan zichzelf. Na een tijdje maakte het haar helemaal niet meer uit wat anderen van haar zeiden of dachten. Ze vertelde dat zij haar toch niet kenden. Ze kennen alleen haar naam en daar bleef het bij. Verder dan haar uiterlijk zijn ze namelijk nooit gaan zoeken.

'Kom je?' Vraagt Luc aan me. Ik knik en stop mijn boek in mijn tas. Het hele lokaal is leeg op ons na. We lopen het lokaal uit en gaan naar de kantine. Teresa zit al aan tafel en zwaait enthousiast als ze ons ziet. Luc en ik lopen naar haar toe. Haar blik veranderd meteen als ze me ziet wat me laat zuchten.

'Waarom heb je gehuild?' Vraagt ze me. Heb ik gehuild en als ik gehuild heb, hoe kan ze dat dan zien? Ze haalt een doekje uit haar tas en schuift naar me toe. Ze veegt over mijn gezicht en glimlacht tevreden. 'Je mascara was uitgelopen.' Ik knik enkel en pak het flesje water uit m'n tas. Als ik mijn tas open zie ik mijn telefoon oplichten.

[Louis] 10:07
Ik heb je afgemeld voor je komende uren. Ik ben over een aantal minuten voor school, kom je alvast naar buiten?

Er vormt zich een kleine glimlach op mijn gezicht. Louis is oprecht de beste. Met een aantal woorden weet hij precies wat ik wil. Gelukkig heeft hij zijn gedachte veranderd. 

'Ik ga naar huis.' Vertel ik ze. Luc kijkt me fronsend aan. 'Mijn broer heeft me afgemeld voor de komende lessen. Ik heb even wat tijd voor mezelf nodig.' Mompel ik. Luc knikt begrijpend en slaat zijn armen om me heen. Teresa doet hetzelfde waardoor we in een groepsknuffel belanden.

'Wat een koninklijke knuffel.' Grinnik ik. Ze laten me beiden los en kijken me niet begrijpend aan. 'Castle - kasteel? Bij een kasteel denk je toch aan een koning en koningin?' Ze schudden lachend hun hoofd en ik loop de school uit. Louis staat met zijn auto voor het gebouw en snel stap ik in.

'Draai je hoofd eens naar me toe.' Vraagt hij opeens. Hij kijkt me aan en fronst. Ik draai mijn hoofd, zoals hij vraagt, naar hem toe. 'Wie heeft dat gedaan?'

'Wat is er dan?' Vraag ik hem.

'Je wang is rood en heeft zelfs iets blauwe tint.' Meteen herinner ik me wat er gebeurd is.

'Zo'n persoon noemen de meeste mensen Caine.' Hij balt zijn vuisten en begint met rijden. 'Is Ashley trouwens nog bij ons?' Hij knikt en na een aantal minuten komen we thuis aan. Ik hang mijn jas aan de kapstok en loop meteen door naar boven waar ik op mijn kamer ga zitten. Er klopt iemand op de deur en vervolgens gaat mijn kamerdeur open. Ashley verschijnt en glimlacht even. 

'Je ziet er mooi uit. Waarom heb je je opgemaakt?' Ik haal mijn schouders op.

'Het maakt niet uit wat ik doe, het is nooit goed genoeg.' Mompel ik terwijl er een eenzame traan over mijn wang rolt. Ze slaat haar arm om me heen. Ik zit gewoon op mijn breekpunt, alles wat me mogelijk raakt, raakt me goed. 

'Dat ben je wel. Iedereen is goed genoeg, maar op zijn of haar eigen manier. Geloof nooit dat je het niet bent, want geloven in een leugen verdoet je tijd. Je bent prachtig, Jade. Van binnen en van buiten en geloof me alsjeblieft.' Ik zie Louis vanaf een afstandje glimlachen.

'Ik snap gewoon niet waarom ze zich zo op mijn leven focussen.' Mompel ik nog zachter. Ze zucht en wrijft over mijn arm.

'Jij kan er niets aan doen dat jouw leven veel interessanter is dan dat van hun.' Ik grinnik even. 'Kom je ook naar beneden? Louis en ik wilde een film gaan kijken en we hebben appeltaart.' Ik kijk haar aan. 'Het is geen roman, gewoon een actiefilm of iets.' Ik knik en we lopen naar beneden. Louis zit op de bank en er staan die bordjes op tafel waarop een stukje taart ligt. Ik ga op de bank zitten en leg mijn hoofd op Louis' schouder. Hij legt zijn arm om me heen en drukt een kus op mijn haren.

'Op een dag zal hij zien wat hij daadwerkelijk aan het doen is.'

(Hey, ik wil jullie eigenlijk iets vertellen. Ik weet niet zo goed hoe, maar ik ga het proberen. Als je alleen dit boek leest en je het voor de rest niet boeit, ga terug naar je bibliotheek en lees iets anders, geniet ervan.

De laatste struggle ik heel erg met wie ik ben. Het gaat dan niet zo zeer om hoe ik eruit zie, maar mijn persoonlijkheid. De laatste tijd vergeet ik wie ik ben. Gevoelens heb ik niet meer onder controle en ik voel me dan ook zwaar en zwaar klote. Thuis wordt het me te veel, examenstress komt er ook zeker bij kijken. Vrienden laten hun echte kant zien en dan sta je daar, alleen. Zoekend naar wie je bent omdat niemand je het meer kan vertellen. Ik typ dit, trillend, huilend, niet eens wetend waarom ik jullie dit vertel. Vrienden vertellen me dan ook om hulp te zoeken, of met mijn ouders te praten. Één ding is zeker, ik hoef met niemand te praten en dat heeft zo zijn redenen. En ja, het spijt me dat ik je dit gelezen hebt en dat je je tijd verdoet. Ik hoef geen medelijden of iets. Ik heb alleen wat tijd nodig, ik weet dan ook niet zeker of er veel updates zullen komen of niet. Sorry.)