Een dunne lijn

47

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 47

Jade Hamilton

Het is inmiddels een aantal dagen geleden sinds het ongeluk en vandaag is dan de begrafenis. Ik kan het me nog steeds niet bevatten. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, ik heb nog nooit de dood van iemand ervaren, op mijn oma na. Het is bijna ironie op de manier hoe het gebeurde. We waren net aan het praten wat we moeten doen als iemand van ons er niet meer zou zijn. 

Ik open mijn kast en zie Louis naast me staan. Hij is keurig in pak gekleed, ik heb hem nog nooit zo netjes gezien. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn haar. Hij geeft me een bemoedigend knikje. Ik pak een zwart jurkje uit de kast en laat het Louis zien. Hij knikt. Ik kleed me om en borstel mijn haar nog een keer door. Make-up zou waarschijnlijk heel weinig zin hebben aangezien het toch zal uitlopen. Caine vindt me sowieso mooier zonder make-up.

We komen aan en ik zie allemaal vrienden en familie van Caine staan. Ik zie ook Luc en Teresa staan. Ze kijken om zich heen en als ze mij zien staan, rennen ze meteen naar me toe. Ze slaan hun armen om me heen.

'We knuffelen je ook omdat we je gemist hebben.' Ik glimlach zwak. 'Het spijt me zo voor wat er is gebeurd.' Ik knik en kijk naar de grond. Ik voel een hand op mijn rug en zie dat Louis achter me staat.

'Kom, we gaan bij Caine's familie zitten.'

'Lou, alleen familie mag daar zitten.'

'We gaan er gewoon bij zitten. Kom mee.' Ik loop hem achterna en ga naast de moeder van Caine zitten. Ze kijkt me aan en geeft me een gebroken glimlach. Het duurt nog maar even voordat ik daadwerkelijk begin te huilen. Het is opeens zo werkelijk.

Na een korte herdenking is het tijd voor een aantal om hun grafrede voor te lezen, waaronder ik. Ik moest het wel doen, hij is tevens mijn vriendje. Hij zou hetzelfde doen voor mij. Na een klein halfuurtje word ik omgeroepen. Ik loop met trage passen naar de juiste plek toe en leg met trillende handen het blaadje voor me neer. Ik schraap mijn keel en kijk de zaal rond. Caine had veel vrienden en familie. Ik slik een brok in mijn keel.

'Caine was altijd iemand die ik haatte. Ik mocht hem niet, echt niet. Hij was een pestkop, mijn pestkop. We kregen een weddenschap om elkaar niet leuk te gaan vinden en we zijn van elkaar gaan houden. Je hebt me dingen laten zien, je hebt me dingen anders laten bekijken. Je hebt mijn leven gered en ik zou willen dat ik terug had kunnen doen. Ik zag hoe je hartslag steeds iets langzamer ging en je wegviel en ik wist dat dat moment vroeg of laat zou komen, maar niet nu, niet op deze manier. Je bent oprecht het beste wat me overkomen is. Ik kan me nog herinneren dat we samen op vakantie gingen en dat dat precies aan jouw gedachte heeft voldaan. Je was een persoon op wie ik eigenlijk nooit zo snel verliefd zou worden, maar toch is dat gebeurd. Je liet me inzien hoe mooi je van binnen was.' Langzaam rollen de tranen over mijn wangen en begint mijn stem te trillen. 'Ik kon niet vaak genoeg zeggen hoe veel ik nou eigenlijk van je houd. Je was, hoe cliché het ook klinkt, het beste in mijn leven en ik wilde je ook echt niet kwijt. Ik vond het leuk hoe je zo beschermend over me was en hoe jaloers je kon zijn. Dat liet me anders denken. Normaal zou ik het irritant vinden, maar het was voor mij een teken dat je echt van me hield. Het ironische is nog dat voor het ongeluk, je vroeg wat ik zou doen als je opeens weg zou zijn. Ik zei dat ik waarschijnlijk dagenlang ging huilen en geen ander ging zoeken. Hij zei juist dat ik een ander moest zoeken, omdat ik het verdien om gelukkig te zijn. Hij had oprecht een hart van goud. Hij was mijn trots en inspiratie. Hij was het persoon van wie ik het meeste houd. Hij is mijn vriendje. Ik hoop dat je een beter leven hebt daarboven liefje. Vergeet niet wie ik ben en dat ik van je houd. Op een moment kruisen onze werelden elkaar weer, je bent nog niet van me af aardappel.' Ik haal mijn neus op en de weg terug naar mijn plek, breek ik. Tranen rollen over mijn wangen en luide snikken verlaten mijn mond. Louis en de moeder van Caine omhelzen me.

'Je hebt het goed gedaan, zusje.'

'Inderdaad, het was heel mooi, Jade.'

Nadat iedereen heeft gesproken, komt er muziek op. Caine's favoriete lied. Tranen rollen over mijn wangen en lijken niet te stoppen. Ik zou Caine hoe dan ook ooit kwijtraken, maar ik had nooit gedacht dat dat op deze manier zou zijn.

We staan allemaal op en volgen de mensen die de kist dragen. De kist wordt naar beneden laten zakken en als het ligt kijk ik naar Louis. Hij houdt me vast. Ik pak de roos die ik had en geef een kus op het kroonblad waarna ik het op de kist gooi.

'Ik hou zoveel van je, Caine..' Mompel ik zachtjes. De dierbaarste personen gooien er een handje aarde op, waaronder ik. Caine's moeder stond erop.

Nadat de ceremonie is afgelopen, knuffel ik Louis.

'Ik wil Caine..' Louis houdt me stevig vast en opnieuw begin ik te huilen. Ik voel een hand op mijn schouder die ervoor zorgt dat ik me omdraai. Ik kijk recht in de ogen van Caine's moeder.

'Kom je af en toe nog wel gewoon langs?' Ik knik en glimlach waarna ik haar omhels. 'Je mag altijd langskomen oké? En ik weet dat ik dit nu te vroeg zeg, maar stel je krijgt binnenkort een vriendje, neem hem dan gewoon mee.'

'Ik wil geen nieuw vriendje, ik wil Caine.' Louis slaat zijn armen om mijn lichaam heen. 'Hij zei dat ik gelukkig moest blijven, gelukkig moest worden met iemand anders omdat ik dat verdiende, maar hij is mijn geluk. Mijn geluk is weg.'

'Dat is het niet liefje. Geluk is te vinden in een klein hoekje. Soms is het moeilijk te vinden, maar jij komt er wel Jade. Ik geloof in je.' Ik knipper waardoor er tranen over mijn wangen rollen.

'Mag ik misschien mee naar jullie huis, ik wil gewoon in zijn kamer zijn.'

'Natuurlijk, Louis, wil jij ook mee?'

'Als dat niet te veel moeite is.'

*

Bij zijn huis aangekomen, loop ik meteen zijn kamer binnen. Het ruikt nog steeds naar hem. Mijn vingertoppen glijden over het dekbed heen. Ik loop richting het raam en glij uit. Ik weet mijn evenwicht te behouden en kijk naar de grond. Ik zie een gevulde condoom liggen. Een kleine grinnik vult de ruimte. Hij ruimt dat bijna nooit op. Een traan rolt over mijn wang. Ik kijk uit het raam en vervolgens loop ik weer door de ruimte heen. Ik pak een fotolijstje vast. Een foto van Caine en mij. Ik ga op zijn bureaustoel zitten en open een lade. Mijn blik valt op een envelop. Ik draai het om, om vervolgens mijn naam te zien staan op de envelop. Ik haal de brief die erin zit eruit.

Liefste Jade,

Ik schrijf voor het eerst een brief en speciaal voor jou. Het is nu dan ook wel de vraag of ik je dit ooit zal geven. Normaal doe ik dit nooit. Niet dat ik ook eerder een echte vriendin heb gehad zoals jij. Je bent oprecht het beste wat me is overkomen. Ik hou zo onwijs veel van je.

Maar nu waar ik deze brief nu daadwerkelijk voor schrijf is voor je verjaardag. Zoals je hebt gezien, heb ik je maar een grote teddybeer gegeven met mijn trui aan. Het stond dus voor een lange tijd in de waskamer en ik heb elke dag mijn parfum erop gespoten zodat het naar mij zou ruiken. Ik weet dat je dat echt geweldig vindt.

Ik hou ervan hoe je kijkt als je mijn trui aan hebt en ik weet zeker dat je die trui zo snel mogelijk van die beer aftrekt en het zelf aandoet, want daar zie ik je wel voor aan. Nu dat ik zelf ook ongemakkelijk wordt van deze brief, besluit ik het maar te eindigen.

Ik hou van je,

Caine x

Ik veeg verloren tranen van mijn wangen af. Ik open de kast en pak een trui van Caine. Bijna mijn hele kast bestaat uit zijn truien, maar deze droeg hij vaak. Ik loop richting de waskamer en zie inderdaad de grote teddybeer staan. Ik pak het op en loop vervolgens naar beneden. Ik laat de anderen de brief zien. Elke dag dat we uit elkaar zijn geweest heeft hij dit gedaan. Hij heeft mij al die tijd gewild. 

'Geef hem een mooi plekje.' Ik knik.

'Dat heeft hij al.'