Een dunne lijn

14

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 14

Jade Hamilton

Het is een week later en ik kan toegeven dat het een stuk beter gaat. Mijn zelfbeeld begint te veranderen in een positieve manier. Ook heb ik Luc en Tess ingelicht. Caine weet nergens van, het is wel zo dat hij me erop toe zag, maar in de week dat ik "ziek" thuis ben heeft hij ook geen bericht gestuurd. Niet dat ik dat van hem kan verwachten. waarschijnlijk heeft hij de tijd van zijn leven nu dat ik er niet ben. Nu hoeft hij niet te doen alsof. 

'Kom je mee? Het ontbijt begint zo.' Ik knik en loop met Hailee mee. Inmiddels heb ik haar ingelicht over alles wat er met Caine is gebeurd. We lopen de trap af en ik zie Hailee kleuren. Ik kijk om me heen en zie Tyson tegen iemand praten. Laatst hebben we wat gepraat, hij is een leuke jongen, vooral voor Hailee. 

'Hey Tyson.' Hij lijkt het niet te horen.

'Niet zo hard.' Sist ze. Ik grinnik en loop sneller de trap af waarna ze mijn voorbeeld volgt. We staan bijna naast Tyson. Ik duw haar tegen hem aan en ze vallen beiden op de grond. 'Sorry, ik werd geduwd.' Ze kijkt me dodelijk aan. Ik wist niet eens dat ik zoveel kracht in mijn armen had.

'Het maakt niet uit. Is het oké als ik bij jullie kom zitten? Quinn is ziek en Kyle is bij hem en krijgt daar z'n ontbijt.' Ik knik, terwijl Hailee verstijfd. Ik trek haar lachend mee en Tyson kijkt me even veelbelovend aan. De blik negeer ik en ik loop richting het buffet. Ik schep mijn bord bijna helemaal vol en loop door naar de tafel. Liam komt even bij onze tafel gehurkt zitten en hij glimlacht.

'Hoe erg ben ik?' Ik frons even. 'Hoe graag wil je hier weg? Je doet het echt goed.' Ik glimlach. Hij pakt een aardbei van mijn bord en eet het op.

'Jade, kan je even meelopen?' Vraagt Tyson. Ik knik verward en loop met hem mee. 'Zal ik Hailee op date vragen? Ik bedoel we kennen elkaar al heel lang en ze is echt geweldig. Ik wil zo graag dat ze mijn vriendin word, ik wil uit deze friendzone.'

'Ik kan je verzekeren dat ze daar geen nee op gaat zeggen.' Hij glimlacht en we lopen beiden terug. Hailee kijkt me even jaloers aan, maar ik wuif het weg. Ik wil hier niets over vertellen. Meteen eet ik mijn eten op, ik heb dus echt honger. In de stille eetzaal, waarin iedereen eet of probeert te eten gaat mijn telefoon af. Vanbinnen vervloek ik mezelf. Als je telefoon overgaat moet je met de speaker opnemen of het bericht hardop oplezen. Ik zet mijn telefoon op de speaker en bijt op mijn lip. Het is een domme regel, maar tijdens het eten bevorderen ze ons om met elkaar te praten en geen aandacht te besteden op je telefoon. Vooral omdat er op sociale media het verkeerde beeld wordt gegeven.

'Jade, waar ben je? Je bent al een week lang niet op school.' Ik voel tranen achter mijn ogen branden. 'Jade? Je zou op zich wel mogen praten.' Ik gooi mijn telefoon op tafel en loop de zaal uit. De tranen lopen over mijn wangen. Zo snel mogelijk ren ik naar de kamer en verstop ik mezelf in m'n kussen. Dit is zo'n soort moment dat herinneringen je overspoelen en je er niets aan kan doen. Ik weet niet eens zo heel goed waarom ik hier zo emotioneel van word. 

'Jade, ben je hier?' Een kleine snik verraad waar ik ben. Liam en Hailee staan voor me.

'Waarom ben je zo overstuur?' Vraagt hij me.

'Ik heb hem niet verteld waar ik ben en ik ben bang wat hij zal denken. Ik kan toch niet zomaar zeggen dat ik in een kliniek ben?' Liam wrijft over mijn schouder. Hailee haalt mijn telefoon tevoorschijn, nog steeds bellend met Caine. Ze geeft mij de telefoon.

'Zit je echt in een kliniek, voor je gezondheid?' Vraagt hij. Zijn stem klinkt anders door de telefoon. Ik wil zijn stem horen, ik wil hem hier zien. Hij wist er als eerste vanaf en ik durfde hem gewoon niets te vertellen. Ik voel me simpelweg laf dat ik dat niet durfde, maar anderzijds weet ik niet of hij deze informatie met anderen deelt. 

'Ja.' Zeg ik zachtjes. 

'Ik kom nu langs, ik wil met je praten.'

'Maar je moet een afspraak ma-', Ik wil mijn zin afmaken, maar ik hoor dat hij heeft opgehangen. Met wat verdronken gedachtes loop richting Hailee en Liam die in de woonkamer zitten. 'Hij is nu onderweg hierheen en ik wilde hem zeggen dat hij een afspraak moest maken, maar hij hing op.'

'Het komt wel goed, ik zorg wel dat hij hierheen komt. Hoe lang duurt het van zijn huis naar de kliniek?'

'Misschien een halfuur?' Hij knikt. 'Maar hij weet niet waar ik zit.' Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond.

'Wil je hem niet zien dan?' Vraagt Hailee me.

'Ik wil hem zo graag niet zien, dat ik ernaar verlang om hem te zien. Ik haat hem zo erg dat ik ervan hou om hem te haten.' Ik zucht.

'Je bent verliefd op hem.' Vertelt Liam.

'Ik heb geen gevoelens voor hem.' Tyson komt de kamer binnen en heeft een bord eten in zijn hand. Hij geeft het aan me en ik glimlach zwak. 'Dank je.' Ik eet de aardbeien op en ga op de bank zitten. Vervolgens eet ik de twee croissantjes en kijk ik Tyson aan. Hij loopt naar Hailee toe en Liam komt naast me zitten als ze weglopen.

'Oké, wat mis ik?' Vraagt hij me terwijl hij net als ik de twee nakijkt. 

'Tyson gaat Hailee op date vragen.' Hij glimlacht. Mijn telefoon gaat opnieuw over en ik neem op.

'Tess vertelde me waar je was, welke kliniek, maar ik kom niet binnen.' Ik hang op en kijk Liam aan.

'Hij is beneden.' Liam knikt en loopt weg. Tyson loopt het de kamer ook uit en Hailee komt met een grote glimlach op de bank zitten.

'Hij vroeg of ik mee wilde op date.'

'Weet ik, hij vroeg het vanochtend ook aan mij.' Ze kijkt me even aan. 'Nee nee nee,' zeg ik gehaast, god ik wil niet dat ze het verkeerde idee krijgt. 'Niet op die manier. Ik bedoel dat hij aan mij vroeg of jij het oké zou vinden als hij jou op date zou vragen.' Ze knikt en omhelst me. Wanneer ze me loslaat, kijkt ze me aan.

'Je hebt bezoek.' Ik draai me om en zie Caine staan. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij slaat zijn armen om me heen en ik knuffel hem terug. Is dit onze eerste knuffel? 'Ik ga wel naar de slaapkamer.'

'Nee ik ga daar wel heen, geniet jij maar van de tv.' Grinnik ik. Ze glimlacht dankbaar en gaat weer op de bank zitten. Caine pakt mijn hand en ik neem hem mee naar de slaapkamer. Ik neem plaats op het bed en hij naast me.

'Dus je bent het echt gaan doen? Je hebt echt mijn advies opgevolgd?' Ik knik. 'Dat is ook voor het eerst.' Ik schud lachend mijn hoofd.

'Iedereen hier is zo trots op me. Ik ben hier pas een week, maar er zijn geruchten dat ik hier binnenkort al weer weg mag omdat ik zo goed bezig ben.' Grinnik ik.

'Wil je je buik laten zien?' Ik sta op en til mijn shirt een klein stukje omhoog. Hij glimlacht breed. Ik ben veel aangekomen sinds ik hier ben. 'Ik ben trots op je.' Hij trekt me op zijn schoot. Hij weet hoe mager ik een week geleden was, dus hij wilt gewoon verschil zien, ik neem het hem niet kwalijk.

'Met praten bedoelde je niet praten, of wel?' Hij knikt en drukt zijn lippen tegen de mijne aan. Hij duwt me in het matras en zijn hand glijdt over mijn heup heen. Hij drukt een aantal kusjes in mijn nek en ik huiver. Ik sluit mijn ogen. 'Caine,' Kreun ik zachtjes, mijn hand gaat door zijn haar waar ik zachtjes aan trek. Dit voelt zoveel beter dan ik zou mogen toegeven. 

'Mijn moeder vroeg wanneer ze je weer zou zien.' Hij stopt met de kleine kusjes geven waardoor ik mijn ogen open. Hij heeft een kleine grijns op zijn gezicht.

'Ik doe echt m'n best om hier zo snel mogelijk weg te komen, maar ik heb nog zoveel wiskunde huiswerk en ik snap het niet.'

'Je gaat van het ene onderwerp naar het andere.' Hij grinnikt. 'Ik kan je wel helpen met wiskunde, het is niet zo moeilijk.'

'Niet zo moeilijk zegt 'ie dan.' Ik rol met mijn ogen en vervolgens kijk ik hem weer aan. 'Maar als je kan helpen, graag.' Hij knikt en gaat van me af.

'Je smaakte naar aardbeien.' Zegt hij opeens. Ik grinnik even en pak het huiswerk dat ik moet maken. Hij legt het uit maar het enige waar ik mijn aandacht op kan richting is zijn aanwezigheid, zijn stem. Zijn stem dat mij kalmeert en dat is het enige dat ik nu nodig heb.