Een dunne lijn

4

EEN DUNNE LIJN
HOOFSTUK 4

Jade Hamilton

Nadat ik  zaterdag meerdere kleren had gekocht, begon ik toch te twijfelen. Is het wel zo verstandig om me ineens te veranderen? Misschien zullen ze wel meer lachen als voorheen. Misschien maken ze wel meer opmerkingen dan dat ze eerder deden. Ik trek mijn nieuwe kleren aan en glimlach in mijn spiegelbeeld. Misschien ben ik het wél waard. Ik moet me gewoon minder van hen aantrekken. Zodra ik ook make-up heb aangebracht, kijk ik nog even in de spiegel. Ik haal mijn haar de knot die ik nog in had eruit en kam mijn haar door. Vandaag gaat het een keertje los. Beneden aangekomen kijkt Louis me glimlachend aan.

'Je ziet er prachtig uit.' Vertelt hij me. Ik glimlach en pak mijn kapotte tas en hang die over mijn schouder. Mijn moeder heeft me uitgelegd hoe ik het moet naaien. Het zal waarschijnlijk niet heel lang heel blijven, maar iets is beter dan niets. 'Zal ik je brengen?'

'Kom je dan zelf niet te laat?' Hij schudt zijn hoofd waardoor ik knik. Hij staat op en we lopen naar zijn auto.

Op school aangekomen, loop ik naar binnen. Ik ben zenuwachtig over wat anderen van me zullen denken. Als ik de eerste stap naar binnen zet, voel ik gelijk dat er allemaal blikken op me gericht zijn. Het bloed stijgt naar mijn wangen en ik loop snel door. Ik open mijn kluisje en hoor de stem van Teresa achter me. Ik draai me om en er ontstaat een grote grijns op haar gezicht.

'Waar is Jade en wat heb je met haar gedaan?' Ik kijk verlegen naar de grond en sluit mijn kluisje. 'Je ziet er echt heel mooi uit. Ook zonder make-up, maar goed. Je moet echt vaker je haar los doen, het staat je prachtig.' Opnieuw stijgt het bloed naar mijn wangen. Ik krijg niet vaak complimenten en weet dus ook niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Luc komt aanlopen en bij het zien van mij fluit hij. Ik grinnik en Teresa geeft hem een stoot.

'Zullen we naar de les gaan?' Ik knik en precies dan weerklinkt de bel door de gang. We lopen naar het juiste lokaal en alle blikken zijn op mij gericht. Luc leidt me naar de een plek en komt naast me zien.

'Nou tongloos heeft make-up uitgevonden.' Lacht Layla, het zal ook eens niet. 

'Ik dacht al wat zit er op haar gezicht.' Gaat Ashton erin mee. Luc wrijft met zijn hand over mijn rug, maar ik sla zijn arm weg. Hij kijkt me geschrokken aan.

'Ik hoef geen medelijden.' Sis ik.

'Ik wil je alleen maar helpen.' Fluistert hij zachtjes. Ik weet ook wel dat hij het goed bedoelt, maar ik hoef echt geen medelijden. Vooral niet waar zij bij staan. Het laat alleen maar zien hoe zwak ik ben en ik heb daar echt geen zin in. Zij hoeven mijn zwakte niet te zien.

'In vervolg moet je het niet meer doen, het staat je niet.' Gaat Layla erin door.

'Het staat jou ook niet, maar toch probeer je er elke dag moeite voor te doen. En dan heb ik nog niet eens gezegd dat je gezicht oranje is.' Ze draait zich volledig naar mij om en leunt op de tafel waar ik aan zit.

'Maar we verschillen in een ding. Ik ben wel mooi.' Ik sta ook op. 'En ik ben dun.' Maakt ze haar eigen verhaal af. Als ze echt zo mooi is als dat ze zegt, had ze niet zoveel make-up gedragen.

'Heb je dat van je moeder te horen gekregen? Of van Caine die je aan het aflikken was?' Haar blik gaat van kwaad naar woedend. Een stomme grijns verschijnt op mijn gezicht. Caine komt er nu ook bij staan.

'Misschien moet je weer terug gaan naar je oude stille zelf, zonder al die troep op je gezicht. Je wordt er niet mooier op, neem dat van me aan.' Zijn ogen glijden over mijn lichaam en ik trek mijn wenkbrauw op.

'Gelukkig vroeg niemand om jouw mening.' Mompel ik terwijl ik met mijn ogen rol. Hij beent naar me toe en duwt me tegen de muur aan.

'Sla niet zo'n toon tegen me aan.' Hij duwt zijn hand tegen mijn keel aan en laat me vervolgens los. 'Nog één keer en het is klaar met jou.' Vertelt hij me. 'Die kleren maken je trouwens dik.' Luc staat op en kijkt Caine aan.

'We weten en zien allebei dat ze niet dik is en dat ze met haar figuur gemakkelijk model zou worden. Ze heeft een beter figuur dan elke meid die jij ooit gedaan hebt.' Het is een lief gebaar. Luc heeft geen idee hoeveel meisjes hij gedaan heeft, maar elke dag verspreiden zich nieuwe geruchten over hem.

'Jij moet oppassen.' Zegt Caine, die probeert dreigend over te komen door met zijn vinger naar Luc te wijzen.

'Sorry, ik houd niet zo van kinderen.' Antwoord Luc. Ik grinnik waardoor ik een dodelijke blik toegeworpen krijg.

'Je kan me veel vertellen, maar als je dat niet grappig vond heb je geen gevoel voor humor.' Hij negeert mijn opmerking en loopt weg. Luc gaat zitten en ik ook. Vervolgens richt hij zich op mij.

'Je moet ze negeren, je bent hartstikke mooi.' Ik glimlach zwak en probeer me te focussen op de les. Ergens had ik de hoop dat ze me eindelijk zouden accepteren nu ik er anders uitzie. Vanuit mijn ooghoek zie ik Caine deze kant opkijken. Hij kijkt naar Layla en ze wisselen een aantal blikken uit. Ik pak mijn flesje water en voel een harde stoot in mijn buik waardoor ik mijn water uitspuug. 

'Waar was dat goed voor?' Sist Luc boos. Hij kijkt naar Layla. Ik duw mijn tafel terug naar de plek waar het oorspronkelijk stond. Serieus een tafel tegen mijn buik duwen? Als dat het beste is dat je hebt doe je het ook niet goed. De docent loopt het lokaal in met een kop dampende koffie.

'Ik hoop dat je stikt in Caine's tong.'

'Dat was de slechtste comeback ooit. Heb je niets beters?'

'Jij verdient niets beter.'

'Jade, Layla. Stilte graag.' Ik kijk even naar Luc en vervolgens naar mijn tafel. Mijn huiswerk is nat door het uitgespuugde water. Ik zucht geërgerd en zie Layla voor me lachen. Ik pak mijn spullen en loop het lokaal uit. Ik hoor dat mijn naam geroepen wordt, maar ik negeer het volledig. Automatisch pak ik mijn telefoon en bel ik Louis op.

'Hey Jade, waarom bel je?'

'Ik trek het echt niet meer.' Fluister ik. 'Ik probeer voor mezelf op te komen. Ik verander mezelf, maar niets lijkt te werken.' Er rolt een warme traan over mijn wang.

'Laat ze praten, Jade. Ze verdienen je aandacht niet. Ze weten de waarheid niet, ze weten niet wat voor een geweldig persoon je werkelijk bent.'

'Dank je, Louis.'  Mompel ik zacht.

'En als je thuiskomt wacht er, hopelijk, een heerlijke appeltaart op je.' Ik grinnik. Zijn vriendin houdt van bakken, Louis veel minder maar hij vindt het allang goed als ze tijd doorbrengen met z'n tweeën.

'Dan zie ik je straks.' Ik hang op en hoor de bel, waardoor ik de wc snel inloop. Niemand hoeft me te zien en de rest van de dag zal ik ook niet hier zijn. Ik kan gewoon spijbelen zonder dat mensen het doorhebben. Ik wilde Louis eigenlijk vragen of hij me kon ophalen, maar hij staat erop dat ik de schooldag afmaak, maar ik kan het echt niet. Ik sluit mezelf op in een wc hokje en voel de warme tranen over mijn gezicht rollen. 

Niet enkel hun woorden maken mij kapot, maar ook mijn gedachtes. Het is een stapel die elk moment kan omvallen en momenteel zit het op het randje. Ik wil niet meer doorgaan als dit is hoe het leven eruit ziet.