Een dunne lijn

15

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 15

Jade Hamilton

De geruchten waren waarschijnlijk waar ook. Ik zit hier nu inmiddels vier weken en zelfs begeleiders praten over mij. Er komen steeds meer verhalen naar boven met dat ik naar huis mag en om heel eerlijk te zijn, ik wil niets liever. Liam komt de kamer binnen gelopen en neemt me mee. Ik heb geen idee waar we naartoe gaan, maar het zal vast wel goed zijn. 

'Waar gaan we heen?' Vraag ik hem. 

'Je weet toch nog hoeveel je woog toen je hier aankwam?' Ik knik. 'We gaan nu kijken hoeveel je weegt en op basis daarvan mag ik een besluit nemen of je mag gaan.' Ik knik en we komen in het kleine kamertje aan. Het veelbelovende kamertje.

'Je broek en vest moeten uit. Je mag je shirt aanhouden.' Ik knik en doe wat hij zegt. Het zou hem toch niet uit moeten maken, hij valt op mannen. Daarnaast doet hij je echt niets sinds hij een schat van een mens is.  Ik ga op de weegschaal staan en hoor het ding piepen. Liam kijkt me aan en er groeit een glimlach op zijn gezicht. 'Pak je koffers maar in, Jade.' Ik omhels hem meteen en doe vervolgens mijn kleren aan. Ik ren terug naar mijn kamer en omhels Hailee.

'Ik mag weg!' Ze glimlacht en we springen beiden in de rondte. 'Ik ga Caine verrassen, hij zal het nooit geloven dat ik zo vroeg al weg ben.' Ze kijkt me geniepig aan. 

'Dus in plaats van je moeder ga je naar Caine?' Ik rol met mijn ogen waarna ik lach. 'Ik ga je missen.'

'Ik jou ook, maar ik kom je opzoeken, oké?' Ze knikt. 'Bel me wanneer je echt hulp nodig hebt of als je me mist of wanneer je weg mag of met updates over Tyson. App me maar gewoon. Ik kom je sowieso snel opzoeken.' Ze knikt opnieuw. 'Maar ik moet m'n koffer inpakken, kan je me helpen?' Ze knikt en we lopen naar de koffer.

'Hoe ga je eigenlijk naar huis?' Vraagt Hailee nadat we klaar zijn met mijn koffer. Mijn hoofd valt neer. Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht.

'Ik breng haar.' Vertelt Liam.

'Heb je geen sessies vandaag?'

'Pas om drie uur.'

'Kom, dan gaan we.' Zegt Liam. Ik omhels Hailee nog een keer en loop vervolgens weg. We stappen in Liams auto en nadat ik Caine's adres heb doorgegeven, rijden we daarnaartoe. Na een halfuurtje staan we voor zijn huis. Ik kijk even naar Liam en omhels hem.

'Bedankt voor al je hulp.' Zeg ik Liam.

'Nee Jade, jij bedankt. Jij bent een inspiratie voor ons allen.' Ik glimlach. 'Kom je binnenkort nog een keer langs?' Ik knik meteen en loop de auto uit. Ik open de kofferbak en haal mijn koffer eruit. Nu gaat het net lijken alsof ik bij hun wil gaan slapen. Ik druk op de bel en zijn moeder verschijnt in de deur.

'Hey, wat kom jij nou doen? Caine vertelde me dat je in een kliniek zat om aan je gezondheid te werken.' Ik knik. Hij heeft het dus wel over me gehad. Ik hoop dat hij het alleen tegen zijn ouders heeft verteld en niet tegen de hele school. 

'Ik mocht weg en ben helemaal klaar. Natuurlijk krijg ik de komende weken nog een check, maar dat gaat goed komen.' Ze glimlacht.

'Is dit ook de reden dat je meerdere keren misselijk was na het eten?' Vraagt ze me. Ik knik beschaamd. Ze laat me binnen. Ik laat de koffer in de gang staan en we lopen naar de woonkamer waar we op de bank gaan zitten.

'Ik schaamde me dood. Het eten was dan ook heel lekker, maar ik wist niet hoe ik het moest brengen. Uiteindelijk was het Caine die me liet inzien hoe slecht ik er nou werkelijk aan toe was. Ik durfde het alleen niet zelf te denken of zeggen.'

'Dat snap ik volledig. Het is ook wel eng om zoiets mee te maken lijkt me hoor. Je zou deze dingen liever voor jezelf willen houden.' Ik knik.

'Het viel Caine meteen op. Op school had ik geen eten bij mij en vanaf die dag is hij me volgens mij echt in de gaten gaan houden.' Grinnik ik.

'Ik ben zo blij dat hij nu eindelijk een leuke vriendin heeft. Af en toe zie ik een meisje, dat is dan ook wel echt wat langer geleden. Zij bleven maar voor één dag. Toen was Caine spontaan voor een dag weg. Waarschijnlijk wilde hij net als elke jongen gewoon seks. Daarover gesproken hebben jullie al..?' Ik voel mijn wangen branden bij het onderwerp, maar schud mijn hoofd. Moet ik dit werkelijk waar met zijn moeder bespreken?

'Ik vind trouwens echt dat u moet weten dat u een geweldige vrouw bent met een geweldige persoonlijkheid.' Glimlach ik. 

'Dat zeg je niet om te slijmen, toch?' Grinnikt ze.  

'Nee, helemaal niet.' Grinnik ik. 'Ik geef amper complimenten, dus als ik het doe, doe ik het niet om te slijmen.' Ze omhelst me en glimlacht nogmaals.

'Dankjewel lieverd. Ik ben blij dat Caine iets met jou heeft. Normaal komt hij met allerlei poppen aan.' Ik grinnik. Één van die poppen zou vast Layla moeten zijn.

'Ik hoop dat u het niet erg vind als ik naar Caine ga?' Ze schudt haar hoofd. 'Waar moet ik heen? Ik heb de kunst om hier te verdwalen.'

'Drie trappen op, naar links, de hoek om en dan de vierde deur aan de rechterkant.' Ik probeer de stappen te volgen, maar het mislukt. 'Ik loop wel mee.' Ze grinnikt en we lopen samen naar zijn kamer. Daar aangekomen zie ik dat hij gefocust naar zijn computerscherm kijkt. Ze glimlacht even en loopt dan weg. Ik loop de kamer binnen en sla mijn armen om hem heen.

'What the-' hij draait zich om en kijkt me aan. 'Je bent terug.' Hij gooit zijn controller op de grond en tilt me op. Hij drukt zijn lippen op mijn wang en glimlacht.

'Ik ben vanochtend weggegaan en ik wilde hierheen. Ik heb net nog een halfuur met je moeder zitten praten.' Hij glimlacht en zet me op de grond.

'Wil je een rondje draaien?' Ik draai een rondje en kijk hem aan. 'Je hebt nu echt een goede kont.' Ik zucht en kijk een andere kant op. 'Wat nou? Daar moet je trots op zijn.' Ik schud lachend mijn hoofd. Hij veegt een plukje haar uit mijn gezicht en drukt langzaam zijn lippen op die van mij. Nu is het Dylan O'Brien. Hij loopt naar achter en ik voel iets op mijn knieën waardoor ik achterover val. Als ik merk dat ik een zachte landing heb, zie ik pas in dat het zijn bed is waar ik op lig. Zijn hand gaat onder mijn shirt.

'Blijf je eten?' Vraagt hij. Ik knik en druk mijn lippen weer op de zijne. Ik voel de knoopjes van mijn blouse langzaam losgaan.

'Caine...' Begin ik.

'Sorry.' Zegt hij meteen. Ik glimlach zwakjes en ga rechtop zitten.

'Wat heb je eigenlijk ooit in Layla gezien?' Vraag ik hem. Ik weet niet eens waarom ik het vraag, maar ik ben toch wel nieuwsgierig. 

'Tieten.' Ik bijt op mijn lip om mijn lach in te houden, maar het mislukt. Hij grinnikt en staat op van het bed. 'Wil je meespelen?' Hij houdt zijn controller omhoog.

'Maar ik ga verliezen, ik weet niet hoe het moet.'

'We hebben genoeg tijd.' Hij zet zijn tv aan en start het daarop. Hij zet de computer uit en geeft me een controller. Hij legt uit waar alle knopjes voor zijn en begint vervolgens een rondje. Al met al heb ik dat niet slecht gespeeld. Caine had tachtig punten en ik vijftig. Ik ben gewoon niet zo van de games, maar het is leuk om te zien dat hij er wel gepassioneerd over is. 

'Speel het alleen. Ik ben moe.' Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en voorzichtig vallen mijn ogen dicht.