Een dunne lijn

11

EEN DUNNE LIJN
HOOFDSTUK 11

Jade Hamilton

Het is inmiddels een aantal dagen later. Nadat ik gegeten heb bij Caine heb ik verder niets meer gegeten. Dan bedoel ik ook echt helemaal niets. Dit is het beste, de calorieën die ik de afgelopen jaren heb opgestapeld kunnen op deze manier ook wel afbranden hoop ik. Niemand weet hoe ik me voel en ze weten me dan ook geen advies te geven. De enige die er een beetje van weet is Caine, maar ook hij weet niet hoe mijn gedachte erom heen zit. 

Caine komt aanlopen. We zijn vandaag weer naar zijn huis toegegaan. Het valt eigenlijk nog best wel mee hoe erg ik het haat. Het is eerlijk gezegd best wel relaxed. Het is heel apart om maar voor drie mensen zo'n groot huis te hebben. Als ik hem was zou ik niet eens op mezelf willen wonen. Ik kijk om me heen en mijn zicht blijft hangen bij diverse schilderijen op de muur. 

'Kom je?' Vraagt hij. Ik knik en loop naar hem toe de vele gangen door. Als ik fotolijstjes zie, blijf ik stilstaan. Het zijn foto's van toen Caine jonger was. Het is onwijs schattig. Er groeit een kleine glimlach op mijn gezicht. Hij had onwijs schattige kuiltjes in zijn wangen. Af en toe heeft hij die nog steeds, maar niet meer zo zichtbaar als hoe ze hier waren. Ik draai me om en zie Caine nergens meer staan.

'Caine?' Ik loop een aantal gangen door, om hem te vinden, maar ik heb geen idee waar ik ben en ik heb Caine ook niet gevonden. Ik ben zojuist verdwaald in een huis. Ik grinnik even, ik ben letterlijk verdwaald in een huis. 'Caine?' Probeer ik nogmaals. Ik loop nog verder door en geef de hoop op. Mijn telefoon gaat over, Caine belt. Deze gozer is ook gewoon echt te lui om me te zoeken. In plaats van even terug lopen, is hij aan het bellen.

'Jade, waar ben je?'

'Onder je bed.' Hij begint te lachen. 'Ergens verdwaald in je huis, ik heb geen idee waar.' 

'Blijf waar je bent, ik kom je zoeken.' Hij hangt op. Ik draai me om en zie nog meer foto's. Het zijn alleen maar foto's van Caine. 'Hier ben je.' Ik draai me om en zie Caine grijnzend staan.

'Lach me maar uit.' Zucht ik hopeloos. Hij loopt naar me toe en tilt mijn kin op. Zijn lippen raken zachtjes de mijne, Niall Horan dit keer. Zijn hand ligt op mijn kont waar hij in knijpt. 'Moest dat?' Hij knikt. Het verbaast me dat daar iets is om vast te houden. 

'Ik heb er nog over gepraat met je.' Ik schud lachend mijn hoofd. Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar zijn kamer. Ik ga op zijn bed liggen en kijk hem even aan. 'Ben je moe?' Vraagt hij me. Ik knik.

'Ik word moe als ik door een doolhof ga.' Hij lacht.

'Ga slapen, ik maak je straks wel wakker.'

'Wat ga jij dan doen?' Hij wijst naar zijn computer. Ik grinnik. Hij loopt naar me toe en slaat het deken over me heen. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ga je schreeuwen? Mijn broer schreeuwt altijd als hij gamet.'

'Ik ga niet schreeuwen.' Ik knik en nestel me dieper in het deken. Het is lekker warm en het ruikt naar Caines parfum. Misschien mag hij dan wel een idioot zijn, maar wel een mooie idioot die lekker ruikt.

*

Langzaam word ik door elkaar geschud om vervolgens in de ogen van Caine te kijken. Hij draait zich even om en ik zie zijn moeder in de deuropening staan. Ze glimlacht. Ik ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. Caines hand glijdt naar mijn heup en alhoewel we niets hebben voelt zijn aanraking niet per se slecht. Het voelde echt veel slechter een aantal dagen geleden. 

'Het eten is klaar.' Vertelt hij me. Ik knik en sta op. Hoe graag ik ook niets wil eten. Het is onbeleefd. Ik ga aan tafel zitten en zie zijn vader al aan tafel zitten. Hij heeft zijn telefoon in zijn hand. Ik ga naast Caine zitten.