Maggie - Jesteś moja [18+]

Rozdział 13 - Dziękuję, że mogłam to powiedzieć (cz.1)

Dodałam trochę więcej Filipa ;)

M.

###

Maggie

Cztery dni później

Stałam na palcach całkiem boso, nawet bez skarpetek na krześle ustawionym na stole na środku mojego salonu i zdejmowałam materiał, który miałam zawieszony na hakach koło lampy pod sufitem.

W ciągu tych kilku dni codziennie rano wstawałam, myłam się i czesałam, zjadłam owsiankę z dodatkami, ubierałam się w jedną ze swoich spódnic i w bluzkę, jechałam moim Wranglerem do pracy, tam pracowałam i piłam kawę, którą sama musiałam sobie przygotować, bo nadal nie miałam asystentki, i samotnie zjadłam lunch przy swoim biurku, który kupowałam sobie z dostawą do biura.

Potem wracałam swoim Jeepem do domu, zjadałam odgrzaną pieczeń z frytkami na kolację, a w czasie odgrzewania jej przebierałam się w dżinsy i koszulkę, zanim pojechałam do hospicjum, pomagałam w umyciu i przebraniu mamy i wracałam z stamtąd do mieszkania.

Przez trzy dni byłam sama.

Nie powiedziałam żadnej z przyjaciółek o moich przejściach, więc nie mogłam porozmawiać z Evą lub inną z kobiet.

Magnus był zajęty swoją przeprowadzką, więc z nim też nie mogłam spotykać się, bo nie chciałam zajmować mu czasu.

Jedyną rzeczą, która zrobiłam inaczej niż w poprzednie dni, było to, że znalazłam, zgodnie z sugestią Evy, w Internecie informacje o PTSD.

Nic mi to nie dało.

Nie rozumiałam, jak miało to odnosić się do Davida.

Za mało wiedziałam.

Magnus dzwonił codziennie wieczorem, żeby zapytać, czy wszystko w porządku, czy niczego nie potrzebowałam.

Codziennie niezmiennie odpowiadałam mu, że wszystko u mnie było w porządku, co tak właściwie nie było kłamstwem.

Ale byłam sama.

Bez Davida.

Bez chociażby jednego SMS-a.

To znaczy ja wysyłałam je tak, jak zawsze, przy wchodzeniu i wychodzeniu z różnych miejsc, ale bez dodawania emotikonek i nie dostawałam już odpowiedzi.

Ani jednej.

David nie dawał znaku życia.

Nic.

Nie wiedziałam, co miałam robić.

Nie chciałam iść do Jimmy'ego, bo nie powinien nic o nas wiedzieć.

Zresztą nie chciałam, żeby Eva się dowiedziała, że ją oszukiwałam.

Również nie wiedziałam, jak mogłabym skontaktować się z Filipem.

Natomiast w pracy starałam się być pogodna i kompetentna, bo pan D'angelo dziwnie czujnie mnie obserwował.

Mijał trzeci dzień mojej samotności.

Tego dnia po pracy przyjechałam do domu, na kolację zjadłam odgrzane resztki z poprzednich dni, jak zwykle, podczas odgrzewania ich przebrałam się, zadzwoniłam do Magnusa, żeby mu powiedzieć, że u mnie wszystko w porządku i... nie miałam co ze sobą zrobić.

Poprzedniego dnia synowe pani Lilly stanowczo powiedziały, że nie mogą mi pozwolić pracować za nie samotnie przez cały czas.

Kazały mi zająć się moim życiem.