DESİSE | +18 (ASKIDA)

Bölüm 15

Hellööv nasılsınız canımın içleri? Bölümü ilk defa bu kadar hızlı yazdım, umarım beğendiğiniz bir bölüm oluuur.

""Yalnız değilsin." Dediğinde birkaç saniye bekleyip, "Ben varım." dedi."

Esenli okumalar 🕊

Notu okuduktan sonra korkuyla başımı kaldırıp hemen yanımda durup notu okuyan Poyraz'a baktım. Şuan sadece yere çömelip ağlamak gelmişti içimden. 

"Ne istiyor bu piç?" Diye fısıldamıştı sessizce.

"Esas kim bu piç?" Dedim korkuyla okuduğum nota ve kutusuna bakarken.

"Ağzına hiç yakışmıyor." Dedi yüzünü buruşturarak.

"Ne yakışmıyor?" Anlamayarak yüzüne baktığımda, "Küfür." dedi ve merdivenlerden inmeye başladı. Bende onu takip ederken dairemin önüne gelmiştik.

Onun duymayacağını düşünerek, "Çünkü konumuzda küfürün ağzıma yakışıp yakışmadığıydı." diye huysuzca mırıldandığımda, "Askerim ben, en ufak sesleri bile duymam gerektiği için alışkınım. Yani şöyleki ancak içinden söylersen duymam." Deyip açtığım kapıdan içeri girerken, "Nerede diğer notlar?" dedi.

"Odama gir gardolabımın en sağ tarafındaki kapağını aç en alttaki rafta kıyafetlerimin arkasına doğru elini uzatırsan bulacaksın." Dedim ve kapının önünden geri çekilip içerideki kötü anılarımı hatırlamamaya çalıştım.   

Beş dakika içerisinde Poyraz geldiğinde kapıyı kilitlememi bekledikten sonra tekrardan yukarı çıktık. Tekrar Poyraz'ın evine girdiğimizde Poyraz hızla salona girdi. Bende onu takip ettim.

Sakince koltuğun en uç köşesine oturup elindeki notları tekrar tekrar okumaya başladı. Pencerenin önüne gidip pencereyi açtım. Yüzümü yalayan rüzgar içimi ferahlatırken gökyüzüne baktım.

Defne'yi kıskanmıştım. Annemle babamın yanına gitmişti ben burada yalnız kalmıştım. Gökyüzüne baktığım sırada yüzüme buruk bir tebessüm yerleştiğinde kendime hakim olamayıp sessizce ağlamaya başladım.

Beni neden yalnız bırakmışlardı? Alsalardı ya beni de yanlarına. Sessizce ağladığım sırada ağzımdan sesli bir hıçkırık çıkmıştı, Poyraz'ı arkamda hissettim. Kokusu hemen yanımdaydı. Çikolata ve sigara kokusunun karışımının bu kadar güzel olması doğaya aykırıydı.

Arkamı dönüp, "Onlara çok kızıyorum." dediğimde ağzımdan bir hıçkırık daha çıkmıştı. "Beni yalnız bıraktılar ve ben şimdi ne yapacağımı bilmiyorum." Poyraz beni göğsüne çekip sarıldığında, "Şhht! Tamam." dedi.

"Beni bir ruh hastasıyla yalnız bıraktılar. Onları hiç affetmeyeceğim!" Dedim, ağlarken ne dediğim asla anlaşılmıyordu.

"Yalnız değilsin." Dediğinde birkaç saniye bekleyip, "Ben varım." dedi. Yutkunduğumda kalp ritmimin hızlanması sinirimi bozarken ne demek istediğini anlamaya çalıştım.

Sana yardım edecek işte, başka anlamlar çıkartma.

Öyle zaten.

Yavaşça geri çekilip, "Ben eve gitsem iyi olacak." dedim ve salondan çıkmak için yeltendim.

"On dakika önce kapıda bekleyen ben değildim." Dedi ve tekrardan kalktığı yere oturdu. "Burada kalabilirsin Efsun, oraya gitmek zorunda değilsin."  Dediğinde, "Burada kalmam doğru değil, Makbule abla duyarsa hiç iyi olmaz." dedim.

"İki haftadır sana gidip geliyorum ya bir şey fark ettim. O kadın sadece sana bu kadar iyi davranıyor farkındasın değil mi? Apartmandaki herkesin dedikodusunu yapıyor ağza alınmayacak laflar söylüyor ama sana annenmiş gibi davranıyor." Dediğinde kaşlarımı çatarak anlamadığımı belli etmeye çalışır gibi bir bakış attım.