Owning What's Mine (COMPLETED)

Chapter 47: Her Suffering

I prepared everything I need when the time comes that we will penetrate Yuta's hide-out here in the country.

From the weapons, physically, emotionally and mentally. I prepared myself for the possible outcomes of our missions.

"Mistress, they want to talk to you," wika ni Haru pagkapasok sa kwarto na kinaroroonan ko.

"Wala akong oras para makipag-usap," sagot ko habang nilalagyan ng bala ang kaha ng baril na hawak ko.

"Boss, nakawala siya!" anang Mizzy.

"You mean---"

"Oo at hostage niya ang bunso mong kapatid," dugtong ni Mizzy dahilan para mapatakbo ako palabas para hanapin kung nasaan ang mga ito.

Naabutan kong hawak-hawak ng isang Yuta ang bunso kong kapatid at may nakatutok na kutsilyo sa leeg nito.

Tiningnan ko ng masama si Mizzy. I know what she do.

"Put that away from him," maawtoridad na utos ko sa lalaki.

Napapalibutan siya ng mga tauhan ko at maraming baril ang nakatutok sa kaniya.

"Let me escape this place," tugon nito at mas diniin ang dulo ng kutsilyo sa leeg ng kapatid ko.

"I'm warning you, when that sharp thing start to draw a blood from my brother.... I will never forgive you!" pagbabanta ko.

Humahakbang ako palapit sa kaniya habang umaatras naman siya.

Kita ko sa gilid ng mga mata ko ang umiiyak na tatay ko at si Tita Lina.

"Last warning..." muling usal ko.

Itinutok niya sa akin ang kutsilyong kanina nakatutok sa kapatid ko na naging hudyat sa akin para itapon ang baril na hawak ng isa sa mga tauhan ko.

Tinamaan siya ng baril sa noo dahilan para mabuwal siya sa kinatatayuan niya dahil sa malakas na puwersang tumama sa noo niya.

Agad akong lumapit kay Clarence at kinarga ito. Nilapitan na rin siya ng mga tauhan ko at pinosasan.

Galit akong tumingin kay Mizzy na yumuko lamang.

Tumingin ako sa mga bihag na kinuha namin. "Follow me," usal ko at naglakad papunta sa isang direksyon habang karga-karga pa rin si Clarence.

Pagkarating ko sa kwarto na 'yon ay binaba ko ang bunso kong kapatid sa isang upuan at kumuha ng matatamis na pagkain na tinago ko sa secret compartment ng mahaba at malaking lamesa at saka binigay iyon sa kapatid ko.

Kadalasan ay dito kami nag-uusap-usap o gumaganap ng meeting.

Pumasok na ang lahat at nagsi-upo.

"I know what you did, Sora!" nanggagalaiti kong sigaw.

"They deserve to know the truth! They deserve to hate their selves!" aniya.

Siya ang dahilan kung bakit nakatakas ang hostage naming galing sa angkan ng Yuta, ginawa niya iyon para mang-hostage ito at para makita at makilala nila Papa kung sino na ba ako ngayon.

"Ano ba talaga ang nangyayari, Clara? Makikinig ako," nag-aalalang tanong ni Papa.

I sighed. "Fine, I'll tell you everything but after this, I will not promise that everything will back to normal."

Lahat sila ay nais malaman ang lahat, handa silang makinig sa ikukuwento ko.

(6 years ago after Clara's Miscarriage....)

Gusto ko na mamatay, wala ng silbi ang buhay ko lalong-lalo na't wala na ang anak ko. I lost everything, I lost my whole myself as my child died.

"Boss..."