The hatred that dries up

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Ελλάδα , Αθήνα

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Οι άνθρωποι είμαστε σαν μικρόβια πάνω στο ατελείωτο του πλανήτη μας. Παλεύουμε για ενα τέλος που θα μας καταπιεί ούτως ή άλλως. Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή που θα σταματήσει να έχει σύντομα σημασία.

Το όνομα της ήταν Αντιγόνη και τα μάτια της πιο πράσινα και από το χρώμα της ελπίδας. Η ελπίδα του να δει κατάματα την αλήθεια.

Μα η δικιά του αλήθεια είναι πιο μαύρη από τα μάτια του και ο θυμός από τον οποίο έχει γαντζωθεί είναι το τελευταίο τσιγάρο ενός ετοιμοθάνατου.

το μίσος , ο σεξισμός , η πατριαρχία είναι όλα όσα δημιούργησε η κοινωνία. Οι άνθρωποι είναι πιο απλοί και η πραγματικότητα στην οποία ζούμε τους έμπλεξε στην ασχήμια της.

Αν ο έρωτας είχε φωνή , δεν θα μιλούσε. Ίσως σπάραζε από τα αναφιλητά. Τον καταπάτησαν...

Γυναίκες και άνδρες , γυναίκες που αισθάνονται άνδρες , άνδρες που αισθάνονται γυναίκες , γυναίκες που έγιναν άνδρες , άνδρες που έγιναν γυναίκες , όλοι παραμένουν ένα ερώτημα για τον άλλον.

«Όποτε νιώθεις απειλή! Αυτό είναι το πρόβλημα σου! Σε ανέλυσα , τώρα πενήντα ευρώ» άπλωσε το χέρι της με σηκωμένο φρύδι.

Εκείνος ρουθούνισε εκνευρισμένος.

Άρπαξε το απλωμένο χέρι της και της το γύρισε άγαρμπα πίσω από την πλάτη της ενώ μια κραυγή πόνου ξέφυγε από τα παχιά καλοσχηματισμένα χείλη της.

«Ποιος έχει το πάνω χέρι τώρα;» Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον , έξω από το σπίτι της με τον παγωμένο καιρό να σταματά να τους κυκλώνει καθώς η ζεστασιά που δημιουργείται από την στενή επαφή τους ανατριχιάζει.

Κοιτάζονται.

Το πράσινο βουτάει μέσα στο μαύρο.

Ο αέρας χτυπάει τα πρόσωπα τους μα οι ανάσες τους καυτές να αναμειγνύονται.

Τα μαύρα σγουρά μαλλιά της ανεμίζουν και το πρόσωπο της ανοίγει μπροστά στο βλέμμα του.

Καταπίνει στραβά.

'Πόσο γαμημενα όμορφη είναι'

+++

Τότε την εντόπισε.

Και αυτό που είδε τον τρέλανε. Αυτό που τα μάτια του βλέπουν τον κάνει να σφίξει τα χέρια του και να τσιτωθεί ολόκληρος .