The hatred that dries up

•| Ε Ι Κ Ο Σ Ι Π Ε Ν Τ Ε

Αν ποτέ με ακούσεις να σου λέω πως βαρέθηκα , μην με πιστέψεις...

Θα είναι από εκείνες τις μέρες που χάνομαι στην ανούσια φοβία των υπαρξιακών μου.

Δεν θέλω να νομίζεις πως θα καταφέρω ποτέ να σε βγάλω από την καρδιά μου.

Κάθε μου χτύπος , σου ανήκει.

Κάθε πνοή μου , ψάχνει την ήδη χαμένη δική σου.

Δεν σου το είπα ποτέ , αλλά με κατέστρεψες και με ξανα δημιούργησες.

Σαν έργο τέχνης.

Οι πινελιές σου και τα χρώματα που επέλεξες ήταν σκοτεινά.

Μα η μορφή μου δεν ήταν ψυχρή. Εγώ έδωσα φως στις παράλληλες γραμμές που τράβηξες.

Σαν ένας στιγμιαίος τυχαίος σωστός ήχος που βγαίνει από μια ταλαιπωρημένη κιθάρα , την οποία χειρίζεται ένα πιτσιρίκι που προσπαθεί να παίξει για την πλάκα του.

Σαν μια τυχαία σκέψη που σε ταρακουνάει κατά την διάρκεια μιας συννεφιασμένης μέρας.

Μην πιστέψεις όσα σου πω όταν με πληγώνεις...

Τα ψέματα σου θα πλάσουν τις δικαιολογίες μου. Θα είναι το πρώτο σκαλί στα επόμενα βηματα μου.

Μην με πιέζεις να σου μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά που σκέφτομαι όταν σε κοιτάζω.

Είναι δύσκολο για εμένα να περιγράψω την ταχυκαρδία , την αδρεναλίνη που ρέει άφθονη στο αίμα μου , τις καυτές ανάσες , την αδυναμία μου να σκεφτώ καθαρά , την καρδιά μου που φτάνει στο λαιμό μου , το πιο όμορφο άγχος που αγγίζει κάθε σημείο μου. Είναι δύσκολο να περιγράψω το 'εγώ' μέσα από 'εσένα'.

Διότι στο τέλος της ημέρας , εγω είμαι εσυ και εσυ είσαι εγώ.

Χωρίς εσένα δεν θα υπήρχα διότι η ιδέα μου και ο σκοπός μου είσαι εσυ.

Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχες διότι η πραγματικότητα σου μου ανήκει.

Έτσι απλά....

Αν ποτέ με ακούσεις πως δεν σε θέλω πια , τότε μάλλον το είδες με κλειστά τα μάτια. Κοιμισμένος...

Επειδή εγω , ούτε νεκρή δεν πρόκειται να ξεφύγω από το 'εσυ' που με κατατρώει από τότε που σε κοίταξα πρώτη φορά.

Συγγνώμη αν περιμένεις να με ακούσεις να το λέω , αλλά δεν θα καταφέρω ποτέ μου να συνέλθω από την απώλεια σου.