The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Δ Υ Ο

Εδώ και μια εβδομάδα έχει ξανα αρχίσει τις συναντήσεις της με την πολυαγαπημένη της ψυχολόγο.

Βέβαια , εδώ και επτά μέρες ακριβώς που έρχεται σε επαφή μαζί της δεν έχει εκμυστηρευτεί τα όσα αναγκάστηκε να ζήσει. Η έμπειρη πια ψυχολόγος καταλαβαίνοντας πως ένα κομμάτι του παζλ λείπει και δεν κλειδώνει προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα που θα πείσει την Αντιγόνη να μιλήσει.

Συνειδητοποιεί πως η καταστροφή που έχει επέλθει είναι πιο δυνατή καθώς , πάντοτε μιλούσε για όλα όσα την βασάνιζαν ή την δυσκόλευαν. Είχε κάποτε μιλήσει για την επιτομή όλων των παιδικών της τραυμάτων. Τον πατέρα της...

Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται ρυθμικά κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.

«Γιατί έρχεσαι στο γραφείο μου , εφόσον δεν σκοπεύεις να μιλήσεις;»
«Μα μιλάω!»
«Όντως; Διότι εδώ και τρία λεπτά δεν μου έχεις πει απολύτως τίποτα.»

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι του.

«Δεν ξέρω αν μπορώ να το εκφράσω...» εκμυστηρεύεται με τρεμάμενη φωνή. Η ψυχολόγος μαλακώνει...
«Μπορείς αν επιθυμείς να το γράψεις. Πες το μου με όποιον τρόπο θες!»
«Δεν είμαι σίγουρη για το αν δεν θέλω να το πω επειδή όντως δεν θέλω ή αν απλά δεν θέλω να το πω για να μην το ακούσω εγώ η ίδια.»
«Βρίσκεσαι ακόμη στην άρνηση. Για να περάσεις στο επόμενο στάδιο θα πρέπει να πεις αυτό που αρνείσαι και να δεις τι θα συμβεί. Μπορείς ακόμη , να το εκφράσεις με βρισιές.» Η Αντιγόνη βουρκώνει. Ο λαιμός της την τρώει.

«Δεν νομίζω πως μπορώ να ξεριζώσω τον πατέρα μου από μέσα μου. Όπου και να πάω , ο,τι και να κανω , κυκλοφορεί στο αίμα μου σαν δηλητήριο. Νομίζω είμαι αναγκασμένη να ζω ξανά και ξανά με τον ίδιο φόβο. Ξαφνικά , κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και το μόνο που διακρίνω , είναι το πρόσωπο της μαμάς μου. Έχω αρχίσει να αποκτώ την μορφή της. Δεν βλέπω πια την Αντιγόνη. Δεν είμαι πια η Αντιγόνη!» Η φωνή της ακούγεται πιο καθαρή από ποτέ. Δέχεται την κατάσταση της. Ακόμη και αν το στομάχι της έχει γίνει κόμπος...

«Έχεις σκεφτεί ποτέ πως απλά πρέπει να συγχωρέσεις το παρελθόν σου;»
«Όχι!»
«Γιατί;»
«Δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτόν τον άνθρωπο!»
«Αντιγόνη , σε ρώτησα αν έχεις σκεφτεί ποτέ να συγχωρέσεις το παρελθόν σου. Όχι τον πατέρα σου!»
«Μου ακούγεται το ίδιο και συνάμα το αισθάνομαι το ίδιο.»
«Γιατί δεν δίνεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου , να ξανα αρχίσεις από την αρχή;» Εκείνη γελάει ειρωνικά στα λόγια της ψυχολόγου.
«Είναι ήδη πολύ αργά...»