The hatred that dries up

•| Δ Ε Κ Α

Η παραίτηση είναι η χειρότερη φάση. Δεν προσπαθείς πλέον να ξεπεράσεις τον πόνο που επιβλητικά τρυπάει την ύπαρξη σου , αλλά καταπίνεις το πρόβλημα και μαθαίνεις να το αγαπάς και να το κρατάς σφικτά κοντα σου.

Πρώτα παραιτήθηκε εκείνος. Έπειτα , μαζί του , παραιτείται και εκείνη.

Έκανε εκατό βήματα μπροστά και κατέληξε να πέφτει στο κενό.

Γύρισαν όπως όπως.

Το χτύπημα της πόρτας ταρακούνησε τους πάντες.

Η Αντιγόνη είναι διαλυμένη και παραδομένη στον αφόρητο πόνο του παρελθόντος που έφτασε στο παρόν της.

Τραβάει τα σεντόνια του κρεβατιού της.

Δεν ξέρει ακριβώς τι προσπαθεί να κάνει.

Οι λυγμοί της πνιγμένοι.

Το σκοτάδι απλώνεται.

Τρίβει τις παλάμες της στο στρώμα με μανία.

Και έξω από την κλειστή πόρτα όλοι έχουν παραλύσει.

Η Ναταλία στέκεται στο πλευρό του Ανδρέα οπως κάθε φορά που τα πράγματα κατρακυλούν προς μια άσχημη πορεία.

«Τον είχα δει καλά...» ο λόγος του σπάει. «Δεν καταλαβαίνω πως φτάσαμε ως εδώ.» Καταπίνει τα δάκρυα του.

Ο Γιάννης εξήγησε στον Φοίβο που βρισκόταν χαμένος. Και όλο αυτό του δημιούργησε ένα βάρος που στάθηκε σαν εμπόδιο κάτω από το στήθος του.

Κάτι δεν μπορούσε με τίποτα να χωνέψει.

Το γεγονός πως η Αντιγόνη είχε πρωην και μάλιστα φαίνεται να έχει ακόμη μεγάλη επιρροή πάνω της. Είναι θολωμένος και δεν μπορεί να το δει ανθρώπινα. Συγκεκριμένα , ίσως να νιώθει και λίγο ανακούφιση που δεν ζει πια κάποιος ο οποίος δημιουργεί τέτοιες αναταραχές στην ζωή της εν δυνάμει ψυχολόγου.

Ακραία εγωιστικό , μα είναι η ωμή αλήθεια. Άσχημη αλήθεια.

«Η κηδεία ποτέ θα γίνει;» Ρωτάει όσο πιο διακριτικά γίνεται η Γεωργία.

Ο Ανδρέας κοιτάζει την κλειστή πόρτα μπροστά του.

Γιατί ξέρει...

Ξέρει πως τώρα πια , ίσως και να διανύουν την πιο δύσκολη περίοδο.

+++

Βρίσκεται στο πάτωμα στηρίζοντας την πλάτη της πίσω στον τοίχο.

Τα πόδια της βρίσκονται κοντα στο στήθος της. Κοιτάζει το κενό.