The hatred that dries up

•|Ε Ι Κ Ο Σ Ι Τ Ρ Ι Α

Άνοιξε την πόρτα και ένιωσε το πρόσωπο της να καίγεται από προσμονή. Η καρδιά της βαράει τόσο δυνατά που αφήνει την εντύπωση πως στο τέλος θα σκίσει το δέρμα και θα πεταχτεί έξω.

Κράτησε το μικρό χεράκι της κόρης της και έκανε ένα βήμα.

Η μικρή Αντιγόνη της , η πηγή της ευτυχίας της , αγκαλιάζει με το δεξί χεράκι της την αγαπημένη της κουκλίτσα και δεν έχει σκοπό να την αφήσει.

Με μια ανάσα αποφάσισε να φτάσει στο τέλος.

Είναι η μόνη που μπορεί να βάλει τέλος στους δικούς της εφιάλτες που καταστρέφουν επίσης και τα όνειρα του παιδιού της.

Κανένας δεν θα σε βοηθήσει!

Κανένας δεν κατανοεί μέχρι να νιώσει...

Κανένας δεν θα ρωτήσει. Και αν τελικά το κάνει , θα αποφύγει την προσπάθεια και θα καλύψει με τις παλάμες του τα αυτιά.

Επιτέλους...

Πετάει στο κενό τους φόβους της. Νικάει πρώτα από όλα τον εαυτό της και έπειτα την μαύρη μοίρα της.

Κοίταξε για μια τελευταία φορά το σπίτι που έγινε η φυλακή της.

Έβαλε μέσα στο ταξί τον εαυτό της και την κόρη της.

Έκλεισε τα μάτια της και άφησε ένα φιλί στο κεφαλάκι της Αντιγόνης.

«Μαμά , που πάμε;» Ρώτησε με προσμονή.

«Σπίτι μας , αγάπη μου...»

Κάπου που έχει την αίσθηση της ζεστασιάς , της γαλήνης και της προστασίας...

Κάπου μακριά....

Κάπου μονάχα για αυτές τις δυο!

Κάπου μακριά από τον άνδρα που διέλυσε τις ζωές τους...

Κάπου που μια μητέρα μπορεί να προσφέρει ελπίδα στο παιδί της.

+++

Οι ακτίνες του ηλίου φωτίζουν το δωμάτιο που φιλοξενεί δυο πιτσιρίκια της ζωής.

Στριφογυρνάει ενοχλημένη από το φως που τους περικλείει.

Ακουμπάει το χέρι της πάνω στο γυμνό στέρνο του.

Την νιώθει.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά ανοιγοκλείνει τα αγουροξυπνημένα μάτια του κοιτάζοντας την εκστασιασμένος.

Η ομορφιά της αδάμαστη να τον κατατροπώνει με τον πιο σκληρό τρόπο.

Την τραβάει πάνω του χωρίς να λογαριάζει το γεγονός πως ξαφνικά του βγαίνει μια πολύ πιο στοργική πλευρά που καταβάλει πάντα τιτάνιες προσπάθειες να καταπιέσει.