The hatred that dries up

•|Ε Ι Κ Ο Σ Ι

Η επόμενη μέρα είναι αυτή που καθαρίζει το θολό τοπίο.

Το σώμα της ακάλυπτο δίπλα στο δικό του. Ο ύπνος τους ελαφρύς. Στα πρόσωπα τους διαγράφεται η ευχαρίστηση. Ποτέ άλλοτε δεν έχουν αποκοιμηθεί πιο γαλήνια.

Οι ακτίνες του ηλίου που χτυπάνε το πρόσωπο της , την ενοχλούν.

Πεταρίζει εκνευρισμένα και τεμπέλικα τις  μεγάλες μαύρες βλεφαρίδες της και ανοίγει τα καταπράσινα μάτια της.

Έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Σηκώνει την πλάτης της από το στρώμα και κοιτάζει με κομμένη ανάσα γύρω της.

Το δωμάτιο του Φοίβου με την χαρακτηριστική λευκότητα του χώρου να υπερτερεί. Το βλέμμα της ταξιδεύει και σχεδόν τρομαγμένη κοιτάζει ακριβώς δίπλα της βλέποντας τον ακριβώς εκεί , ξαπλωμένο και γυμνό , έχοντας σε κοινή θέα το ανάγλυφο αρρενωπο σώμα που κάθε άνδρας επιθυμεί να αποκτήσει και χαμένος στην τέχνη του ύπνου με μια αίσθηση ηρεμίας , που κατακλύζει τα χαρακτηριστικά του.

Σφίγγει πιο δυνατά το σεντόνι γύρω από το σώμα της και χωρίς να έχει ξεπεράσει ακόμη το σοκ.

Το μυαλό της τρέχει στα γεγονότα της προηγούμενης μέρας , προσπαθώντας να αναζητήσει τα κατάλληλα κομμάτια.

Κλείνει τα μάτια της και δαγκώνει το εσωτερικό του στόματος της καταπιέζοντας τον εαυτό της να θυμηθεί.

Τα πρώτα σημάδια εμφανίζονται. Ανακαλεί τα όσα συνέβησαν.

Οι πρώτες εικόνες την χτυπούν.

«Αν δεν αντέχεις άλλο , αφεσου και θα συνεχίσω να σε πηδάω στο κρεβάτι.» Τα λόγια του την τρυπάνε σαν καρφίτσα.

Η καρδιά της χτυπάει τόσο δυνατά που την νιώθει σε κάθε σημείο του σώματος της.

Αρχίζει να θυμάται τα πεινασμένα του φιλιά γεμάτο πάθος. Αυτά τα φιλιά που την έκαναν να αμφιβάλλει για αυτό το λάθος και να το νιώθει σωστό. Άλλωστε , πως γίνεται το λάθος να έχει τόσο μεθυστική γεύση;

Το άγγιγμα του ήταν λες και την έστελνε από τον παράδεισο στην κόλαση και πάλι πίσω. Βρισκόταν ανάμεσα σε δύο κόσμους και όλες της οι αισθήσεις δούλευαν στο εκατό τις εκατό.

Αναπνέει βαθιά πριν βρεθεί να αναπολεί την αίσθηση του μέσα της. Λάτρεψε την αγριότητα και την ωμότητα του και έβρισε τον εαυτό της για αυτό.

Τον κοίταξα ξανά και αυτό ήταν αρκετό για να ανατριχιάσει ολόκληρη.

Όμως τώρα , είναι η ώρα να πάρει δρόμο , πριν ξυπνήσει αυτός ο όσο εκνευριστικά όμορφος αλαζόνας που της χάρισε την πιο παθιασμένη νύχτα πάθους της ζωής της.