The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α Ε Ξ Ι

Νιώθει πως βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν.

Αποκλείεται όντως να ζει αυτή την στιγμή!

Η Αντιγόνη χλομιάζει μονομιάς. Φαίνεται πως παλεύει μέσα της.

Η πόρτα κλείνει δυνατά κάνοντας και τους δυο να αναπηδήσουν.

Μόνοι...

Το γραφείο του διοικητή ξάφνου φαντάζει άξιο προσοχής.

Περιεργάζεται τον χώρο χωρίς να θέλει να δώσει ευκαιρία στο πόσο άβολα νιώθει απέναντι της.

Στην πραγματικότητα , δεν νιώθει μονάχα άβολα , αλλά και λίγος. Ταπεινώνεται κάθε φορά που την κοιτάζει.

Η Αντιγόνη βλέποντας την κατάσταση του αποφασίσει να πάρει ξανά την κατάσταση στα χέρια της. Ξεροβήχει επίτηδες τραβώντας του την προσοχή.

«Ναι , όντως εγώ σε κάλεσα εδώ.» Ο ήχος της είναι μπερδεμένος. Δεν έχει ιδέα από που πρέπει να το πιάσει. Αγχώνεται και μόνο στην ιδέα. Μα τώρα , ήρθε η ώρα!

Ο Φοίβος Ξεροκαταπινει και μικρά βηματα την φτάνει όλο ένα και περισσότερο δημιουργώντας μια κάψα στην ατμόσφαιρα.

Δεν έχει ξεχάσει στιγμή , τον τρόπο που οι βλεφαρίδες της κοσμούν με τον πιο μοναδικό τρόπο αυτά τα καταπράσινα μάτια.

Κουνάει το κεφάλι του με σκοπό να εξαφανίσει ολες τις ερωτικες εικόνες που του προκαλεί η παρουσία της.

«Δεν θα το καθυστερήσω πολύ και δεν θα ανοίξω προλόγους. Δεν είμαι εδώ για να σε ακούσω να ξανα λες συγγνώμη ούτε για να σου δείξω πόσο χαρούμενη με την κατάληξη σου.» Μια παύση που τσιτώνει και τους δυο.

Τόσο κοντα μα και τόσο μακριά.

«Όπως θυμάσαι την τελευταία...» κομπλάρει και καταπίνει τα λόγια της. Δεν θέλει να γυρίσει στο τότε. Θέλει να ξεχάσει όλα όσα συνέβησαν. Θέλει να βάλει τέλος σε κάθε εφιάλτη της. Παίρνει μια ανάσα ώστε να αντέξει. «Που...» μια ακόμη παύση. «Κάναμε ο,τι κάναμε δεν τηρήσαμε τα μέτρα ούτε στο ελάχιστο. Όπως καταλαβαίνεις , παίξαμε με τις πιθανότητες και χάσαμε.»

«Τι εννοείς;» Το κεφάλι του βουίζει.

«Είμαι έγκυος!» Και η σφαλιάρα του σοκ είναι αρκετή για να τον ζαλίσει.

Δεν μιλάει!

Προσπαθεί να επεξεργαστεί τα δεδομένα.

Κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν.